Kerstfeest of Kerstverdriet?
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Meneer Plantman, van bijna tachtig, zit met een treurig gezicht in zijn stoel en dat is niet normaal voor hem, want hij is altijd erg opgeruimd. December vindt hij echter al jaren een moeilijke maand. De achttiende is namelijk de sterfdag van zijn vrouw en net daarna Kerst en Oud en Nieuw. Dagen dus met veel herinneringen aan de mooie tijden die hij met zijn grote liefde heeft beleefd, maar ook met trieste gevoelens omdat hij haar moet missen.
Tot afgelopen jaar had hij een buurvrouw die erg haar best deed om hem door deze moeilijke periode heen te helpen en met wie hij ook altijd de feestdagen doorbracht. Zij is drie maanden geleden echter bij haar kinderen in Friesland gaan wonen, waardoor hij nu alleen de maand december door moet zien te komen en daarom ziet hij er nog meer tegenop dan anders. Hij heeft wel een zoon en een dochter, maar die ziet of spreekt hij bijna nooit en zijn kleinkinderen ook niet. Daarom rekent hij er niet op dat ze deze maand komen of even bellen.
Er zit dus niets anders op dan zo sterk mogelijk proberen te zijn en zich bij de situatie neer te leggen. Dat gaat hem zeker lukken, maar toch zal hij blij zijn als het jaar erop zit. De huisarts die hij er pas over sprak, heeft hem geadviseerd om zijn kinderen te bellen en met hen over het probleem te praten. Dat doet hij echter niet, want hij weet nu al wat ze gaan zeggen. Voor hen is er namelijk maar één geschikte plek voor ouderen en dat is een verzorgingstehuis. Als hij hen ziet, beginnen ze daar namelijk gelijk over.
Natuurlijk heeft hij daar zelf ook weleens over nagedacht en hij weet dat zo’n tehuis positieve kanten heeft. De aanspraak die hij daar heeft, zou zijn leven namelijk een stuk aangenamer maken. Dat staat volgens hem echter niet in verhouding tot een groot nadeel en dat is het verliezen van zijn vrijheid. Niet dat hij verwacht dat ze in een tehuis erg streng zijn, maar hij moet zich wel aan bepaalde regels houden en hoewel hij zoiets normaal vindt, lijkt hem dat niets.
Vooral omdat hij dat nu niet hoeft. Plus dat hij zich zowel geestelijk als lichamelijk nog heel goed voelt en dus nog geen persoon meent te zijn om in een tehuis te gaan wonen.
Ondanks Plantman zijn goede voornemens, gaat hij zich gedurende de maand december toch steeds eenzamer en neerslachtiger voelen. Hij heeft zich zelfs al afgevraagd of het, ondanks zijn bedenkingen, toch niet beter zou zijn om zich voor een tehuis in te schrijven. Daar is hij immers minder eenzaam en dat lijkt hem opeens heel veel waard.
Als hij op zijn vrouw haar sterfdag de minuten heeft afgeteld en het eindelijk tijd is om te gaan slapen, wordt het hem allemaal te veel en dat blijft niet zonder gevolgen. Omdat hij heel licht in zijn hoofd wordt en een flinke druk op zijn borst meent te voelen, denkt hij aan een hartinfarct. Natuurlijk zorgt dat voor erg veel schrik. Zeker als hij eraan denkt dat hij nu misschien wel op dezelfde datum als zijn vrouw komt te overlijden. Hij houdt wel de tegenwoordigheid van geest om 112 te bellen en die zijn er, gelukkig voor hem, al vrij snel.
Ondanks dat de ambulancebroeder geruststellende woorden spreekt, neemt men Plantman toch mee naar het ziekenhuis. Daar staan ze al op hem te wachten en komen ze vrij vlot met de bevestiging dat er niet écht iets aan de hand is. Hoewel hij daardoor wel veel rustiger wordt, blijft hij toch erg triest en dat valt de mensen aan zijn bed natuurlijk op. Plus dat ze het vreemd vinden dat er geen familie bij hem is. Ze besluiten Plantman echter alleen iets te geven om een goede nacht te slapen en met hun vragen te wachten tot morgen.
Als hij de volgende ochtend na ligt te denken over hoe het nu verder moet, komt er daarom een vrouw, die hij schat op iets ouder dan veertig, zijn kamer in.
‘Goedemorgen, meneer. Heeft u goed geslapen?’
‘Gelukkig wel.’
‘Bent u de schrik van gisteravond al een beetje te boven?’
‘Ik ben heel blij dat het mee is gevallen, maar nog wel een beetje bang.’
De vrouw lacht vriendelijk en pakt Plantman bij zijn arm.
‘Dat is niet raar, hoor. Is uw familie al ingelicht?’
‘Nee, en misschien zou dat moeten. De kans dat ze zich druk om me maken is echter heel klein, want dat doen ze al jaren niet. Ze willen me het liefst zo snel mogelijk naar een verzorgingstehuis hebben. Volgens hen is dat namelijk beter voor me, maar ik denk dat ze op mijn geld uit zijn.’
‘Denkt u dat het van gisteravond met uw eenzaamheid te maken had?’
Plantman klaagt niet snel, maar de zachte blik in de vrouw haar ogen doet hem besluiten om alles te vertellen. Dat kost hem eerst wel moeite. Als de dame zijn handen pakt, valt alle schroom echter van hem af en is hij openhartiger dan hij de laatste jaren tegen wie dan ook is geweest. Dat komt vooral omdat hij het gevoel heeft dat de vrouw hem begrijpt.
‘Wat zult u een verdrietige dag hebben gehad, meneer Plantman. Zeker omdat er niemand was met wie u uw gevoelens kon delen en wat zult u tegen de komende feestdagen opzien. Ik moet nu trouwens verder, maar beloof u dat ik in de loop van de dag nog even terugkom.’
Als de vrouw weg is, ligt Plantman een hele tijd voor zich uit te kijken en dringt het tot hem door dat hij een heel fijn gevoel gekregen heeft van het gesprek. Hij beseft echter ook dat er niets is veranderd. Die vrouw kan zijn probleem namelijk niet oplossen en hij zal vandaag of morgen weer naar huis moeten, dus wachten hem nog steeds verdrietige en eenzame feestdagen.
’s Middags tijdens het bezoekuur wordt alles echter anders. Dan komt de vrouw van vanochtend namelijk terug en zij heeft een man en twee kinderen van een jaar of tien bij zich. Nadat iedereen zich voorgesteld heeft, vertelt ze de reden van hun bezoek.
‘Meneer Plantman, uw verhaal heeft me heel erg geraakt. Ten eerste omdat het vreselijk voor u is, maar daarnaast kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die zo met hun ouders omgaan. Zeker omdat ik mijn vader en moeder al heel jong verloren ben en alles zou willen doen om ze terug te krijgen. Al was het maar voor vijf minuten. Omdat mijn schoonouders in Canada wonen, hebben we zelfs helemaal geen pa en ma om bij op de koffie te gaan of ouderlijk advies aan te vragen. Plus dat de kinderen me al heel vaak hebben verteld dat ze het geweldig zouden vinden om een opa of een oma en het liefst allebei te hebben. Daarom kreeg ik vanochtend een idee en omdat ik niet alleen wilde beslissen, ben ik naar huis gegaan om met hen te overleggen. Ze vonden het gelukkig een heel goed plan en daarom heb ik een voorstel. Hoe zou u het vinden als we u als vader en opa zouden adopteren? Het lijkt ons namelijk geweldig om leuke dingen met u te doen, even bij u aan te wippen en u bent bij ons altijd welkom. De komende feestdagen kunnen dus toch nog gezellig worden, maar dat ligt aan u.’
Plantman wil heel veel zeggen, maar kan alleen knikken en daar heeft iedereen begrip voor. Dat zijn ziekenhuisopname zulke mooie gevolgen zou hebben, had hij echter nooit durven dromen
Blikje hiep hiep hoera gefeliciteerd zwart. Wit blikje met
zwarte opdruk en witte tekst. Zwart hartje op de deksel.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar is door
u te vullen en in twee formaten leverbaar.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES
Tot afgelopen jaar had hij een buurvrouw die erg haar best deed om hem door deze moeilijke periode heen te helpen en met wie hij ook altijd de feestdagen doorbracht. Zij is drie maanden geleden echter bij haar kinderen in Friesland gaan wonen, waardoor hij nu alleen de maand december door moet zien te komen en daarom ziet hij er nog meer tegenop dan anders. Hij heeft wel een zoon en een dochter, maar die ziet of spreekt hij bijna nooit en zijn kleinkinderen ook niet. Daarom rekent hij er niet op dat ze deze maand komen of even bellen.
Er zit dus niets anders op dan zo sterk mogelijk proberen te zijn en zich bij de situatie neer te leggen. Dat gaat hem zeker lukken, maar toch zal hij blij zijn als het jaar erop zit. De huisarts die hij er pas over sprak, heeft hem geadviseerd om zijn kinderen te bellen en met hen over het probleem te praten. Dat doet hij echter niet, want hij weet nu al wat ze gaan zeggen. Voor hen is er namelijk maar één geschikte plek voor ouderen en dat is een verzorgingstehuis. Als hij hen ziet, beginnen ze daar namelijk gelijk over.
Natuurlijk heeft hij daar zelf ook weleens over nagedacht en hij weet dat zo’n tehuis positieve kanten heeft. De aanspraak die hij daar heeft, zou zijn leven namelijk een stuk aangenamer maken. Dat staat volgens hem echter niet in verhouding tot een groot nadeel en dat is het verliezen van zijn vrijheid. Niet dat hij verwacht dat ze in een tehuis erg streng zijn, maar hij moet zich wel aan bepaalde regels houden en hoewel hij zoiets normaal vindt, lijkt hem dat niets.
Vooral omdat hij dat nu niet hoeft. Plus dat hij zich zowel geestelijk als lichamelijk nog heel goed voelt en dus nog geen persoon meent te zijn om in een tehuis te gaan wonen.
Ondanks Plantman zijn goede voornemens, gaat hij zich gedurende de maand december toch steeds eenzamer en neerslachtiger voelen. Hij heeft zich zelfs al afgevraagd of het, ondanks zijn bedenkingen, toch niet beter zou zijn om zich voor een tehuis in te schrijven. Daar is hij immers minder eenzaam en dat lijkt hem opeens heel veel waard.
Als hij op zijn vrouw haar sterfdag de minuten heeft afgeteld en het eindelijk tijd is om te gaan slapen, wordt het hem allemaal te veel en dat blijft niet zonder gevolgen. Omdat hij heel licht in zijn hoofd wordt en een flinke druk op zijn borst meent te voelen, denkt hij aan een hartinfarct. Natuurlijk zorgt dat voor erg veel schrik. Zeker als hij eraan denkt dat hij nu misschien wel op dezelfde datum als zijn vrouw komt te overlijden. Hij houdt wel de tegenwoordigheid van geest om 112 te bellen en die zijn er, gelukkig voor hem, al vrij snel.
Ondanks dat de ambulancebroeder geruststellende woorden spreekt, neemt men Plantman toch mee naar het ziekenhuis. Daar staan ze al op hem te wachten en komen ze vrij vlot met de bevestiging dat er niet écht iets aan de hand is. Hoewel hij daardoor wel veel rustiger wordt, blijft hij toch erg triest en dat valt de mensen aan zijn bed natuurlijk op. Plus dat ze het vreemd vinden dat er geen familie bij hem is. Ze besluiten Plantman echter alleen iets te geven om een goede nacht te slapen en met hun vragen te wachten tot morgen.
Als hij de volgende ochtend na ligt te denken over hoe het nu verder moet, komt er daarom een vrouw, die hij schat op iets ouder dan veertig, zijn kamer in.
‘Goedemorgen, meneer. Heeft u goed geslapen?’
‘Gelukkig wel.’
‘Bent u de schrik van gisteravond al een beetje te boven?’
‘Ik ben heel blij dat het mee is gevallen, maar nog wel een beetje bang.’
De vrouw lacht vriendelijk en pakt Plantman bij zijn arm.
‘Dat is niet raar, hoor. Is uw familie al ingelicht?’
‘Nee, en misschien zou dat moeten. De kans dat ze zich druk om me maken is echter heel klein, want dat doen ze al jaren niet. Ze willen me het liefst zo snel mogelijk naar een verzorgingstehuis hebben. Volgens hen is dat namelijk beter voor me, maar ik denk dat ze op mijn geld uit zijn.’
‘Denkt u dat het van gisteravond met uw eenzaamheid te maken had?’
Plantman klaagt niet snel, maar de zachte blik in de vrouw haar ogen doet hem besluiten om alles te vertellen. Dat kost hem eerst wel moeite. Als de dame zijn handen pakt, valt alle schroom echter van hem af en is hij openhartiger dan hij de laatste jaren tegen wie dan ook is geweest. Dat komt vooral omdat hij het gevoel heeft dat de vrouw hem begrijpt.
‘Wat zult u een verdrietige dag hebben gehad, meneer Plantman. Zeker omdat er niemand was met wie u uw gevoelens kon delen en wat zult u tegen de komende feestdagen opzien. Ik moet nu trouwens verder, maar beloof u dat ik in de loop van de dag nog even terugkom.’
Als de vrouw weg is, ligt Plantman een hele tijd voor zich uit te kijken en dringt het tot hem door dat hij een heel fijn gevoel gekregen heeft van het gesprek. Hij beseft echter ook dat er niets is veranderd. Die vrouw kan zijn probleem namelijk niet oplossen en hij zal vandaag of morgen weer naar huis moeten, dus wachten hem nog steeds verdrietige en eenzame feestdagen.
’s Middags tijdens het bezoekuur wordt alles echter anders. Dan komt de vrouw van vanochtend namelijk terug en zij heeft een man en twee kinderen van een jaar of tien bij zich. Nadat iedereen zich voorgesteld heeft, vertelt ze de reden van hun bezoek.
‘Meneer Plantman, uw verhaal heeft me heel erg geraakt. Ten eerste omdat het vreselijk voor u is, maar daarnaast kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die zo met hun ouders omgaan. Zeker omdat ik mijn vader en moeder al heel jong verloren ben en alles zou willen doen om ze terug te krijgen. Al was het maar voor vijf minuten. Omdat mijn schoonouders in Canada wonen, hebben we zelfs helemaal geen pa en ma om bij op de koffie te gaan of ouderlijk advies aan te vragen. Plus dat de kinderen me al heel vaak hebben verteld dat ze het geweldig zouden vinden om een opa of een oma en het liefst allebei te hebben. Daarom kreeg ik vanochtend een idee en omdat ik niet alleen wilde beslissen, ben ik naar huis gegaan om met hen te overleggen. Ze vonden het gelukkig een heel goed plan en daarom heb ik een voorstel. Hoe zou u het vinden als we u als vader en opa zouden adopteren? Het lijkt ons namelijk geweldig om leuke dingen met u te doen, even bij u aan te wippen en u bent bij ons altijd welkom. De komende feestdagen kunnen dus toch nog gezellig worden, maar dat ligt aan u.’
Plantman wil heel veel zeggen, maar kan alleen knikken en daar heeft iedereen begrip voor. Dat zijn ziekenhuisopname zulke mooie gevolgen zou hebben, had hij echter nooit durven dromen
Blikje hiep hiep hoera gefeliciteerd zwart. Wit blikje met
zwarte opdruk en witte tekst. Zwart hartje op de deksel.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar is door
u te vullen en in twee formaten leverbaar.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES