Grensoverschrijdend gedrag is niet gewenst, maar vervelend gedrag ook niet.

Albert loopt met een naar gevoel terug naar zijn kantoor. Hij heeft zijn werk jaren met heel veel plezier gedaan en vindt het nog steeds erg leuk. Door het enorme verloop onder zijn personeel van de laatste paar jaar is het echter een beetje minder geworden en dat is nog mild uitgedrukt.
Over zijn vorige groep mensen heeft hij nooit iets te klagen gehad. Zij deden hun werk goed en de band die ze met elkaar hadden, leek soms meer op familie- dan op een arbeidsrelatie. Zelfs als hij eens een minder leuke beslissing moest nemen, ging dat nog in goede harmonie en dat maakte hun samenwerking tot iets geweldigs.

Dat het met de nieuwe mensen anders zou worden, had hij daarom wel verwacht. Het verschil is alleen veel groter dan waar hij op had gerekend en daar heeft hij al uren wakker van gelegen. Hij heeft zo af en toe zelfs het gevoel dat de situatie op het werk zijn leven aan het bepalen is en die gedachte maakt hem onrustiger dan hij toe wil geven.

Natuurlijk is het niet leuk dat de sfeer op de zaak veel minder plezierig is dan vroeger, maar dat vindt hij niet het ergste. Hij beseft namelijk dat hij enorm verwend is geweest en de afstand tussen de werkgever en medewerkers overal veel groter was dan het bij hen. Wat hij wel dramatisch vindt, is dat zijn huidige personeel veel minder hart voor de zaak heeft dan zijn vorige mensen. Soms verdenkt hij ze er zelfs van dat het ze niets kan schelen hoe het gaat. Ondanks dat iedereen inmiddels ingewerkt is, worden er namelijk nog steeds veel meer fouten gemaakt dan vroeger. Daarnaast zijn ze verre van klantvriendelijk, is het aantal ziekmeldingen flink gestegen, begint er ‘s ochtends niemand een minuut te vroeg en is om exact vier uur ’s middags iedereen verdwenen.

Door de veranderde gang van zaken op zijn werk, kijkt hij met weinig vertrouwen naar de toekomst. Hij is immers net zesenveertig en heeft geen zin om de rest van zijn werkzame leven op deze manier te slijten. Natuurlijk kan hij de zaak verkopen, maar hij voelt zich nog veel te jong om stil te gaan zitten en heeft geen idee wat hij zou moeten gaan doen.

Er zit voor zijn gevoel daarom maar één ding op. Hij zal zijn personeel namelijk zo moeten zien te motiveren dat hun betrokkenheid toeneemt en ze beter werk af gaan leveren. Dat zal echter een flinke klus worden, want het zijn volwassen mensen en die verander je zomaar niet. Zeker niet omdat ze overal commentaar op hebben en erg negatief zijn. Omdat hij dus nog nooit met een dergelijke houding te maken heeft gehad, heeft hij geen idee wat hij hieraan moet doen.
Dat maakt hem steeds onzekerder en daarom heeft hij al uren over zijn functioneren nagedacht. Hij weet dat het goed zou zijn om eens met iemand over zijn probleem te praten, maar wil niet met zijn narigheid te koop lopen.

Daarom blijft hij zoekende naar een oplossing die onvindbaar lijkt en wordt zijn leven steeds onaangenamer. Zeker omdat de ellende ervoor heeft gezorgd dat het tussen hem en zijn gezin ook niet meer gaat zoals het altijd is gegaan.
Als hij op een middag op het punt staat om naar huis te gaan en zijn zoon het bedrijf binnen komt lopen, blijkt dat zijn familie zich grotere zorgen over hem maakt dan hij tot nu toe besefte.
‘Hoi. Goed dat je er nog bent. Ik hoop namelijk dat je hier wat gemakkelijker praat als thuis.’

Albert begint te lachen en doet net of zijn neus bloedt.
‘We praten thuis toch ook regelmatig met elkaar’
‘Je weet wel wat ik bedoel. Sinds die personeelswisselingen hier ben je namelijk een ander mens geworden. Daar hebben we best begrip voor, maar je bent bezig om jezelf de vernieling in te helpen en daar moet je mee stoppen. Ik neem trouwens aan dat je het daar mee eens bent.’

Albert zit eerst even wat stuurs voor zich uit te kijken, maar is dan openhartiger tegen zijn zoon dan hij ooit tegen iemand is geweest.
‘Man, het lijkt wel of ik een paar pubers in dienst heb. Ze zijn goed in lol maken en hebben overal iets over te zeuren, maar het werk is een drama. Ik kan ze alles elke dag weer uitleggen, maar heb vaak het idee dat ik tegen een muur praat. Daarnaast word ik gek van hun karakters. Als ik wat minder vriendelijk tegen ze ben, krijg ik namelijk meteen een grote waffel terug en de manier waarop ze met mij omgaan, lijkt trouwens sowieso nergens op.’

Alberts zoon, die het karakter van zijn moeder heeft, is duidelijk tegen zijn vader.
‘Pa, je bent niet verplicht om te doen wat ik zeg. Ik zou echter eens diep nadenken, want de rollen zijn hier omgedraaid. Het personeel is baas en jij hebt niets te vertellen. Zij verdienen met fouten maken, minimale inspanning en vervelend gedrag hun geld en jij zit met de ellende. Jij zegt menselijk tegen je medewerkers te willen zijn, maar zijn ze dat tegen jou ook? Ik vind van niet en ik denk dat je dit met me eens bent.’

Het blijft even stil, maar dan pakt Albert zijn zoon een beetje geëmotioneerd bij zijn arm.
‘Twee keer bedankt, man. Ten eerste dat je de moeite hebt genomen om met me te komen praten en ten tweede voor het feit dat je mijn ogen hebt geopend, want je hebt helemaal gelijk. Ik heb hier de leiding en die moet ik ook nemen. Als ik de problemen op wil lossen en weer een normaal leven wil krijgen, zal ik dus strenger moeten zijn. We zijn hier allemaal om geld te verdienen en dat gaat niet vanzelf. Ze zullen dus beter hun best moeten gaan doen en dat negatieve gedoe moet ook voorbij zijn. Plus dat ik duidelijker tegen ze ga worden. Ze zijn allemaal volwassen en moeten er dus maar tegen kunnen als ik ze vertel hoe ik over hun denk.’

Albert denkt in de dagen die volgen veel over de woorden van zijn zoon na en raakt er steeds meer van overtuigd dat een straffere aanpak de enige manier is om een eind aan de ellende te maken. Het resultaat van zijn veranderde houding is niet meteen zichtbaar, maar dat vindt hij geen probleem. Zoiets moet immers groeien en het belangrijkste is dat hij zijn humeur met de dag beter voelt worden.

Dat laatste is echter voorbij als hij een maand later een brief in de bus vindt, waarin staat dat zijn medewerkers hem aanklagen wegens grensoverschrijdend gedrag. Zijn taalgebruik zou  ver beneden peil zijn, hij zou intimiderend overkomen en prestaties van hen eisen die onredelijk waren. Eerst schrikt hij van de brief en voelt hij zich schuldig. Dan beseft hij niets verkeerds te hebben gedaan, belt hij zijn advocaat en daar spreekt hij mee af om in de tegenaanval te gaan. Als hij zich aan grensoverschrijdend gedrag schuldig heeft gemaakt, dan heeft zijn personeel dat met hun negatieve en vervelende gedrag namelijk ook.

Blikje voor de liefste mama oranje zwart. Oranje balk, zwarte tekst
en zwarte puntjes en strepen. Deksel voorzien van puntjes en hartje.
Een creatief uitgevoerd kadootje voor de liefste mama. Het blikje wordt
leeg geleverd, maar is door u te vullen.

KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES