Mijn oude moeder
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Ans gaat al heel lang elke maandagochtend bij haar moeder, die 90 is, op de koffie en dat is altijd ontzettend gezellig. Dit keer begint het ook weer leuk, maar slaat de stemming na een kwartiertje helaas om. Dat komt omdat er een artikel in de krant staat over ouderen van wie hun bankpas en pincode met een mooi verhaaltje is ontfutseld en vervolgens hun bankrekening is geplunderd.
‘Trap daar niet in. Als je iemand aan de deur krijgt, zeg je maar dat ik alles regel en jij nergens van weet. Ik weet niet precies wat die lui voor verhaaltje vertellen, maar geloof ze niet. Alles wat ze zeggen, is namelijk gelogen. Let dus op, want het zou zonde zijn als ze je een hoop geld afhandig maken.’
‘Natuurlijk let ik op. Ik ben wel oud, maar mijn verstand doet het nog prima. Ik weet dan ook zeker dat ik zo’n oplichter gelijk doorheb en mijn pincode geef ik t aan niemand. Maak je dus maar geen zorgen, want hier gebeurt niets.’
‘Ik weet dat je niet zo goedgelovig bent, maar denk er toch niet te gemakkelijk over. Er zijn namelijk maar weinig oudjes die op tijd doorhebben dat men ze wil bedriegen en daarom moet je niet denken dat jou het nooit zal gebeuren. Er zullen namelijk wel meer bedrogen oudjes zijn, die vooraf zeiden dat hen zoiets nooit zou overkomen.’
‘Je zou wel wat meer vertrouwen in me mogen hebben. Als ik nu dingen vergat of fouten maakte, maar je kunt niets op me aan te merken hebben. Let je er trouwens zelf wel op dat je niet bedrogen wordt? Jij koopt immers nog weleens wat via dat internet en daar lees je ook niet altijd de beste berichten over.’
Ans beseft dat haar moeder met dit laatste niets geks zegt, maar voelt zich rot. Het laatste wat ze wil is namelijk ruzie met haar moeder en dat dreigt ze wel te krijgen. Even heeft ze daarom spijt dat ze over het onderwerp begonnen is. Als ze eraan denkt dat haar moeder wel een behoorlijk risico loopt, beseft ze het echter goed te hebben gedaan en daarom praat ze er nog even over door.
‘Ma, ik wil geen ruzie, maar je alleen helpen of noem het beschermen. We kunnen namelijk beter een plan bedenken om deze smeerlappen een stap voor te zijn, dan niets doen en het risico lopen dat ze je beroven. Het is trouwens niet dom als je in die lui hun smoesjes trapt. Die oplichters zijn namelijk zo geslepen dat bijna iedereen hun mooie verhaaltjes gelooft. Ken je je pincode uit je hoofd?’
‘Natuurlijk niet. Zoiets onthoudt toch niemand. Ik heb die code op een briefje geschreven en in de map met belangrijke papieren gedaan en het bankpasje zit in de oude portemonnee van je vader. Hou er trouwens maar over op, want ik kan echt nog wel voor mezelf zorgen en vind ons gesprek vervelend worden.’
Ans vindt de reactie van haar moeder verschrikkelijk, maar doet toch een laatste poging om haar op andere gedachten te brengen.
‘Ik denk je goed te begrijpen en wil je niet als een puber of een dom oudje behandelen. Zou het echter niet slim zijn om mij die bankspullen mee te geven? Dat is dus niet omdat ik me met je wil bemoeien, maar alleen omdat we dan zeker weten dat er niets mee kan gebeuren.’
‘Nu moet je ophouden. Ik ben erg blij dat je altijd klaarstaat als ik je nodig heb, maar je moet me geen dingen uit handen willen nemen die nog nooit problemen hebben opgeleverd. Wie zegt me trouwens dat mijn bankpasje bij jou niet gestolen wordt? Bij jullie in de wijk heb je immers de ene na de andere inbraak.’
Om de vrede te bewaren begint Ans maar over iets anders en komt ze ook niet meer op het verhaal van de bankpasjes terug. De angst voor het geld van haar moeder laat haar echter niet los en ze krijgt steeds meer het gevoel dat ze zich niet bij deze situatie neer moet en mag leggen. De vraag is echter wat ze moet doen, want haar moeder geeft geen medewerking en haar kennende zal dat ook niet veranderen. Halverwege de middag krijgt ze echter een idee en omdat haar moeder ’s maandagsmiddags weg is, besluit ze meteen actie te ondernemen.
Ze heeft haar plan al vlot uitgevoerd en dat geeft haar rust. Aan de andere kant voelt ze zich echter vreselijk, want volgens haar heeft ze iets gedaan wat niet door de beugel kan. Ze vreest ook dat dit een flinke ruzie met haar moeder op zal leveren, maar ondanks dat besluit ze om haar actie niet ongedaan te maken.
Dat nare gevoel wordt in de dagen die volgen steeds erger en aan het eind van de week besluit ze naar haar moeder te gaan om alles op te biechten. Als ze de deur dicht heeft gedaan en naar haar auto loopt, gaat haar telefoon. Omdat ze ziet dat het haar moeder is, neemt ze met een beschaamd gevoel op.
‘Hoi ma, met Ans. Ik sta net op het punt om naar je toe te komen.’
‘Wilde je me mijn bankpasje en mijn code terug komen geven. Je bent een mooie hoor om me te bestelen en ook nog eens voor schut te zetten.’
Ans begrijpt wel waar haar moeder voor belt, maar niet wat ze met haar laatste woorden bedoelt.
‘Ik heb je spullen meegenomen om je te beschermen en dat wilde ik je komen vertellen, maar begrijp niet waarom ik je, volgens jou, voor schut heb gezet.’
‘Nou, ik had net een keurig geklede jongeman aan de deur die vertelde dat we nieuwe bankpasjes en codes kregen en hij de oude daarom in kwam nemen. Omdat hij een brief van de bank bij zich had, was er niets waar ik me zorgen over hoefde te maken en dat deed ik ook niet. Toen ik de spullen wilde pakken, waren ze er echter niet en stond ik dus voor joker. Hij komt over een uur terug. Als je dat pasje en die code dus komt brengen, kan het opgelost worden.’
Ans staat stijf van de schrik, maar beseft dat ze een probleem heeft voorkomen.
‘Ma, dat is nep. Ik kom eraan.’
‘Nu gelijk.’
‘Ja.’
Ans belt voor ze wegrijdt eerst de politie en is bijna gelijk met de agenten bij haar moeder. Daar hoeft ze niets meer te zeggen, want de agenten maken het mensje snel duidelijk dat ze aan een flink bedrog is ontsnapt. Als de oplichter zich een uur later weer laat zien, wordt hij ook gelijk ingerekend. De moeder van Ans heeft alles met grote ogen gevolgd en maakt haar dochter, als iedereen weg is, met een paar woorden duidelijk dat ze nu wel van mening is veranderd.
‘Sorry. Ik dacht alert genoeg te zijn. Zonder jou had ik nu echter met een groot probleem gezeten. Bedankt voor je bemoeienissen en vergeef me alle lelijke dingen die ik tegen je heb gezegd.’
‘Zand erover, ma.’
Blikje hou vol in wit met zwart en oranje. Witte en zwarte tekst.
Waardevol kadootje voor iedereen die met een zware klus bezig is.
Het blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan door u worden
gevuld met iets lekkers.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES
‘Trap daar niet in. Als je iemand aan de deur krijgt, zeg je maar dat ik alles regel en jij nergens van weet. Ik weet niet precies wat die lui voor verhaaltje vertellen, maar geloof ze niet. Alles wat ze zeggen, is namelijk gelogen. Let dus op, want het zou zonde zijn als ze je een hoop geld afhandig maken.’
‘Natuurlijk let ik op. Ik ben wel oud, maar mijn verstand doet het nog prima. Ik weet dan ook zeker dat ik zo’n oplichter gelijk doorheb en mijn pincode geef ik t aan niemand. Maak je dus maar geen zorgen, want hier gebeurt niets.’
‘Ik weet dat je niet zo goedgelovig bent, maar denk er toch niet te gemakkelijk over. Er zijn namelijk maar weinig oudjes die op tijd doorhebben dat men ze wil bedriegen en daarom moet je niet denken dat jou het nooit zal gebeuren. Er zullen namelijk wel meer bedrogen oudjes zijn, die vooraf zeiden dat hen zoiets nooit zou overkomen.’
‘Je zou wel wat meer vertrouwen in me mogen hebben. Als ik nu dingen vergat of fouten maakte, maar je kunt niets op me aan te merken hebben. Let je er trouwens zelf wel op dat je niet bedrogen wordt? Jij koopt immers nog weleens wat via dat internet en daar lees je ook niet altijd de beste berichten over.’
Ans beseft dat haar moeder met dit laatste niets geks zegt, maar voelt zich rot. Het laatste wat ze wil is namelijk ruzie met haar moeder en dat dreigt ze wel te krijgen. Even heeft ze daarom spijt dat ze over het onderwerp begonnen is. Als ze eraan denkt dat haar moeder wel een behoorlijk risico loopt, beseft ze het echter goed te hebben gedaan en daarom praat ze er nog even over door.
‘Ma, ik wil geen ruzie, maar je alleen helpen of noem het beschermen. We kunnen namelijk beter een plan bedenken om deze smeerlappen een stap voor te zijn, dan niets doen en het risico lopen dat ze je beroven. Het is trouwens niet dom als je in die lui hun smoesjes trapt. Die oplichters zijn namelijk zo geslepen dat bijna iedereen hun mooie verhaaltjes gelooft. Ken je je pincode uit je hoofd?’
‘Natuurlijk niet. Zoiets onthoudt toch niemand. Ik heb die code op een briefje geschreven en in de map met belangrijke papieren gedaan en het bankpasje zit in de oude portemonnee van je vader. Hou er trouwens maar over op, want ik kan echt nog wel voor mezelf zorgen en vind ons gesprek vervelend worden.’
Ans vindt de reactie van haar moeder verschrikkelijk, maar doet toch een laatste poging om haar op andere gedachten te brengen.
‘Ik denk je goed te begrijpen en wil je niet als een puber of een dom oudje behandelen. Zou het echter niet slim zijn om mij die bankspullen mee te geven? Dat is dus niet omdat ik me met je wil bemoeien, maar alleen omdat we dan zeker weten dat er niets mee kan gebeuren.’
‘Nu moet je ophouden. Ik ben erg blij dat je altijd klaarstaat als ik je nodig heb, maar je moet me geen dingen uit handen willen nemen die nog nooit problemen hebben opgeleverd. Wie zegt me trouwens dat mijn bankpasje bij jou niet gestolen wordt? Bij jullie in de wijk heb je immers de ene na de andere inbraak.’
Om de vrede te bewaren begint Ans maar over iets anders en komt ze ook niet meer op het verhaal van de bankpasjes terug. De angst voor het geld van haar moeder laat haar echter niet los en ze krijgt steeds meer het gevoel dat ze zich niet bij deze situatie neer moet en mag leggen. De vraag is echter wat ze moet doen, want haar moeder geeft geen medewerking en haar kennende zal dat ook niet veranderen. Halverwege de middag krijgt ze echter een idee en omdat haar moeder ’s maandagsmiddags weg is, besluit ze meteen actie te ondernemen.
Ze heeft haar plan al vlot uitgevoerd en dat geeft haar rust. Aan de andere kant voelt ze zich echter vreselijk, want volgens haar heeft ze iets gedaan wat niet door de beugel kan. Ze vreest ook dat dit een flinke ruzie met haar moeder op zal leveren, maar ondanks dat besluit ze om haar actie niet ongedaan te maken.
Dat nare gevoel wordt in de dagen die volgen steeds erger en aan het eind van de week besluit ze naar haar moeder te gaan om alles op te biechten. Als ze de deur dicht heeft gedaan en naar haar auto loopt, gaat haar telefoon. Omdat ze ziet dat het haar moeder is, neemt ze met een beschaamd gevoel op.
‘Hoi ma, met Ans. Ik sta net op het punt om naar je toe te komen.’
‘Wilde je me mijn bankpasje en mijn code terug komen geven. Je bent een mooie hoor om me te bestelen en ook nog eens voor schut te zetten.’
Ans begrijpt wel waar haar moeder voor belt, maar niet wat ze met haar laatste woorden bedoelt.
‘Ik heb je spullen meegenomen om je te beschermen en dat wilde ik je komen vertellen, maar begrijp niet waarom ik je, volgens jou, voor schut heb gezet.’
‘Nou, ik had net een keurig geklede jongeman aan de deur die vertelde dat we nieuwe bankpasjes en codes kregen en hij de oude daarom in kwam nemen. Omdat hij een brief van de bank bij zich had, was er niets waar ik me zorgen over hoefde te maken en dat deed ik ook niet. Toen ik de spullen wilde pakken, waren ze er echter niet en stond ik dus voor joker. Hij komt over een uur terug. Als je dat pasje en die code dus komt brengen, kan het opgelost worden.’
Ans staat stijf van de schrik, maar beseft dat ze een probleem heeft voorkomen.
‘Ma, dat is nep. Ik kom eraan.’
‘Nu gelijk.’
‘Ja.’
Ans belt voor ze wegrijdt eerst de politie en is bijna gelijk met de agenten bij haar moeder. Daar hoeft ze niets meer te zeggen, want de agenten maken het mensje snel duidelijk dat ze aan een flink bedrog is ontsnapt. Als de oplichter zich een uur later weer laat zien, wordt hij ook gelijk ingerekend. De moeder van Ans heeft alles met grote ogen gevolgd en maakt haar dochter, als iedereen weg is, met een paar woorden duidelijk dat ze nu wel van mening is veranderd.
‘Sorry. Ik dacht alert genoeg te zijn. Zonder jou had ik nu echter met een groot probleem gezeten. Bedankt voor je bemoeienissen en vergeef me alle lelijke dingen die ik tegen je heb gezegd.’
‘Zand erover, ma.’
Blikje hou vol in wit met zwart en oranje. Witte en zwarte tekst.
Waardevol kadootje voor iedereen die met een zware klus bezig is.
Het blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan door u worden
gevuld met iets lekkers.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES