Jeugd maakt fouten, maar is niet slecht
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Sinds Evert vanwege gezondheidsproblemen steeds meer moeite heeft gekregen met lopen, is zijn elektrische rolstoel een enorme steun voor hem. Zonder dit hulpmiddel zou het namelijk heel moeilijk voor hem worden om zelfstandig te wonen en zou hij geen boodschappen meer kunnen doen.
Ja, misschien met hulp van zijn buren, maar die wil hij zo min mogelijk tot last zijn en zijn kinderen en andere familie wonen allemaal ver weg. Als die op bezoek komen en hem ergens mee helpen, vindt hij het geweldig. Hij ziet ze echter maar heel zelden en daarom is hij erg blij met zijn stoel.
Zo gemakkelijk is zijn leven trouwens niet, want hij krijgt steeds meer moeite om alle financiële eindjes aan elkaar te knopen. Daarom probeert hij zo zuinig mogelijk te leven en daarnaast nog iets te sparen. Als de prijzen voor levensonderhoud blijven stijgen, hoopt hij op deze manier namelijk wat minder snel in de problemen te komen.
Hij gaat uit financiële overwegingen meestal net voor sluitingstijd boodschappen doen. Dan is er namelijk bijna altijd het een en ander afgeprijsd en dat scheelt immers weer voor zijn portemonnee.
Omdat er vandaag meer in prijs verlaagd was dan normaal en hij voldoende geld bij zich had, rekent hij met een prima humeur af en gaat hij, zeker voor zijn doen, vrij opgeruimd op weg naar huis. Als hij bij de verkeerslichten staat en wat mensen vanuit auto’s naar hem ziet wijzen, is het echter snel gedaan met zijn opgewekte stemming. Eerst weet hij niet wat ze bedoelen en meent hij dat ze hem in de maling nemen. Dat doen ze echter niet, want als het licht groen wordt en hij doorrijdt, merkt hij na een paar meter al dat zijn stoel heel raar doet.
Daarom stopt hij om te kijken wat er is en ziet hij tot zijn grote schrik dat zijn beide achterbanden zo goed als leeg staan. Over de vraag hoe dat komt, denkt hij niet na. Wel vraagt hij zich af hoe hij thuis moet komen. Lopen gaat immers niet en die stoel naar huis duwen al helemaal niet. Met lege banden doorrijden is trouwens ook geen optie, want nu zijn ze vast nog wel te repareren en als hij ermee gaat rijden, zullen ze zeer waarschijnlijk vervangen moeten worden.
Het lappen van die banden is al een niet voorziene kostenpost, maar twee nieuwe banden is een nog veel kostbaarder verhaal. Omdat zijn mobieltje kapot is en hij geen geld voor een ander heeft, kan hij helaas ook niemand bellen om hem even op te halen.
Hij zou trouwens niet eens weten wie hij daarvoor had kunnen vragen, want zijn kinderen en familie moeten dus van ver komen en de buren zijn niet thuis. Er is trouwens ook niemand die stopt om hem te helpen en iedereen zal toch begrijpen dat hij hier niet voor zijn lol staat. Hij krijgt wel de nodige meewarige blikken toegeworpen, maar men is blijkbaar óf te druk met zichzelf óf heeft geen zin om hem te helpen. Die hulp wordt wel steeds noodzakelijker, want hij ziet de lucht betrekken en rekent er daarom op dat het over een half uur of misschien wel eerder flink begint te regenen.
Als hij in de verte een groepje jongens aan ziet komen, schrikt hij. Die knapen komen namelijk bij hem uit de buurt en hebben tijdens de jaarwisseling voor zijn huis een auto in brand gestoken en veel vuurwerkoverlast veroorzaakt. Zulke lieverdjes zijn dat dus niet. Als hij er nog aan denkt hoe ze slaags raakten met de politie, wordt hij zelfs bang dat ze hem iets aan zullen doen. Plus dat hij van hen zeker geen hulp hoeft te verwachten.
Als hij geen problemen met lopen had, zou hij daarom maken dat hij weg kwam. Nu kan hij echter geen kant op en is er dus geen andere mogelijkheid dan maar af te wachten wat er gaat gebeuren. Omdat hij niet verwacht dat het veel goeds is, voelt hij zijn hart steeds sneller kloppen en hoopt hij maar dat het meevalt.
Everts gevoel wordt nog slechter als hij ziet dat de jongens vuurwerk bij zich hebben en dat naar fietsers en vooral vrouwen en meisjes gooien. Door de angst die dat bij hem oproept, raakt hij een beetje in paniek. Daarom besluit hij, hoewel hij vreest dat dit een te zware opgave voor hem is, naar het dichtstbijzijnde huis te lopen en daar hulp te vragen.
Door de spanning kost het lopen Evert nog meer moeite dan anders. Omdat hij, volgens hem, geen andere keus heeft, zet hij echter toch door en komt hij uiteindelijk doodmoe bij het huis aan. Daar is zijn probleem echter niet mee opgelost, want het duurt eerst een hele tijd voor er opengedaan wordt en dan wacht hem een vreselijke teleurstelling.
‘Dag mevrouw. Ik sta daar met mijn rolstoel, maar kan vanwege twee lekke banden niet verder. Kunt u me soms helpen? Ik ben namelijk zeer slecht ter been en het lopen en staan kost me heel veel moeite. Al laat u me alleen maar een taxi bellen om mij en mijn stoel naar huis te brengen.’
De dame denkt geen seconde over Everts vraag na.
‘Dat gaat niet. Ik ben namelijk druk en alleen thuis en heb niet de gewoonte om vreemden in huis te laten. U doet nu namelijk wel zielig, maar wie zegt me dat u niet liegt en me zo overvalt. Voor iemand anders bellen doe ik trouwens ook niet graag en mijn telefoon leen ik niet uit.’
Evert voelt de wanhoop door zijn lijf trekken en wil alles wel doen om de vrouw te overtuigen van zijn goede bedoelingen, maar krijgt daar geen kans voor. Ze heeft de deur namelijk al voor zijn neus dichtgegooid en daarom zit er niets anders op dan een poging te doen om weer bij zijn stoel te komen. Halverwege is hij echter zo moe dat hij door zijn benen dreigt te zakken. Gelukkig voor hem komen er echter twee jongens, die net aan het vuurwerk gooien waren, naar hem toe rennen om hem te ondersteunen.
‘Wat is er, meneer? Wordt u niet goed? Waar moet u heen?’
Evert is even te moe om te praten, maar herstelt, als hij beseft dat de jongens het goed met hen voor hebben, al vrij snel.
‘Die rolstoel is van mij, maar ik heb twee lekke banden. Ik kan dus niet naar huis, want ik kan amper lopen zoals jullie hebben gezien.’
De jongens weten gelijk wat hen te doen staat.
‘Ik bel mijn moeder wel om u op te halen en naar huis te brengen en wij komen zo met uw stoel of moet hij ergens anders heen voor reparatie?’
‘Dat zou ik graag willen, maar zoiets kost geld en dat heb ik niet veel. Daarom zit er waarschijnlijk niets anders op dan er zelf aan te beginnen.’
‘Niet nodig, meneer. Wij lappen die banden even voor u en dat kost niets.’
Everts mond valt bijna open van verbazing, maar hij is ontzettend blij met de hulp. Zeker van deze jongens, die zijn hart voorgoed hebben gestolen. Er hoeft ook niemand meer bij hem aan te komen met kritiek op de jeugd, want hij weet nu dat ze veel beter zijn dan iedereen denkt.
Ja, misschien met hulp van zijn buren, maar die wil hij zo min mogelijk tot last zijn en zijn kinderen en andere familie wonen allemaal ver weg. Als die op bezoek komen en hem ergens mee helpen, vindt hij het geweldig. Hij ziet ze echter maar heel zelden en daarom is hij erg blij met zijn stoel.
Zo gemakkelijk is zijn leven trouwens niet, want hij krijgt steeds meer moeite om alle financiële eindjes aan elkaar te knopen. Daarom probeert hij zo zuinig mogelijk te leven en daarnaast nog iets te sparen. Als de prijzen voor levensonderhoud blijven stijgen, hoopt hij op deze manier namelijk wat minder snel in de problemen te komen.
Hij gaat uit financiële overwegingen meestal net voor sluitingstijd boodschappen doen. Dan is er namelijk bijna altijd het een en ander afgeprijsd en dat scheelt immers weer voor zijn portemonnee.
Omdat er vandaag meer in prijs verlaagd was dan normaal en hij voldoende geld bij zich had, rekent hij met een prima humeur af en gaat hij, zeker voor zijn doen, vrij opgeruimd op weg naar huis. Als hij bij de verkeerslichten staat en wat mensen vanuit auto’s naar hem ziet wijzen, is het echter snel gedaan met zijn opgewekte stemming. Eerst weet hij niet wat ze bedoelen en meent hij dat ze hem in de maling nemen. Dat doen ze echter niet, want als het licht groen wordt en hij doorrijdt, merkt hij na een paar meter al dat zijn stoel heel raar doet.
Daarom stopt hij om te kijken wat er is en ziet hij tot zijn grote schrik dat zijn beide achterbanden zo goed als leeg staan. Over de vraag hoe dat komt, denkt hij niet na. Wel vraagt hij zich af hoe hij thuis moet komen. Lopen gaat immers niet en die stoel naar huis duwen al helemaal niet. Met lege banden doorrijden is trouwens ook geen optie, want nu zijn ze vast nog wel te repareren en als hij ermee gaat rijden, zullen ze zeer waarschijnlijk vervangen moeten worden.
Het lappen van die banden is al een niet voorziene kostenpost, maar twee nieuwe banden is een nog veel kostbaarder verhaal. Omdat zijn mobieltje kapot is en hij geen geld voor een ander heeft, kan hij helaas ook niemand bellen om hem even op te halen.
Hij zou trouwens niet eens weten wie hij daarvoor had kunnen vragen, want zijn kinderen en familie moeten dus van ver komen en de buren zijn niet thuis. Er is trouwens ook niemand die stopt om hem te helpen en iedereen zal toch begrijpen dat hij hier niet voor zijn lol staat. Hij krijgt wel de nodige meewarige blikken toegeworpen, maar men is blijkbaar óf te druk met zichzelf óf heeft geen zin om hem te helpen. Die hulp wordt wel steeds noodzakelijker, want hij ziet de lucht betrekken en rekent er daarom op dat het over een half uur of misschien wel eerder flink begint te regenen.
Als hij in de verte een groepje jongens aan ziet komen, schrikt hij. Die knapen komen namelijk bij hem uit de buurt en hebben tijdens de jaarwisseling voor zijn huis een auto in brand gestoken en veel vuurwerkoverlast veroorzaakt. Zulke lieverdjes zijn dat dus niet. Als hij er nog aan denkt hoe ze slaags raakten met de politie, wordt hij zelfs bang dat ze hem iets aan zullen doen. Plus dat hij van hen zeker geen hulp hoeft te verwachten.
Als hij geen problemen met lopen had, zou hij daarom maken dat hij weg kwam. Nu kan hij echter geen kant op en is er dus geen andere mogelijkheid dan maar af te wachten wat er gaat gebeuren. Omdat hij niet verwacht dat het veel goeds is, voelt hij zijn hart steeds sneller kloppen en hoopt hij maar dat het meevalt.
Everts gevoel wordt nog slechter als hij ziet dat de jongens vuurwerk bij zich hebben en dat naar fietsers en vooral vrouwen en meisjes gooien. Door de angst die dat bij hem oproept, raakt hij een beetje in paniek. Daarom besluit hij, hoewel hij vreest dat dit een te zware opgave voor hem is, naar het dichtstbijzijnde huis te lopen en daar hulp te vragen.
Door de spanning kost het lopen Evert nog meer moeite dan anders. Omdat hij, volgens hem, geen andere keus heeft, zet hij echter toch door en komt hij uiteindelijk doodmoe bij het huis aan. Daar is zijn probleem echter niet mee opgelost, want het duurt eerst een hele tijd voor er opengedaan wordt en dan wacht hem een vreselijke teleurstelling.
‘Dag mevrouw. Ik sta daar met mijn rolstoel, maar kan vanwege twee lekke banden niet verder. Kunt u me soms helpen? Ik ben namelijk zeer slecht ter been en het lopen en staan kost me heel veel moeite. Al laat u me alleen maar een taxi bellen om mij en mijn stoel naar huis te brengen.’
De dame denkt geen seconde over Everts vraag na.
‘Dat gaat niet. Ik ben namelijk druk en alleen thuis en heb niet de gewoonte om vreemden in huis te laten. U doet nu namelijk wel zielig, maar wie zegt me dat u niet liegt en me zo overvalt. Voor iemand anders bellen doe ik trouwens ook niet graag en mijn telefoon leen ik niet uit.’
Evert voelt de wanhoop door zijn lijf trekken en wil alles wel doen om de vrouw te overtuigen van zijn goede bedoelingen, maar krijgt daar geen kans voor. Ze heeft de deur namelijk al voor zijn neus dichtgegooid en daarom zit er niets anders op dan een poging te doen om weer bij zijn stoel te komen. Halverwege is hij echter zo moe dat hij door zijn benen dreigt te zakken. Gelukkig voor hem komen er echter twee jongens, die net aan het vuurwerk gooien waren, naar hem toe rennen om hem te ondersteunen.
‘Wat is er, meneer? Wordt u niet goed? Waar moet u heen?’
Evert is even te moe om te praten, maar herstelt, als hij beseft dat de jongens het goed met hen voor hebben, al vrij snel.
‘Die rolstoel is van mij, maar ik heb twee lekke banden. Ik kan dus niet naar huis, want ik kan amper lopen zoals jullie hebben gezien.’
De jongens weten gelijk wat hen te doen staat.
‘Ik bel mijn moeder wel om u op te halen en naar huis te brengen en wij komen zo met uw stoel of moet hij ergens anders heen voor reparatie?’
‘Dat zou ik graag willen, maar zoiets kost geld en dat heb ik niet veel. Daarom zit er waarschijnlijk niets anders op dan er zelf aan te beginnen.’
‘Niet nodig, meneer. Wij lappen die banden even voor u en dat kost niets.’
Everts mond valt bijna open van verbazing, maar hij is ontzettend blij met de hulp. Zeker van deze jongens, die zijn hart voorgoed hebben gestolen. Er hoeft ook niemand meer bij hem aan te komen met kritiek op de jeugd, want hij weet nu dat ze veel beter zijn dan iedereen denkt.
Blikje hiep hiep hoera een meisje. Wit met roze en
zwarte tekst, puntjes en hobbelpaard. Hartje op de deksel.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar is door u te
vullen en in twee formaten leverbaar.