Het platteland veranderen
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Als de verhuizers de straat uit zijn gereden en de meeste meubels op hun plek staan, besluiten Frits en Erica eerst even koffie te gaan drinken.
‘Nou, dat is vrij vlot gegaan.’
‘Zeg dat. Het wonen hier begint zo in ieder geval met een meevaller.’
Erica kijkt haar man teleurgesteld aan.
‘Wat klink je negatief. Baal je er nog steeds van dat we hier nu wonen?’
‘Ja, ik vind het verschrikkelijk en het kan me dus alleen meevallen.’
‘Man, je weet niet wat je zegt. Kijk eens om je heen. We hebben een geweldig uitzicht, wonen hartstikke vrij en het is hier heerlijk rustig.’
‘Nou, geniet er maar van. Ik hou van de stadsdrukte en heb voor de rest van mijn leven wel genoeg koeien, paarden en tractoren gezien. Plus dat de mensen hier heel anders gekleed gaan dan in de stad. Het lijkt wel of ze jaren achterlopen en die bomen interesseren me trouwens niets.’
‘Nu moet je ophouden. Natuurlijk mag je het in de stad leuker vinden dan hier. Niet ieder mens denkt immers hetzelfde. Dat is trouwens maar goed ook, want niet iedereen kan in de stad wonen en dat geldt ook voor het platteland. Je kunt na één dag echter nog niet zeggen dat je het hier niets vindt. Natuurlijk is dit anders dan wat we gewend waren, maar het is niet minder. Plus dat je nooit meer moet zeggen dat men hier achterloopt, want dat slaat nergens op.’
‘Jij kunt het leuk brengen, maar als we vanwege mijn werk niet hierheen hadden gemoeten, was je er nooit over begonnen om te verhuizen.’
‘Dat klopt, want het beviel mij in de stad ook goed. Ik vind die verhuizing echter geen probleem en ga er alles aan doen om hier zo snel mogelijk vrienden en vriendinnen te krijgen.’
‘Hoe wil je dat dan doen? Je kunt toch niet bij die mensen aanbellen en vragen of ze vriendschap met je willen sluiten.’
‘Het is hier normaal om een praatje met elkaar te maken en we gaan de buren uitnodigen om wat te komen drinken. Er zullen hier trouwens ook wel clubs zijn waar ik me bij aan kan sluiten en op die manier heb ik zo wat vrienden en kennissen.’
‘Nou, je doet je best maar.’
‘Wees nu niet eigenwijs en probeer om er iets van te maken. De mensen komen immers niet naar jou toe en dat is normaal. Wij zijn hier nieuw, dus is het aan ons om contacten te leggen. Als het aan mij ligt, gaan we daarom zo samen naar het dorp om te kijken of we informatie kunnen krijgen over de clubs die er zijn.’
‘Ik ga niet mee.’
‘Wat wil je dan? De komende tien jaar elke dag klagen over hoe vreselijk het is dat je hier moet wonen? Wil je dan geen vrienden en kennissen krijgen, maar elke avond en ieder weekend thuis blijven zitten?’
‘Ik wilde voorstellen om naar een tweede huisje ergens in het westen te gaan kijken, waar we in de weekenden heen kunnen.’
‘Vergeet het maar. Op die manier wennen we hier namelijk nooit. Je moet stoppen met zeuren en je best gaan doen om in te burgeren.’
‘Ik moet dus mijn best gaan doen om aardig gevonden te worden.’
‘Nu overdrijf je, maar jij moet wel naar de mensen toe.’
‘Ik kan die lui niet eens verstaan. Dat dialect is voor iemand uit het westen namelijk niet te volgen. Als ze geen Nederlands tegen ons praten, kunnen we het dus zeker wel vergeten om hier vrienden te krijgen.’
Erica schudt haar haar hoofd.
‘De meeste mensen spreken hier dialect en dat doen ze al vanaf hun geboorte. Ze zouden dus gek zijn als ze dat voor ons niet meer deden. Het zal in het begin niet altijd meevallen om iedereen te begrijpen, maar ik ben ervan overtuigd dat we hun taal heel snel leren. Als mensen in het buitenland gaan wonen, spreken ze immers ook vrij snel de taal van hun nieuwe vaderland.’
‘Oké, maar die mensen spreken dan nog de taal van hun land en dat kunnen ze hier toch ook doen. Wij wonen immers in Nederland, dus praten we Nederlands en niet dat rare dialect.’
‘Dat is niet raar, maar iets wat bij de mensen in een bepaalde streek hoort.’
‘Oké, maar als ik ze dan echt niet kan verstaan?’
‘Dan zeg je dat tegen ze. Natuurlijk niet op een wijs toontje, maar op een normale manier. Als de mensen beseffen dat je wel probeert om hen te volgen, verduidelijken ze zich echt wel.’
‘Ik hoop het voor ze, want anders krijgen ze mij niet als vriend.’
Erica raakt nu een beetje geïrriteerd.
‘Denk jij dat het hun een zorg zal zijn of je wel of niet iets met hen te maken wil hebben? Zij hebben hier hun leven en als jij daar geen deel van uit wil maken, laten ze je links liggen en ga je een eenzame toekomst tegemoet. Zeker omdat ik niet altijd bij je ga zitten en wel probeer om één te worden met de mensen uit het dorp.’
Frits lijkt het nog steeds niet te begrijpen.
‘Jij mag ervan vinden wat je wil, maar ik vind het dus raar dat ik totaal moet veranderen om hier een beetje normaal leven te krijgen.’
‘Je hoeft niets. Van mij niet en van de mensen hier al helemaal niet. Zij hebben je trouwens niet gevraagd om hier te komen wonen. Dus mag je van hen morgen weer gaan. Ik ben trouwens met je meegegaan om hier een leuk leven te krijgen. Als jij dat niet wil, weet ik dus niet of ik nog wel verder met je wil.’
‘Hoe moet ik dit zien? Als een dreigement of als chantage?’
‘Ik bedoel het precies zoals ik het zeg en heb nog nergens over nagedacht, maar weet wel dat ik geen drama van mijn leven laat maken. Het kan best zijn dat je hier niet kunt wennen, maar dat kun je nu nog niet zeggen. Je gedraagt je trouwens als een jochie van tien en niet als een man van vijftig.’
Frits geeft zich nog steeds niet gewonnen.
‘Ik ben trouwens ook heel bang dat de mensen hier ons niet accepteren. We zijn immers vreemden voor hen en dat blijven we volgens mij ook.’
‘De keuze is aan ons. Als wij ons aan hen aanpassen, is er niets aan de hand, maar als wij willen dat zij zich aan ons aanpassen, wordt het wonen hier een ramp. Ik ga trouwens boodschappen doen. Ga je mee?’
‘Nee, ik blijf thuis.’
‘Zelf weten.’
Erica rijdt even later met een hoofd vol zorgen naar het dorp. Natuurlijk wist ze wel dat Frits moeite had met de verhuizing. Dat het zo diep bij hem zat, had ze echter niet verwacht. Omdat ze geen idee heeft wat de gevolgen daarvan zijn, gaat ze echter nog maar niet op zoek naar informatie over het plaatselijke verenigingsleven.
Als ze thuiskomt en ziet dat hij druk staat te praten met wat buren, besluit ze dat morgen wel te doen.
‘Nou, dat is vrij vlot gegaan.’
‘Zeg dat. Het wonen hier begint zo in ieder geval met een meevaller.’
Erica kijkt haar man teleurgesteld aan.
‘Wat klink je negatief. Baal je er nog steeds van dat we hier nu wonen?’
‘Ja, ik vind het verschrikkelijk en het kan me dus alleen meevallen.’
‘Man, je weet niet wat je zegt. Kijk eens om je heen. We hebben een geweldig uitzicht, wonen hartstikke vrij en het is hier heerlijk rustig.’
‘Nou, geniet er maar van. Ik hou van de stadsdrukte en heb voor de rest van mijn leven wel genoeg koeien, paarden en tractoren gezien. Plus dat de mensen hier heel anders gekleed gaan dan in de stad. Het lijkt wel of ze jaren achterlopen en die bomen interesseren me trouwens niets.’
‘Nu moet je ophouden. Natuurlijk mag je het in de stad leuker vinden dan hier. Niet ieder mens denkt immers hetzelfde. Dat is trouwens maar goed ook, want niet iedereen kan in de stad wonen en dat geldt ook voor het platteland. Je kunt na één dag echter nog niet zeggen dat je het hier niets vindt. Natuurlijk is dit anders dan wat we gewend waren, maar het is niet minder. Plus dat je nooit meer moet zeggen dat men hier achterloopt, want dat slaat nergens op.’
‘Jij kunt het leuk brengen, maar als we vanwege mijn werk niet hierheen hadden gemoeten, was je er nooit over begonnen om te verhuizen.’
‘Dat klopt, want het beviel mij in de stad ook goed. Ik vind die verhuizing echter geen probleem en ga er alles aan doen om hier zo snel mogelijk vrienden en vriendinnen te krijgen.’
‘Hoe wil je dat dan doen? Je kunt toch niet bij die mensen aanbellen en vragen of ze vriendschap met je willen sluiten.’
‘Het is hier normaal om een praatje met elkaar te maken en we gaan de buren uitnodigen om wat te komen drinken. Er zullen hier trouwens ook wel clubs zijn waar ik me bij aan kan sluiten en op die manier heb ik zo wat vrienden en kennissen.’
‘Nou, je doet je best maar.’
‘Wees nu niet eigenwijs en probeer om er iets van te maken. De mensen komen immers niet naar jou toe en dat is normaal. Wij zijn hier nieuw, dus is het aan ons om contacten te leggen. Als het aan mij ligt, gaan we daarom zo samen naar het dorp om te kijken of we informatie kunnen krijgen over de clubs die er zijn.’
‘Ik ga niet mee.’
‘Wat wil je dan? De komende tien jaar elke dag klagen over hoe vreselijk het is dat je hier moet wonen? Wil je dan geen vrienden en kennissen krijgen, maar elke avond en ieder weekend thuis blijven zitten?’
‘Ik wilde voorstellen om naar een tweede huisje ergens in het westen te gaan kijken, waar we in de weekenden heen kunnen.’
‘Vergeet het maar. Op die manier wennen we hier namelijk nooit. Je moet stoppen met zeuren en je best gaan doen om in te burgeren.’
‘Ik moet dus mijn best gaan doen om aardig gevonden te worden.’
‘Nu overdrijf je, maar jij moet wel naar de mensen toe.’
‘Ik kan die lui niet eens verstaan. Dat dialect is voor iemand uit het westen namelijk niet te volgen. Als ze geen Nederlands tegen ons praten, kunnen we het dus zeker wel vergeten om hier vrienden te krijgen.’
Erica schudt haar haar hoofd.
‘De meeste mensen spreken hier dialect en dat doen ze al vanaf hun geboorte. Ze zouden dus gek zijn als ze dat voor ons niet meer deden. Het zal in het begin niet altijd meevallen om iedereen te begrijpen, maar ik ben ervan overtuigd dat we hun taal heel snel leren. Als mensen in het buitenland gaan wonen, spreken ze immers ook vrij snel de taal van hun nieuwe vaderland.’
‘Oké, maar die mensen spreken dan nog de taal van hun land en dat kunnen ze hier toch ook doen. Wij wonen immers in Nederland, dus praten we Nederlands en niet dat rare dialect.’
‘Dat is niet raar, maar iets wat bij de mensen in een bepaalde streek hoort.’
‘Oké, maar als ik ze dan echt niet kan verstaan?’
‘Dan zeg je dat tegen ze. Natuurlijk niet op een wijs toontje, maar op een normale manier. Als de mensen beseffen dat je wel probeert om hen te volgen, verduidelijken ze zich echt wel.’
‘Ik hoop het voor ze, want anders krijgen ze mij niet als vriend.’
Erica raakt nu een beetje geïrriteerd.
‘Denk jij dat het hun een zorg zal zijn of je wel of niet iets met hen te maken wil hebben? Zij hebben hier hun leven en als jij daar geen deel van uit wil maken, laten ze je links liggen en ga je een eenzame toekomst tegemoet. Zeker omdat ik niet altijd bij je ga zitten en wel probeer om één te worden met de mensen uit het dorp.’
Frits lijkt het nog steeds niet te begrijpen.
‘Jij mag ervan vinden wat je wil, maar ik vind het dus raar dat ik totaal moet veranderen om hier een beetje normaal leven te krijgen.’
‘Je hoeft niets. Van mij niet en van de mensen hier al helemaal niet. Zij hebben je trouwens niet gevraagd om hier te komen wonen. Dus mag je van hen morgen weer gaan. Ik ben trouwens met je meegegaan om hier een leuk leven te krijgen. Als jij dat niet wil, weet ik dus niet of ik nog wel verder met je wil.’
‘Hoe moet ik dit zien? Als een dreigement of als chantage?’
‘Ik bedoel het precies zoals ik het zeg en heb nog nergens over nagedacht, maar weet wel dat ik geen drama van mijn leven laat maken. Het kan best zijn dat je hier niet kunt wennen, maar dat kun je nu nog niet zeggen. Je gedraagt je trouwens als een jochie van tien en niet als een man van vijftig.’
Frits geeft zich nog steeds niet gewonnen.
‘Ik ben trouwens ook heel bang dat de mensen hier ons niet accepteren. We zijn immers vreemden voor hen en dat blijven we volgens mij ook.’
‘De keuze is aan ons. Als wij ons aan hen aanpassen, is er niets aan de hand, maar als wij willen dat zij zich aan ons aanpassen, wordt het wonen hier een ramp. Ik ga trouwens boodschappen doen. Ga je mee?’
‘Nee, ik blijf thuis.’
‘Zelf weten.’
Erica rijdt even later met een hoofd vol zorgen naar het dorp. Natuurlijk wist ze wel dat Frits moeite had met de verhuizing. Dat het zo diep bij hem zat, had ze echter niet verwacht. Omdat ze geen idee heeft wat de gevolgen daarvan zijn, gaat ze echter nog maar niet op zoek naar informatie over het plaatselijke verenigingsleven.
Als ze thuiskomt en ziet dat hij druk staat te praten met wat buren, besluit ze dat morgen wel te doen.
Blikje geniet van je pensioen. Een grappig kadootje voor iemand
die met pensioen gaat. Het blikje heeft een vrolijke uitstraling
en met het hartje vertelt u van de liefde die u voor de pensionado voelt.
Het blikje wordt leeg geleverd en is in twee maten leverbaar.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES
die met pensioen gaat. Het blikje heeft een vrolijke uitstraling
en met het hartje vertelt u van de liefde die u voor de pensionado voelt.
Het blikje wordt leeg geleverd en is in twee maten leverbaar.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES