Er hoeft niets met dat kruispunt te gebeuren

Als Jelle, die in de gemeenteraad van een niet zo groot Fries dorp zit, naar het gemeentehuis rijdt voor een raadsvergadering, denkt hij na over de agenda voor vanavond. Een belangrijk en beladen punt is dit keer of er wel of geen aanpassingen moeten worden gedaan aan een kruispunt net buiten het centrum. Er zijn daar al diverse ongelukken gebeurd en daarom vindt een groot deel van het dorp dat het er erg gevaarlijk is.
Volgens Jelle valt het mee en is het voor de automobilisten een kwestie van niet te hard rijden en moeten de fietsers goed uitkijken en zich aan de regels houden.

Om zijn mening nog eens te toetsen aan de praktijk en hij aan de vroege kant is, besluit hij even naar het kruispunt toe te rijden. Daar heeft hij echter al snel spijt van. Als hij uit zijn auto stapt, komt er namelijk een man naar hem toe.
‘Goed dat je komt kijken, maar het is zonde van je tijd. Het valt nu met de drukte, maar tot een uur of zes is het elke dag weer een meevaller als er geen ongelukken zijn gebeurd. Als wij naar het dorp moeten, rijden we zelfs via de Spoorstraat om niet over deze kruising te hoeven. Het lijkt mij dus een uitgemaakte zaak.’

Jelle kijkt de man aan en besluit zijn mening voor zich te houden.
‘Wat zou er volgens u dan moeten gebeuren?’
‘Dat is een domme vraag, want veel eenvoudigere vraagstukken kun je niet krijgen. Hier moet zo snel mogelijk een rotonde aangelegd worden of verkeerslichten komen. Dat is trouwens niet alleen mijn mening, maar die van bijna het hele dorp. Ik begrijp ook niet dat jullie hier nog over moeten vergaderen en er niet al lang iets is gebeurd.’
‘Morgen leest u in de krant wat er is besloten.’
‘Ik krijg het gevoel dat u het niet met me eens bent en dat vind ik verbijsterend. Als er niets met dit kruispunt gebeurt en er eerdaags iemand verongelukt, zijn jullie wel verantwoordelijk en zeker medeverantwoordelijk voor dat drama. Ik mag toch hopen dat jullie dat goed beseffen.’

Jelle knikt alleen, maar zegt de man dan gedag om vervolgens naar zijn auto te lopen en weg te rijden. Onderweg denkt hij over de woorden van de man na. Natuurlijk was het geen onzin wat hij zei, maar hij vergat, net als veel anderen, wel iets. Namelijk de verantwoording van de mensen. Je kan elke dag op je fiets of in je auto stappen, maling aan de verkeersregels hebben en bij een ongeluk naar de gemeente wijzen, maar zo werkt het niet. Plus dat een rotonde of verkeerslichten veel geld kosten en er nog meer projecten op de planning staan. Zijn fractie heeft daarom besloten om tegen de plannen te stemmen en voor te stellen om waarschuwingsborden te plaatsen en de politie vaker te laten controleren en daar is hij het mee eens. De man had het over de verantwoording van de politiek, maar volgens hem heeft zijn partij die voldoende genomen.

Als hij bij het gemeentehuis komt, ziet hij dat het er flink druk is en hij heeft meteen door dat die mensen voor de raadsvergadering komen en willen dat er iets aan die weg gebeurt. Het kan dus een emotioneel avondje worden, maar hij is een ervaren bestuurder en niet bang voor kritiek.

Na even met zijn fractie te hebben afgestemd dat ze bij hun oorspronkelijke mening blijven, wacht Jelle een vergadering die hij nog niet eerder heeft meegemaakt. Als er, na een uitgebreide behandeling van het probleem, gestemd moet worden, blijkt er namelijk een minimale meerderheid te zijn die het met het voorstel van zijn partij eens is. De publieke tribune die de hele avond al rumoerig is geweest en meerdere keren door de burgemeester tot stilte is gemaand, lijkt door deze uitslag te exploderen.

Het wordt zelfs zo grimmig dat er klappen dreigen te vallen en er voor de bestuurders weinig anders opzit dan de politie te bellen en een veilig heenkomen te zoeken. Het standpunt van de raad verandert daar echter niet door en dat zorgt bij een groot deel van de bevolking voor onbegrip en onvrede. De ingezonden brieven in de plaatselijke en lokale kranten liegen er daarom niet om en er worden zelfs raadsleden bedreigd. Jelle vindt dat verre van leuk. Vooral omdat hij ook bij de slachtoffers van de bedreigingen hoort. Eerst wil hij het probleem daarom nog een keer op de agenda proberen te krijgen en toch voor aanpassing van de weg stemmen, maar dat idee zet hij snel uit zijn hoofd. Als de mensen weten dat hij gezwicht is voor de dreigementen, zullen ze hem bij een volgend probleem immers weer bedreigen en kan hij beter uit de politiek stappen.

Over dat laatste heeft hij trouwens al nagedacht, want volgens hem heeft zijn partij een voor het dorp goed voorstel gedaan en daarom vindt hij het erg kortzichtig om bedreigd te worden.
Stoppen zal echter als weglopen voor problemen worden uitgelegd en dat wil hij ook niet.

Als hij een paar dagen later op de zaak is en zijn vrouw opeens voor zijn neus staat, verandert alles. Ze vertelt hem namelijk dat zijn fietsende vader van zevenenzeventig is aangereden op het bewuste kruispunt en zwaargewond naar het ziekenhuis is gebracht. Er schieten hem te veel dingen door zijn hoofd om iets te vragen, maar hij rent gelijk mee naar buiten en daarom staan ze een kwartier later in het ziekenhuis. Als ze daar horen dat zijn vader een minimale kans op overleven heeft, loopt hij gebroken naar buiten.

Daar denkt hij na over de raadsvergadering van afgelopen week. Zijn partij en hij vonden toen dat de mensen ook zelf verantwoordelijk waren voor de veiligheid en zich aan de regels moesten houden. Dat was volgens hem een goed standpunt en hij begreep daarom niet dat anderen daar zo raar op reageerden. Nu zijn vader zich blijkbaar niet aan de regels heeft gehouden en zonder te kijken is overgestoken, beseft hij echter dat dit ongeluk met een rotonde of verkeerslichten niet was gebeurd. Het was in ieder geval veel minder hard gegaan waardoor er nu waarschijnlijk geen sprake van levensgevaar was geweest.

In theorie had zijn partij dus gelijk, maar in de praktijk niet en hij moet er niet aan denken dat zijn vader daar de dupe van wordt. Dat laatste valt gelukkig mee, maar daarmee is zijn probleem niet opgelost. Volgens hem kan hij niets anders dan zijn fout toegeven, maar dat is niet eenvoudig. Iedereen weet immers dat zijn vader een ongeluk heeft gehad en zal roepen dat het één met het ander te maken heeft. Na veel nadenken besluit hij daarom een persconferentie te geven om alles uit te leggen en vervolgens te vertellen dat hij uit de politiek stapt.

Als hij op een nogal emotionele manier zijn verhaal heeft verteld, zijn er veel mensen die hem zijn misser vergeven en vinden dat hij best in de politiek kan blijven. Hij denkt echter de meeste dagen wel een keer aan het moment dat hij net na het ongeluk bij zijn vaders bed stond en komt daarom niet op zijn besluit terug.

Blikje voor de liefste oma rood hart. Heb jij ook een
oma die altijd tijd voor je heeft? Verwen haar dan eens
met een leuk kadootje en toon dat je van haar houdt.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan door u
gevuld worden met iets lekkers. 

KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES