Mens zijn en mens blijven
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Als boer Johan de dag voor Kerst bij zijn dieren in de stal staat en aan het afgelopen jaar denkt, wordt hij overvallen door een enorm triest gevoel.
De laatste maanden hebben namelijk bol gestaan van heel veel zorgen en het nieuwe jaar ziet er eerder slechter dan beter uit. De kans dat de definitieve klap valt en hij echt moet stoppen met zijn boerderij lijkt hem namelijk steeds dichterbij te komen. Hij woont namelijk dicht tegen een natuurgebied aan en dat is in deze tijd funest.
Er is wel een mogelijkheid om te verhuizen met zijn bedrijf en financieel gezien is dat zeker niet onaantrekkelijk. Het punt is alleen dat het hem enorm irriteert dat de overheid zich met zijn leven bemoeit en beslist dat er hier geen boerenbedrijf meer mag zijn. Plus dat hij zich er nooit bij neer zal leggen dat er een eind aan ruim honderd jaar familiegeschiedenis komt. Verder gaat hij er steeds meer aan twijfelen of die stikstofproblemen wel zo groot zijn als men zegt.
Natuurlijk is voldoende aandacht voor de natuur hartstikke belangrijk, maar zijn gevoel dat dit gebruikt wordt om andere problemen op te lossen, wordt iedere week sterker. Het meest kwaad maakt hij zich op de mensen die de kant van de, in zijn ogen, tegenstander hebben gekozen. Zoals bijvoorbeeld de burgemeester.
Die heeft jaren geroepen dat hij er voor alle inwoners van het dorp was, maar nu de boeren zijn steun nodig hebben, horen of zien ze niets.
Wat hij wel heeft gedaan, is alle omgekeerde vlaggen uit het dorp weg laten halen en daarnaast heeft de politie, in opdracht van hem, al twee keer een eind aan een boerenprotest gemaakt. Ze hadden die protesten wel niet officieel aangevraagd en op de protestlocatie een flinke partij oude pallets in brand gestoken, maar is dat zo erg? Hij vindt van niet en zeker niet omdat ze vooraf al aangeboden hadden om alle gemaakte troep op te ruimen. De burgemeester en zijn gemeentebestuur vonden het echter een probleem en dat is voor Johan een reden om ze als tegenstanders te zien.
Zijn vrouw heeft hem al meerdere keren gezegd dat hij moet proberen om zijn ergernis aan de kant te zetten, omdat hij er alleen het leven van zichzelf en zijn gezin maar mee verprutst. Ergens gelooft hij wel dat ze gelijk heeft en hij wil de ellende niet onnodig groter maken dan nodig is.
Plus dat hij het vreselijk vindt dat zijn vrouw en twee dochtertjes onder zijn slechte humeur lijden.
Hij probeert na zo’n ‘preek’ van zijn vrouw ook wel positiever te zijn, maar langer dan een paar dagen houdt hij dat niet vol. Met de feestdagen voor de deur neemt hij zich echter voor om de problemen even uit zijn gedachten te bannen en zo gezellig mogelijk te zijn.
Als ze ’s avonds na het eten in de kamer zitten en een enorme klap horen, blijkt alles ook dit keer echter weer anders te gaan dan hij zich had voorgesteld. Hij ziet namelijk een aantal auto’s met hun alarmlichten aan staan, en beseft dat er waarschijnlijk een ongeluk is gebeurd.
‘Ik ga even kijken of ik wat kan doen.’
‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Natuurlijk.’
Johan is zo gedreven om hulp te bieden, dat hij vergeet om een jas aan te trekken en zo snel hij kan naar de weg rent. Als hij daar komt en hoort en ziet wat er aan de hand is, krijgt hij de schrik van zijn leven. De burgemeester blijkt namelijk uit te hebben moeten wijken voor een wegpiraat waardoor hij frontaal op een boom is geklapt.
Als hij in de auto kijkt, schrikt hij nog veel meer. De burgemeester is namelijk niet bij kennis en het ergste, tenminste dat denkt hij, is nog dat de man bekneld zit en zijn borstkas ingedrukt lijkt te worden door het stuur. Johan denkt geen moment aan wat hij over het slachtoffer heeft gezegd, maar gaat over tot actie.
Omdat hij weet dat het meestal heel even duurt voor de hulpdiensten in dit afgelegen deel van het dorp zijn en vreest dat de burgemeester in levensgevaar is, rent hij snel naar huis. Daar staat zijn vrouw met een verschrikt gezicht op hem te wachten.
‘Wat is er gebeurd en is het erg?’
‘De burgemeester heeft een ongeluk gehad en ik denk dat hij in levensgevaar is. Hij zit namelijk bekneld en daarom ga ik het stuur wegzagen of slijpen, zodat hij weer lucht krijgt.’
‘Moet ik helpen?’
‘Graag.’
Als Johan en zijn vrouw naar het ongeval rennen, horen ze in de verte de sirenes al aankomen.
‘Zou het nog wel zin hebben om iets te doen?’
‘Natuurlijk wel. Hoe eerder ze met hem naar het ziekenhuis kunnen des te beter het is. Ik denk namelijk dat nu echt iedere seconde telt.’
Ondanks de bijna ondragelijke spanning is Johan toch vrij rustig. Daarom heeft hij net voor de ambulance arriveert het stuur weg en ook de man zijn benen vrij. Hierdoor kunnen de ambulancebroeders meteen aan de slag en duurt het maar even voor ze met het slachtoffer naar het ziekenhuis vertrekken.
Als Johan ze na staat te kijken, krijgt hij last van de spanning en emotie die hij tot nu toe steeds heeft verdrongen. Vooral als hij de handen van zijn vrouw om zijn middel voelt.
‘Wat ben jij een enorme held. Als de man het redt en dat is te hopen, dan heeft hij zijn leven aan jou te danken. Heel bijzonder dat je nu juist hem hier moest treffen. Zo positief heb je de laatste tijd immers niet over hem gesproken.’
‘Dat klopt en het zou schijnheilig zijn om te zeggen dat ik daar spijt van heb. Mijn mening over hem heeft echter te maken met zijn werk en niet met hem als mens. Daarnaast vind ik trouwens dat je in geval van nood iedereen moet helpen. Wie het ook is en wat hij of zij ook heeft gedaan. We zijn immers allemaal mens en moeten om dat ook te blijven.’
Het blijkt voor de burgemeester echt kantje boord te zijn geweest en zijn herstel duurt daarom erg lang. Toch gaat het langzaam beter met hem en daarom is hij na bijna een jaar weer in staat om te werken. Het eerste wat hij doet is Johan en zijn vrouw bezoeken en als ze tegenover elkaar staan, kijken de mannen elkaar wat vreemd aan.
‘Het is heel bijzonder om hier te staan, Lageman. Je bent een voorbeeld voor velen. Als iedereen zijn afkeer voor een medemens zo aan de kant kon zetten als jij hebt gedaan, zou de wereld er namelijk heel anders uitzien. Nog heel erg bedankt voor wat je hebt gedaan en ook namens mijn vrouw en kinderen.’
‘Ik ben heel blij dat ik dit voor u heb kunnen doen en feliciteer u met uw herstel. Laten we er verder echter niet te veel woorden meer aan vuil maken. Als u me als voorbeeld wil stellen voor mijn medeburgers, dan vind ik dat mooi. Ik zou alleen graag willen dat u de reden anders formuleerde.’
‘Vertel.’
‘We zijn allemaal als mens geboren en willen heel graag heel lang mens blijven. Echt mens zijn en alle mensen, ongeacht wat ze doen en zeggen, als mens behandelen valt echter niet altijd mee. Het is mij dit keer gelukt, maar het mislukt me soms ook. Laten we elkaar er echter op aanspreken als we vergeten om mens te zijn en proberen om het te accepteren als we terechtgewezen worden.’
‘Bedankt voor de mooie woorden, Lageman. Ik had het niet zo kunnen bedenken, maar je hebt helemaal gelijk.’
Blikje van harte gefeliciteerd. Met oranje balk en zwarte
tekst. Gedecoreerd met stipjes en een hartje. Hartje op
de deksel. Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan
door u worden gevuld met iets lekkers.
De laatste maanden hebben namelijk bol gestaan van heel veel zorgen en het nieuwe jaar ziet er eerder slechter dan beter uit. De kans dat de definitieve klap valt en hij echt moet stoppen met zijn boerderij lijkt hem namelijk steeds dichterbij te komen. Hij woont namelijk dicht tegen een natuurgebied aan en dat is in deze tijd funest.
Er is wel een mogelijkheid om te verhuizen met zijn bedrijf en financieel gezien is dat zeker niet onaantrekkelijk. Het punt is alleen dat het hem enorm irriteert dat de overheid zich met zijn leven bemoeit en beslist dat er hier geen boerenbedrijf meer mag zijn. Plus dat hij zich er nooit bij neer zal leggen dat er een eind aan ruim honderd jaar familiegeschiedenis komt. Verder gaat hij er steeds meer aan twijfelen of die stikstofproblemen wel zo groot zijn als men zegt.
Natuurlijk is voldoende aandacht voor de natuur hartstikke belangrijk, maar zijn gevoel dat dit gebruikt wordt om andere problemen op te lossen, wordt iedere week sterker. Het meest kwaad maakt hij zich op de mensen die de kant van de, in zijn ogen, tegenstander hebben gekozen. Zoals bijvoorbeeld de burgemeester.
Die heeft jaren geroepen dat hij er voor alle inwoners van het dorp was, maar nu de boeren zijn steun nodig hebben, horen of zien ze niets.
Wat hij wel heeft gedaan, is alle omgekeerde vlaggen uit het dorp weg laten halen en daarnaast heeft de politie, in opdracht van hem, al twee keer een eind aan een boerenprotest gemaakt. Ze hadden die protesten wel niet officieel aangevraagd en op de protestlocatie een flinke partij oude pallets in brand gestoken, maar is dat zo erg? Hij vindt van niet en zeker niet omdat ze vooraf al aangeboden hadden om alle gemaakte troep op te ruimen. De burgemeester en zijn gemeentebestuur vonden het echter een probleem en dat is voor Johan een reden om ze als tegenstanders te zien.
Zijn vrouw heeft hem al meerdere keren gezegd dat hij moet proberen om zijn ergernis aan de kant te zetten, omdat hij er alleen het leven van zichzelf en zijn gezin maar mee verprutst. Ergens gelooft hij wel dat ze gelijk heeft en hij wil de ellende niet onnodig groter maken dan nodig is.
Plus dat hij het vreselijk vindt dat zijn vrouw en twee dochtertjes onder zijn slechte humeur lijden.
Hij probeert na zo’n ‘preek’ van zijn vrouw ook wel positiever te zijn, maar langer dan een paar dagen houdt hij dat niet vol. Met de feestdagen voor de deur neemt hij zich echter voor om de problemen even uit zijn gedachten te bannen en zo gezellig mogelijk te zijn.
Als ze ’s avonds na het eten in de kamer zitten en een enorme klap horen, blijkt alles ook dit keer echter weer anders te gaan dan hij zich had voorgesteld. Hij ziet namelijk een aantal auto’s met hun alarmlichten aan staan, en beseft dat er waarschijnlijk een ongeluk is gebeurd.
‘Ik ga even kijken of ik wat kan doen.’
‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Natuurlijk.’
Johan is zo gedreven om hulp te bieden, dat hij vergeet om een jas aan te trekken en zo snel hij kan naar de weg rent. Als hij daar komt en hoort en ziet wat er aan de hand is, krijgt hij de schrik van zijn leven. De burgemeester blijkt namelijk uit te hebben moeten wijken voor een wegpiraat waardoor hij frontaal op een boom is geklapt.
Als hij in de auto kijkt, schrikt hij nog veel meer. De burgemeester is namelijk niet bij kennis en het ergste, tenminste dat denkt hij, is nog dat de man bekneld zit en zijn borstkas ingedrukt lijkt te worden door het stuur. Johan denkt geen moment aan wat hij over het slachtoffer heeft gezegd, maar gaat over tot actie.
Omdat hij weet dat het meestal heel even duurt voor de hulpdiensten in dit afgelegen deel van het dorp zijn en vreest dat de burgemeester in levensgevaar is, rent hij snel naar huis. Daar staat zijn vrouw met een verschrikt gezicht op hem te wachten.
‘Wat is er gebeurd en is het erg?’
‘De burgemeester heeft een ongeluk gehad en ik denk dat hij in levensgevaar is. Hij zit namelijk bekneld en daarom ga ik het stuur wegzagen of slijpen, zodat hij weer lucht krijgt.’
‘Moet ik helpen?’
‘Graag.’
Als Johan en zijn vrouw naar het ongeval rennen, horen ze in de verte de sirenes al aankomen.
‘Zou het nog wel zin hebben om iets te doen?’
‘Natuurlijk wel. Hoe eerder ze met hem naar het ziekenhuis kunnen des te beter het is. Ik denk namelijk dat nu echt iedere seconde telt.’
Ondanks de bijna ondragelijke spanning is Johan toch vrij rustig. Daarom heeft hij net voor de ambulance arriveert het stuur weg en ook de man zijn benen vrij. Hierdoor kunnen de ambulancebroeders meteen aan de slag en duurt het maar even voor ze met het slachtoffer naar het ziekenhuis vertrekken.
Als Johan ze na staat te kijken, krijgt hij last van de spanning en emotie die hij tot nu toe steeds heeft verdrongen. Vooral als hij de handen van zijn vrouw om zijn middel voelt.
‘Wat ben jij een enorme held. Als de man het redt en dat is te hopen, dan heeft hij zijn leven aan jou te danken. Heel bijzonder dat je nu juist hem hier moest treffen. Zo positief heb je de laatste tijd immers niet over hem gesproken.’
‘Dat klopt en het zou schijnheilig zijn om te zeggen dat ik daar spijt van heb. Mijn mening over hem heeft echter te maken met zijn werk en niet met hem als mens. Daarnaast vind ik trouwens dat je in geval van nood iedereen moet helpen. Wie het ook is en wat hij of zij ook heeft gedaan. We zijn immers allemaal mens en moeten om dat ook te blijven.’
Het blijkt voor de burgemeester echt kantje boord te zijn geweest en zijn herstel duurt daarom erg lang. Toch gaat het langzaam beter met hem en daarom is hij na bijna een jaar weer in staat om te werken. Het eerste wat hij doet is Johan en zijn vrouw bezoeken en als ze tegenover elkaar staan, kijken de mannen elkaar wat vreemd aan.
‘Het is heel bijzonder om hier te staan, Lageman. Je bent een voorbeeld voor velen. Als iedereen zijn afkeer voor een medemens zo aan de kant kon zetten als jij hebt gedaan, zou de wereld er namelijk heel anders uitzien. Nog heel erg bedankt voor wat je hebt gedaan en ook namens mijn vrouw en kinderen.’
‘Ik ben heel blij dat ik dit voor u heb kunnen doen en feliciteer u met uw herstel. Laten we er verder echter niet te veel woorden meer aan vuil maken. Als u me als voorbeeld wil stellen voor mijn medeburgers, dan vind ik dat mooi. Ik zou alleen graag willen dat u de reden anders formuleerde.’
‘Vertel.’
‘We zijn allemaal als mens geboren en willen heel graag heel lang mens blijven. Echt mens zijn en alle mensen, ongeacht wat ze doen en zeggen, als mens behandelen valt echter niet altijd mee. Het is mij dit keer gelukt, maar het mislukt me soms ook. Laten we elkaar er echter op aanspreken als we vergeten om mens te zijn en proberen om het te accepteren als we terechtgewezen worden.’
‘Bedankt voor de mooie woorden, Lageman. Ik had het niet zo kunnen bedenken, maar je hebt helemaal gelijk.’
Blikje van harte gefeliciteerd. Met oranje balk en zwarte
tekst. Gedecoreerd met stipjes en een hartje. Hartje op
de deksel. Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan
door u worden gevuld met iets lekkers.