Waarom ben je zo verdrietig, papa?
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Als Jari uit school komt, ziet hij zijn moeder met een ernstig gezicht in de keuken staan. Hoewel hij niet alles begrijpt van wat er momenteel in Nederland gebeurt, heeft hij direct het gevoel dat dit met de boerderij te maken heeft.
‘Hoi mam. Waarom kijk je zo treurig? Is er wat?’
‘Je vergist je, kerel. Ik was even in gedachten, maar er is niets.’
‘Hebben jullie soms weer slecht nieuws over de boerderij gehad?’
‘We hebben wel een brief gehad, maar de inhoud daarvan viel mee.’
Jari kijkt zijn moeder aan en meent aan haar gezicht te kunnen zien dat ze bijna moet huilen en daarom slaat hij zijn armen om haar heen.
Als hij haar even vast heeft en haar lichaam voelt schokken, begrijpt hij dat ze huilt en omdat hij hier niet tegen kan, begint hij ook. Zo staan ze een heel tijdje zwijgend bij elkaar, maar dan krijgen ze hun emoties weer onder controle en lopen ze naar de keukentafel.
Daar vertelt Jari’s moeder wat er aan de hand is.
‘We moeten onze stikstofuitstoot enorm verminderen en als ons dat niet lukt, krijgen we een boete. Dat geld hebben we niet, dus ik heb geen idee hoe we dat moeten betalen.’
‘Wat gaan jullie nu doen?’
‘Dat weten we nog niet. Papa gaat vanavond met wat mensen praten, maar we weten niet of die een oplossing hebben. Er kan daarom best niets anders opzitten dan de boerderij te verkopen.’
Jari kijkt zijn moeder geschrokken aan.
‘Dat kan toch niet. Waar moeten we dan gaan wonen en moeten opa en oma dan ook weg?’
‘Als we de boerderij verkopen, moet iedereen weg en dat is heel erg. Dit is echter ook niets. We doen erg ons best om geld te verdienen, maar er zijn steeds nieuwe regels die ons dwars zitten.’
‘Ja, maar als we alles verkopen, raken we ons vee ook kwijt en wat moet ik dan? Je weet toch dat ik boer wil worden?’
‘Natuurlijk weet ik dat, maar het kan inderdaad zo zijn dat we zonder onze koeien verder moeten.’
‘Is er dan helemaal niets meer aan te doen?’
‘We weten het niet. Het liefst blijven we natuurlijk hier en gaan we door met de boerderij, maar de vraag is of we dat onszelf aan moeten doen. We willen namelijk van die zorgen af en weer eens blij zijn. Zo leuk is het hier namelijk niet meer.’
Jari kijkt zijn moeder met een gezicht vol medelijden aan en knikt.
‘Ik begrijp best dat jullie niet meer zo gezellig zijn als vroeger. Zeker omdat niemand ons helpt en het natuurlijk vreselijk is als we hier weg moeten. Vooral voor opa en oma, want die hebben hier nog veel langer gewoond dan wij.’
‘Het is niet helemaal waar dat niemand ons helpt, want er zijn een paar politieke partijen die veel voor ons doen. De voorstellen die zij hebben, worden door de rest echter tegengehouden en daarom verliezen papa en ik de moed weleens.’
‘Waar is papa nu?’
‘Even naar de buurman om te horen of hij ook slecht nieuws heeft gehad, maar dat zal wel.’
‘Wat vinden opa en oma er trouwens van?’
‘Die zijn natuurlijk ook verdrietig.’
‘Was daarom de dokter gisteren bij hen?’
‘Dat kan best. Denk er trouwens maar niet te veel over na. Je bent immers pas dertien en nog veel te jong om je zorgen te maken. Zeg ook maar niet tegen papa dat ik je dit heb verteld, want hij wil liever niet over de problemen praten.’
‘Hij is nu toch bij de buurman om te praten.’
‘Ja, maar dat vindt hij anders. Hij wil zelf alles oplossen en niet dat wij ons zorgen maken.’
‘Ik hoop dat het hem lukt.’
‘Ja, dat zou geweldig zijn. Ik geloof alleen niet dat hij er nog heel veel vertrouwen in heeft.’
Als moeder en zoon de achterdeur horen, zwijgen ze en als hun man en vader binnenkomt, kijken ze elkaar even veelbetekenend aan. Zijn trieste gezicht zegt hen namelijk genoeg en de klank van zijn stem geeft ze weinig reden voor optimisme.
‘Wat doen men de boeren toch aan? Buurman Balvers heeft de moed opgegeven en besloten om alles te verkopen. Hij weet nog niet of hij het aan de overheid verkoopt of aan een ander, maar stopt er wel mee. Wel met pijn in zijn hart, maar zijn vrouw en hij willen verder met hun leven en niet meer alle dagen in de zorgen zitten.’
Jari’s moeder klopt haar man op zijn schouder.
‘Vind je dat verstandig van hem?’
‘Geen idee. Hij zegt dat ze na het nemen van de beslissing veel rustiger zijn geworden en ze zien het wel zitten om iets nieuws op te bouwen.’
‘Weten ze al waar ze heen gaan en wat ze of in ieder geval de buurman gaat doen en denken ze zonder hun vee te kunnen?’
‘Hij zei dat ze nog geen beslissing hadden genomen en over de verkoop van het vee was hij erg terughoudend. Volgens mij beginnen ze nu pas te beseffen wat de verkoop van de boerderij voor gevolgen heeft en ik ben bang dat ze hun zorgen inruilen voor nog veel grotere problemen.’
‘Denk jij er ook weleens over om alles te verkopen?’
‘Als ik deze ellende in kon ruilen voor iets waar we gelukkig van werden, deed ik het vandaag nog. Zelfs als ik het niets zou vinden en jullie er blij mee waren, zou ik het overwegen en zeer waarschijnlijk doen. Ja, dan offerde ik me graag op en hadden Jari en jij weer een normaal leven.’
Jari’s vader kijkt zijn zoon en vrouw triest aan.
‘Mag ik het jullie echter aandoen om de vrijheid en de dieren in te ruilen voor een rijtjeshuis met een klein tuintje voor en achter? Moet ik mijn ouders dan op hun oude dag nog naar een ander huis laten vertrekken?’
‘Het kan ook zijn dat je ouders en Jari en ik het wel naar ons zin krijgen in het dorp. Natuurlijk zal het enorm wennen zijn, maar het kan meevallen.’
‘Klopt, maar het kan ook tegenvallen en als dat zo is, voel ik me de rest van mijn leven schuldig dat ik jullie en hun leven heb verprutst.’
‘Ik begrijp je. Jij hebt die stikstofcrisis echter niet bedacht en ik weet hoe je ermee in je maag zit en daarom zal ik je nooit iets kwalijk nemen. Ik weet namelijk dat je bij altijd eerst aan ons en je ouders denkt en daarna pas aan jezelf.’
‘Je hebt gelijk en ik weet dat je me nooit iets zult verwijten. Als jullie het ergens anders niet kunnen wennen, zal ik mezelf dat echter altijd kwalijk blijven nemen. Wat jij en alle andere mensen ook zeggen. Daarom blijf ik maar hopen dat het meevalt en er alsnog een oplossing komt.’
Jari’s moeder wil antwoorden, maar ziet aan de ogen van haar man dat ze beter kan zwijgen en dat doet ze dan ook. Haar zorgen zijn in tijd van even wel enorm toegenomen, want op de een of andere manier voelt ze dat de problemen veel groter zijn dan haar man zegt. Ze weet ook niet goed wat ze het beste kan doen. Met hem praten heeft weinig zin, want hij is nu eenmaal een enorme binnenvetter die haar niet met al zijn zorgen op wil zadelen.
Daarom besluit ze hem met rust te laten en loopt ze na het eten, als hij zijn telefoon pakt om wat mensen te bellen, maar naar de keuken.
Als ze daar even zit, komt Jari binnenlopen.
‘Ik vond het heel verdrietig om papa zo te horen praten. Zouden die ministers wel echt weten hoeveel zorgen de boeren zich maken?’
‘Hoi mam. Waarom kijk je zo treurig? Is er wat?’
‘Je vergist je, kerel. Ik was even in gedachten, maar er is niets.’
‘Hebben jullie soms weer slecht nieuws over de boerderij gehad?’
‘We hebben wel een brief gehad, maar de inhoud daarvan viel mee.’
Jari kijkt zijn moeder aan en meent aan haar gezicht te kunnen zien dat ze bijna moet huilen en daarom slaat hij zijn armen om haar heen.
Als hij haar even vast heeft en haar lichaam voelt schokken, begrijpt hij dat ze huilt en omdat hij hier niet tegen kan, begint hij ook. Zo staan ze een heel tijdje zwijgend bij elkaar, maar dan krijgen ze hun emoties weer onder controle en lopen ze naar de keukentafel.
Daar vertelt Jari’s moeder wat er aan de hand is.
‘We moeten onze stikstofuitstoot enorm verminderen en als ons dat niet lukt, krijgen we een boete. Dat geld hebben we niet, dus ik heb geen idee hoe we dat moeten betalen.’
‘Wat gaan jullie nu doen?’
‘Dat weten we nog niet. Papa gaat vanavond met wat mensen praten, maar we weten niet of die een oplossing hebben. Er kan daarom best niets anders opzitten dan de boerderij te verkopen.’
Jari kijkt zijn moeder geschrokken aan.
‘Dat kan toch niet. Waar moeten we dan gaan wonen en moeten opa en oma dan ook weg?’
‘Als we de boerderij verkopen, moet iedereen weg en dat is heel erg. Dit is echter ook niets. We doen erg ons best om geld te verdienen, maar er zijn steeds nieuwe regels die ons dwars zitten.’
‘Ja, maar als we alles verkopen, raken we ons vee ook kwijt en wat moet ik dan? Je weet toch dat ik boer wil worden?’
‘Natuurlijk weet ik dat, maar het kan inderdaad zo zijn dat we zonder onze koeien verder moeten.’
‘Is er dan helemaal niets meer aan te doen?’
‘We weten het niet. Het liefst blijven we natuurlijk hier en gaan we door met de boerderij, maar de vraag is of we dat onszelf aan moeten doen. We willen namelijk van die zorgen af en weer eens blij zijn. Zo leuk is het hier namelijk niet meer.’
Jari kijkt zijn moeder met een gezicht vol medelijden aan en knikt.
‘Ik begrijp best dat jullie niet meer zo gezellig zijn als vroeger. Zeker omdat niemand ons helpt en het natuurlijk vreselijk is als we hier weg moeten. Vooral voor opa en oma, want die hebben hier nog veel langer gewoond dan wij.’
‘Het is niet helemaal waar dat niemand ons helpt, want er zijn een paar politieke partijen die veel voor ons doen. De voorstellen die zij hebben, worden door de rest echter tegengehouden en daarom verliezen papa en ik de moed weleens.’
‘Waar is papa nu?’
‘Even naar de buurman om te horen of hij ook slecht nieuws heeft gehad, maar dat zal wel.’
‘Wat vinden opa en oma er trouwens van?’
‘Die zijn natuurlijk ook verdrietig.’
‘Was daarom de dokter gisteren bij hen?’
‘Dat kan best. Denk er trouwens maar niet te veel over na. Je bent immers pas dertien en nog veel te jong om je zorgen te maken. Zeg ook maar niet tegen papa dat ik je dit heb verteld, want hij wil liever niet over de problemen praten.’
‘Hij is nu toch bij de buurman om te praten.’
‘Ja, maar dat vindt hij anders. Hij wil zelf alles oplossen en niet dat wij ons zorgen maken.’
‘Ik hoop dat het hem lukt.’
‘Ja, dat zou geweldig zijn. Ik geloof alleen niet dat hij er nog heel veel vertrouwen in heeft.’
Als moeder en zoon de achterdeur horen, zwijgen ze en als hun man en vader binnenkomt, kijken ze elkaar even veelbetekenend aan. Zijn trieste gezicht zegt hen namelijk genoeg en de klank van zijn stem geeft ze weinig reden voor optimisme.
‘Wat doen men de boeren toch aan? Buurman Balvers heeft de moed opgegeven en besloten om alles te verkopen. Hij weet nog niet of hij het aan de overheid verkoopt of aan een ander, maar stopt er wel mee. Wel met pijn in zijn hart, maar zijn vrouw en hij willen verder met hun leven en niet meer alle dagen in de zorgen zitten.’
Jari’s moeder klopt haar man op zijn schouder.
‘Vind je dat verstandig van hem?’
‘Geen idee. Hij zegt dat ze na het nemen van de beslissing veel rustiger zijn geworden en ze zien het wel zitten om iets nieuws op te bouwen.’
‘Weten ze al waar ze heen gaan en wat ze of in ieder geval de buurman gaat doen en denken ze zonder hun vee te kunnen?’
‘Hij zei dat ze nog geen beslissing hadden genomen en over de verkoop van het vee was hij erg terughoudend. Volgens mij beginnen ze nu pas te beseffen wat de verkoop van de boerderij voor gevolgen heeft en ik ben bang dat ze hun zorgen inruilen voor nog veel grotere problemen.’
‘Denk jij er ook weleens over om alles te verkopen?’
‘Als ik deze ellende in kon ruilen voor iets waar we gelukkig van werden, deed ik het vandaag nog. Zelfs als ik het niets zou vinden en jullie er blij mee waren, zou ik het overwegen en zeer waarschijnlijk doen. Ja, dan offerde ik me graag op en hadden Jari en jij weer een normaal leven.’
Jari’s vader kijkt zijn zoon en vrouw triest aan.
‘Mag ik het jullie echter aandoen om de vrijheid en de dieren in te ruilen voor een rijtjeshuis met een klein tuintje voor en achter? Moet ik mijn ouders dan op hun oude dag nog naar een ander huis laten vertrekken?’
‘Het kan ook zijn dat je ouders en Jari en ik het wel naar ons zin krijgen in het dorp. Natuurlijk zal het enorm wennen zijn, maar het kan meevallen.’
‘Klopt, maar het kan ook tegenvallen en als dat zo is, voel ik me de rest van mijn leven schuldig dat ik jullie en hun leven heb verprutst.’
‘Ik begrijp je. Jij hebt die stikstofcrisis echter niet bedacht en ik weet hoe je ermee in je maag zit en daarom zal ik je nooit iets kwalijk nemen. Ik weet namelijk dat je bij altijd eerst aan ons en je ouders denkt en daarna pas aan jezelf.’
‘Je hebt gelijk en ik weet dat je me nooit iets zult verwijten. Als jullie het ergens anders niet kunnen wennen, zal ik mezelf dat echter altijd kwalijk blijven nemen. Wat jij en alle andere mensen ook zeggen. Daarom blijf ik maar hopen dat het meevalt en er alsnog een oplossing komt.’
Jari’s moeder wil antwoorden, maar ziet aan de ogen van haar man dat ze beter kan zwijgen en dat doet ze dan ook. Haar zorgen zijn in tijd van even wel enorm toegenomen, want op de een of andere manier voelt ze dat de problemen veel groter zijn dan haar man zegt. Ze weet ook niet goed wat ze het beste kan doen. Met hem praten heeft weinig zin, want hij is nu eenmaal een enorme binnenvetter die haar niet met al zijn zorgen op wil zadelen.
Daarom besluit ze hem met rust te laten en loopt ze na het eten, als hij zijn telefoon pakt om wat mensen te bellen, maar naar de keuken.
Als ze daar even zit, komt Jari binnenlopen.
‘Ik vond het heel verdrietig om papa zo te horen praten. Zouden die ministers wel echt weten hoeveel zorgen de boeren zich maken?’
Blikje juf zwart wit. Voor de juf leuk om te krijgen.
Voor uw zoon of dochter leuk om te geven. Een mooi
bedankje voor een fijne juf. Blikjes worden zonder inhoud
geleverd, maar kunnen door u worden gevuld en zijn in
twee formaten leverbaar.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES