Mijn been of haar hart?
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Rob is bijna zeventien jaar geleden geboren met een niet goed functionerend been en heeft daarom nooit normaal kunnen lopen. Eerst leek het nog dat er iets aan zijn handicap te doen was, maar dat viel tegen en daarom moest hij leven met zijn handicap.
Dat was voor zijn ouders een enorme klap en zelf heeft hij er, vooral in zijn kindertijd, ook veel verdriet om gehad. Hij wilde namelijk hetzelfde kunnen als de andere kinderen van zijn leeftijd en dat lukte niet. Rustig spelen ging wel, maar rennen en sporten niet en dat waren nu juist de dingen die hij graag deed. Hij heeft wel aan
G-voetbal gedaan, maar daar is hij snel mee gestopt. Niet omdat hij het niet leuk vond, maar omdat hij er op jonge leeftijd al een enorme hekel aan had als mensen hem zielig vonden.
Dat deed men natuurlijk ook als hij gewoon liep, maar hij vond dat zijn handicap met voetballen nog veel meer opviel en dat wilde hij voorkomen.
Zowel zijn kinder- als zijn pubertijd hadden twee gezichten. Omdat hij gemakkelijk contact maakt en erg aardig is, heeft hij aan vrienden nooit gebrek gehad. Hij is echter ook veel gepest en dat heeft veel huilbuien en vechtpartijen opgeleverd.
Zijn ouders hebben alles gedaan om hem een onbezorgd leven te bezorgen en hij heeft al jaren drie vrienden die alles voor hem willen doen. Die vriendschap is sinds een tijdje echter aan het veranderen. Zijn kameraden krijgen namelijk steeds meer aandacht van en voor de meisjes en twee van hen hebben al een vaste vriendin.
Omdat het vrouwelijk schoon hém niet ziet staan, gaat hij zich steeds meer het vijfde wiel aan de wagen voelen en vindt hij het ook niet leuk meer om naar de kroeg te gaan. De jongens doen immers niets anders dan dansen en dat is voor hem niet weggelegd. Tenminste, dat vindt hij.
Hoewel de anderen regelmatig zeggen dat hij zich niets van de eventuele reacties aan moet trekken, heeft hij namelijk geen zin om zich uit te laten lachen.
Als hij op een zaterdagavond met een triest gezicht tv zit te kijken, blijkt dat zijn moeder doorheeft dat er iets is. Ze komt namelijk met een biertje en een kopje koffie bij hem zitten.
‘Ik heb al een tijdje het gevoel dat er iets is. Je bent natuurlijk niet verplicht om erover te praten en als je dat niet doet, neem ik je niets kwalijk. Praten kan echter wel helpen. Niet dat ik alles op kan lossen, maar misschien dat ik sommige dingen iets gemakkelijker voor je kan maken.’
Rob heeft geen zin om te praten, want hij wil zijn moeder niet met zijn ellende opzadelen. Als hij haar aankijkt, kan hij echter ook niet zwijgen en vertelt hij alles. Dat kost hem veel moeite, maar hij gaat zich steeds opgeluchter voelen.
Als hij uitgepraat is, blijft het even stil voor zijn moeder reageert.
‘Ik had dit wel verwacht en vind het vreselijk voor je. Dat been maakt jou niet anders dan je vrienden en iemand uitlachen en negeren vanwege zijn of haar handicap is onmenselijk. De realiteit is echter anders en dat verandert nooit. Ik denk alleen niet dat je thuis moet blijven zitten. Daar maak je het namelijk erger in plaats van beter mee.’
Rob kijkt even strak voor zich uit, maar blijkt zijn moeder dan nog niet alles te hebben verteld.
‘Je hebt wel gelijk. Het ergste vind ik echter dat bijna alle jongens een vriendin hebben en de meisjes mij niet zien staan en met een grote boog om me heen lopen. Soms lijkt het wel alsof ze denken dat mijn handicap besmettelijk is.’
Robs moeder vindt haar zoon zo zielig dat ze een arm om hem heen slaat.
‘Ik begrijp je gevoel. Wat jij moet hebben, is een meisje dat je been bijzaak vindt en alleen kijkt naar hoe knap, leuk en aardig je bent.’
‘Zou die er wel zijn. Ik denk namelijk dat er niemand is die met een gehandicapte aan haar arm wil lopen.’
‘Natuurlijk kan ik niet in de hoofden van die meisjes kijken, maar je moet je niet te ver naar beneden halen. Als ik zestien was, wist ik het namelijk wel en ik zal niet de enige zijn. Het duurt bij jou misschien langer dan bij een ander voor je een meisje hebt, maar er komt echt iemand. Ga daarom maar snel naar je vrienden, want die zullen je vast missen.’
Rob twijfelt nog even, maar staat dan toch op om te gaan. Als hij een uurtje in de kroeg is, heeft hij er echter spijt dat hij naar zijn moeder heeft geluisterd. Zijn vrienden zijn namelijk weer continu op de dansvloer en hij zit met zijn biertje aan de bar. Hij heeft zelfs al gedacht om naar huis te gaan, maar omdat hij dit kinderachtig tegenover zijn vrienden vindt, heeft hij dit uit zijn hoofd gezet en daar is hij achteraf heel blij mee.
Als hij plotseling een stem hoort en zich omdraait, kijkt hij namelijk in de mooiste ogen en het knapste gezicht dat hij ooit heeft gezien.
‘Mag ik bij je komen zitten en moet je niet dansen?’
‘Kom erbij en je hebt me zeker nooit zien lopen.’
‘Heel vaak zelfs, want ik ben hier iedere week.’
‘Je bent me nog nooit opgevallen en dat is raar, want je bent het knapste meisje dat hier is.’
‘Bedankt en ik begrijp wel waarom je me nooit hebt gezien. Jij loopt hier namelijk altijd met je hoofd naar beneden. Net of je jezelf schaamt en dat begrijp ik wel, maar het slaat nergens op. Oké, je loopt niet gemakkelijk, maar je lijkt me een toffe peer. Als ik je zie lachen, krijg ik het zelfs een beetje warm. Ga je daarom mee dansen? Dat zal eerst raar voor je zijn en voor de anderen trouwens ook, maar ik garandeer je dat over een uur niemand meer naar je kijkt. Kom maar en als er wat is, kun je het tegen me zeggen. Ik help je en ben hartstikke blij dat ik eindelijk eens met een leuke vent kan dansen.’
Rob is even niet in staat om na te denken, maar staat op en loopt hand in hand met Anna, zoals het meisje heet, naar de dansvloer. Daar ziet hij wel dat iedereen naar hem kijkt, maar als het meisje haar armen op zijn schouders legt, vergeet hij alles om zich heen.
Hoewel Anna de rest van de avond geen moment verborgen houdt dat ze hem geweldig vindt, kan hij bijna niet geloven wat er gebeurt. Als ze net voor sluitingstijd samen aan de bar zitten, besluit hij daar ook eerlijk over te zijn. Hoewel hij haar pas net kent, voelt hij zich namelijk al wel heel erg op zijn gemak bij zijn vriendin.
‘Tjonge, jij hebt mijn leven vanavond enorm op zijn kop gezet. Ik kan het nog steeds niet geloven dat zo’n knapperd als jij aandacht voor me heeft.’
‘Dat komt omdat ik door mijn uiterlijk altijd veel belangstelling van jongens heb en weet dat de buitenkant van iemand niets zegt. Aardig zijn en een mooi karakter hebben is namelijk veel belangrijker en dat zit bij jou meer dan goed.’
‘Als iemand als jij belangstelling voor mij heeft, kan ik er moeilijk aan twijfelen dat het met jou
binnenkant minder goed gesteld is.’
‘Dat is fijn om te horen en ik hoop dat we altijd bij elkaar blijven. Zullen we trouwens stoppen met dit serieuze gedoe en nog meer lol gaan maken? Of wil je al naar huis?’
‘Echt niet.’
Dat was voor zijn ouders een enorme klap en zelf heeft hij er, vooral in zijn kindertijd, ook veel verdriet om gehad. Hij wilde namelijk hetzelfde kunnen als de andere kinderen van zijn leeftijd en dat lukte niet. Rustig spelen ging wel, maar rennen en sporten niet en dat waren nu juist de dingen die hij graag deed. Hij heeft wel aan
G-voetbal gedaan, maar daar is hij snel mee gestopt. Niet omdat hij het niet leuk vond, maar omdat hij er op jonge leeftijd al een enorme hekel aan had als mensen hem zielig vonden.
Dat deed men natuurlijk ook als hij gewoon liep, maar hij vond dat zijn handicap met voetballen nog veel meer opviel en dat wilde hij voorkomen.
Zowel zijn kinder- als zijn pubertijd hadden twee gezichten. Omdat hij gemakkelijk contact maakt en erg aardig is, heeft hij aan vrienden nooit gebrek gehad. Hij is echter ook veel gepest en dat heeft veel huilbuien en vechtpartijen opgeleverd.
Zijn ouders hebben alles gedaan om hem een onbezorgd leven te bezorgen en hij heeft al jaren drie vrienden die alles voor hem willen doen. Die vriendschap is sinds een tijdje echter aan het veranderen. Zijn kameraden krijgen namelijk steeds meer aandacht van en voor de meisjes en twee van hen hebben al een vaste vriendin.
Omdat het vrouwelijk schoon hém niet ziet staan, gaat hij zich steeds meer het vijfde wiel aan de wagen voelen en vindt hij het ook niet leuk meer om naar de kroeg te gaan. De jongens doen immers niets anders dan dansen en dat is voor hem niet weggelegd. Tenminste, dat vindt hij.
Hoewel de anderen regelmatig zeggen dat hij zich niets van de eventuele reacties aan moet trekken, heeft hij namelijk geen zin om zich uit te laten lachen.
Als hij op een zaterdagavond met een triest gezicht tv zit te kijken, blijkt dat zijn moeder doorheeft dat er iets is. Ze komt namelijk met een biertje en een kopje koffie bij hem zitten.
‘Ik heb al een tijdje het gevoel dat er iets is. Je bent natuurlijk niet verplicht om erover te praten en als je dat niet doet, neem ik je niets kwalijk. Praten kan echter wel helpen. Niet dat ik alles op kan lossen, maar misschien dat ik sommige dingen iets gemakkelijker voor je kan maken.’
Rob heeft geen zin om te praten, want hij wil zijn moeder niet met zijn ellende opzadelen. Als hij haar aankijkt, kan hij echter ook niet zwijgen en vertelt hij alles. Dat kost hem veel moeite, maar hij gaat zich steeds opgeluchter voelen.
Als hij uitgepraat is, blijft het even stil voor zijn moeder reageert.
‘Ik had dit wel verwacht en vind het vreselijk voor je. Dat been maakt jou niet anders dan je vrienden en iemand uitlachen en negeren vanwege zijn of haar handicap is onmenselijk. De realiteit is echter anders en dat verandert nooit. Ik denk alleen niet dat je thuis moet blijven zitten. Daar maak je het namelijk erger in plaats van beter mee.’
Rob kijkt even strak voor zich uit, maar blijkt zijn moeder dan nog niet alles te hebben verteld.
‘Je hebt wel gelijk. Het ergste vind ik echter dat bijna alle jongens een vriendin hebben en de meisjes mij niet zien staan en met een grote boog om me heen lopen. Soms lijkt het wel alsof ze denken dat mijn handicap besmettelijk is.’
Robs moeder vindt haar zoon zo zielig dat ze een arm om hem heen slaat.
‘Ik begrijp je gevoel. Wat jij moet hebben, is een meisje dat je been bijzaak vindt en alleen kijkt naar hoe knap, leuk en aardig je bent.’
‘Zou die er wel zijn. Ik denk namelijk dat er niemand is die met een gehandicapte aan haar arm wil lopen.’
‘Natuurlijk kan ik niet in de hoofden van die meisjes kijken, maar je moet je niet te ver naar beneden halen. Als ik zestien was, wist ik het namelijk wel en ik zal niet de enige zijn. Het duurt bij jou misschien langer dan bij een ander voor je een meisje hebt, maar er komt echt iemand. Ga daarom maar snel naar je vrienden, want die zullen je vast missen.’
Rob twijfelt nog even, maar staat dan toch op om te gaan. Als hij een uurtje in de kroeg is, heeft hij er echter spijt dat hij naar zijn moeder heeft geluisterd. Zijn vrienden zijn namelijk weer continu op de dansvloer en hij zit met zijn biertje aan de bar. Hij heeft zelfs al gedacht om naar huis te gaan, maar omdat hij dit kinderachtig tegenover zijn vrienden vindt, heeft hij dit uit zijn hoofd gezet en daar is hij achteraf heel blij mee.
Als hij plotseling een stem hoort en zich omdraait, kijkt hij namelijk in de mooiste ogen en het knapste gezicht dat hij ooit heeft gezien.
‘Mag ik bij je komen zitten en moet je niet dansen?’
‘Kom erbij en je hebt me zeker nooit zien lopen.’
‘Heel vaak zelfs, want ik ben hier iedere week.’
‘Je bent me nog nooit opgevallen en dat is raar, want je bent het knapste meisje dat hier is.’
‘Bedankt en ik begrijp wel waarom je me nooit hebt gezien. Jij loopt hier namelijk altijd met je hoofd naar beneden. Net of je jezelf schaamt en dat begrijp ik wel, maar het slaat nergens op. Oké, je loopt niet gemakkelijk, maar je lijkt me een toffe peer. Als ik je zie lachen, krijg ik het zelfs een beetje warm. Ga je daarom mee dansen? Dat zal eerst raar voor je zijn en voor de anderen trouwens ook, maar ik garandeer je dat over een uur niemand meer naar je kijkt. Kom maar en als er wat is, kun je het tegen me zeggen. Ik help je en ben hartstikke blij dat ik eindelijk eens met een leuke vent kan dansen.’
Rob is even niet in staat om na te denken, maar staat op en loopt hand in hand met Anna, zoals het meisje heet, naar de dansvloer. Daar ziet hij wel dat iedereen naar hem kijkt, maar als het meisje haar armen op zijn schouders legt, vergeet hij alles om zich heen.
Hoewel Anna de rest van de avond geen moment verborgen houdt dat ze hem geweldig vindt, kan hij bijna niet geloven wat er gebeurt. Als ze net voor sluitingstijd samen aan de bar zitten, besluit hij daar ook eerlijk over te zijn. Hoewel hij haar pas net kent, voelt hij zich namelijk al wel heel erg op zijn gemak bij zijn vriendin.
‘Tjonge, jij hebt mijn leven vanavond enorm op zijn kop gezet. Ik kan het nog steeds niet geloven dat zo’n knapperd als jij aandacht voor me heeft.’
‘Dat komt omdat ik door mijn uiterlijk altijd veel belangstelling van jongens heb en weet dat de buitenkant van iemand niets zegt. Aardig zijn en een mooi karakter hebben is namelijk veel belangrijker en dat zit bij jou meer dan goed.’
‘Als iemand als jij belangstelling voor mij heeft, kan ik er moeilijk aan twijfelen dat het met jou
binnenkant minder goed gesteld is.’
‘Dat is fijn om te horen en ik hoop dat we altijd bij elkaar blijven. Zullen we trouwens stoppen met dit serieuze gedoe en nog meer lol gaan maken? Of wil je al naar huis?’
‘Echt niet.’
Blikje juf bedankt mint. Leuk kleurig blikje voor de
juf. Om haar te bedanken voor alles. Een klein,
maar waardevol kadootje. Blikje wordt zonder inhoud
geleverd, maar kan door u worden gevuld.
In twee formaten leverbaar.