Eenzaam en alleen
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Irene staat met een somber gezicht bij het aanrecht. Ze is bezig met het eten. Niet dat ze veel trek heeft, maar dat heeft ze zo goed als nooit. Omdat ze weet dat niet of te weinig eten slecht is voor haar gezondheid, dwingt ze zichzelf echter toch om elke avond te koken.
Het gaat echter verre van goed met haar. Sinds haar man drie jaar geleden iets met een collega bleek te hebben en wilde scheiden, is ze namelijk gestopt met leven. Ze gaat wel elke dag werken, houdt het huis en de tuin bij en zorgt dus goed voor zichzelf, maar verder staat alles om haar heen stil. Contact met andere mensen heeft ze bijvoorbeeld nog maar zelden, want kinderen heeft ze niet, haar ouders zijn verleden jaar overleden, haar enige broer woont in het buitenland en haar vrienden en kennissen is ze allemaal kwijt.
Natuurlijk praat ze overdag wel met haar collega’s, maar dat is over het werk en over zaken die in het nieuws zijn geweest. Als iemand van hen een persoonlijke vraag stelt, kapt ze het gesprek echter gelijk af en dat doet ze ook als iemand in het dorp haar aanspreekt.
Af en toe vindt ze dat dom van zichzelf, maar haar grote probleem is dat ze niemand meer echt vertrouwt. Ze meent namelijk dat mensen die belangstelling tonen, dit doen uit nieuwsgierigheid en niet omdat ze interesse in haar hebben. Daarom houdt ze dus iedereen op een afstandje en wordt ze steeds eenzamer.
Over de toekomst denken doet ze nooit, want dat vindt ze ongemakkelijk. Ze is namelijk een intelligente vrouw die goed beseft dat haar leven niet is wat het zou kunnen zijn en wat ze er tot een paar jaar geleden van verwachtte. Daarnaast weet ze dat zij de enige persoon is die dit kan veranderen. Het grote punt is alleen dat ze niet in staat is om het probleem aan te pakken en dat komt vooral omdat ze geen zelfvertrouwen meer heeft.
Ze meent dan ook dat er heel weinig mensen zijn die haar leuk vinden en dat is ze waarschijnlijk ook niet. Als ze dat wel was, zou haar man namelijk niets met zijn collega zijn begonnen. Tenminste, dat denkt ze.
Aan een andere man heeft ze nog nooit gedacht. Vooral omdat ze dus denkt dat niemand haar wat vindt en verder is ze bang om nog eens bedrogen te worden. Omdat hierdoor de kans dat ze weer een partner vindt erg klein is, vraagt ze zich in extreem sombere buiten zelfs weleens af wat haar leven nog voor zin heeft.
Opeens hoort ze de bel en omdat ze denkt dat het een collecte is, wil ze eerst niet opendoen. Als er weer en nu langer wordt gebeld, loopt ze na een paar ogenblikken echter toch naar de deur. Het blijkt de buurvrouw te zijn, die met rood behuilde ogen en een gezicht vol angst om hulp komt vragen.
‘Sorry dat ik bij je op de stoep sta, want anders spreken we elkaar nooit meer. Ik kreeg net echter een telefoontje dat mijn man een ernstig ongeluk heeft gehad en naar het ziekenhuis is gebracht. Je begrijpt dat ik erg graag naar hem toe wil, maar ik ben zo nerveus dat ik niet met de auto durf te rijden. Wil jij me daarom brengen? Het kan met onze auto, dus het kost je geen benzine.’
Irene kijkt haar buurvrouw even zwijgend aan, maar er gaat heel veel door haar heen. Het lijkt net of ze een ander mens wordt, want ze bruist opeens van daadkracht en energie.
‘Is goed. Ik was aan het koken, maar zet het gas uit en kom naar je toe.’
‘Heel fijn dat je me wil helpen.’
‘Ik zou trouwens een jas aandoen, want zo warm is het niet.’
‘Natuurlijk en bedankt voor je advies. Ik ben namelijk zo zenuwachtig dat ik niet eens meer na kan denken.’
‘Dat begrijp ik en is niet raar. Met een paar tellen ben ik bij je.’
Irene doet snel wat ze moet doen en rent dan naar de buurvrouw, die al met de sleutels in haar hand bij de auto staat te wachten.
‘Nou, jij bent snel.’
‘Dat dacht ik. Probeer je, als we zo in het ziekenhuis zijn, trouwens een beetje te beheersen. Je man heeft namelijk steun nodig en niets aan een vrouw die vanwege de stress nergens meer toe in staat is.’
De buurvrouw kijkt Irene aan en lijkt iets te willen vragen, maar het niet te durven. Na even stelt ze haar vraag echter toch.
‘Misschien vind je me een enorme muts, maar wil jij zo mee het ziekenhuis in? Ik ben namelijk erg bang dat ik door de spanning dichtklap of enorm begin te huilen. Het hoeft trouwens niet, hoor. Als je liever naar huis gaat, moet je het zeggen. Dan zie ik me wel te redden en spreek ik je morgen weer.’
Irene hoeft geen moment over haar antwoord na te denken.
‘Geen probleem. Ik snap je probleem en ben blij dat ik iets voor je kan betekenen. We gaan zo eerst kijken hoe het met je man is en ik blijf bij je zolang je me nodig hebt. Desnoods rij ik even heen en weer naar huis en kom ik je in de loop van vanavond of vannacht weer ophalen. Heb je je kinderen al gebeld?’
‘Nee, maar die wonen in Friesland, dus die zijn er de eerste uren nog niet.’
‘Zal ik ze zo even voor je bellen?’
‘Graag.’
‘Afgesproken, maar we gaan eerst horen hoe ernstig het me je man is. Als er geen levensgevaar is, hoeven ze namelijk niet hierheen te racen. Eén ongeluk in de familie is immers meer dan genoeg.’
‘Dat is waar. Tjonge, wat ben ik blij met je. Zonder jouw steun had ik namelijk niet geweten wat ik moest. Jammer trouwens dat we elkaar de laatste jaren nooit meer spreken. Als het aan mij ligt, brengen we daar snel verandering in en als je mij ooit een keer nodig hebt, moet je het echt zeggen.’
‘Beloofd. Doe ik.’
Irene heeft de laatste twintig minuten het gevoel dat ze droomt en dwingt zichzelf om niet te veel na te denken, maar er voor de buurvrouw te zijn.
Ondanks dat begint het echter wel steeds meer tot haar door te dringen dat er iets bijzonders is gebeurd. Ze begrijpt namelijk niet waar ze de kracht vandaan haalt om haar buurvrouw zo te steunen. Verder vindt ze het heel apart dat de buurvrouw al een paar keer heeft gezegd dat ze zo belangrijk voor haar is, want ze had er niet op gerekend dat ze ooit nog iets voor iemand zou betekenen.
Het gaat haar te snel om gelijk te menen dat ze het de laatste jaren dus bij het verkeerde eind heeft gehad, maar ze neemt zich wel voor om nog eens goed over zichzelf na te denken. Het voelt namelijk heel goed om waardevol te zijn.
Omdat het er eerst niet goed uitziet voor de buurman, blijft Irene in het ziekenhuis en gaan ze pas na middernacht, als het gevaar is geweken, naar huis.
‘Ik hoop dat ik ooit nog eens iets voor je terug kan doen.’
‘Dat heb je, zonder het te weten, al gedaan.’
Als Irene haar buurvrouw verbaasd ziet kijken, begint ze te vertellen over hoe het de laatste paar jaar met haar is gegaan.
‘Jij was vandaag de eerste sinds heel lange tijd die me nodig had en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik niet zo nutteloos ben als ik de laatste paar jaar dacht. Sinds mijn scheiding meende ik namelijk niets meer voor te stellen, maar nu was ik opeens iets waard en dat heeft me sinds gisteravond heel veel stof tot nadenken gegeven. Ik ben het er trouwens helemaal mee eens om ons contact te verstevigen, want volgens mij kunnen wij heel goed met elkaar praten.’
‘Tjonge, wat fijn dat deze ellende ook nog iets goeds heeft opgeleverd.’
‘Zeg dat wel. Er gaat me nog veel te veel door mijn hoofd om mijn gedachten goed onder woorden te kunnen brengen en plannen voor de toekomst te maken. Ik weet echter zeker dat ik mijn leven onder de loep ga nemen, want ik ben nog een jonge vrouw die moet genieten en niet alle dagen als een dood vogeltje in huis hoeft te zitten. Natuurlijk zal ik mijn fouten en mindere kanten hebben, maar die heeft iedereen en velen misschien nog meer dan ik.’
Het gaat echter verre van goed met haar. Sinds haar man drie jaar geleden iets met een collega bleek te hebben en wilde scheiden, is ze namelijk gestopt met leven. Ze gaat wel elke dag werken, houdt het huis en de tuin bij en zorgt dus goed voor zichzelf, maar verder staat alles om haar heen stil. Contact met andere mensen heeft ze bijvoorbeeld nog maar zelden, want kinderen heeft ze niet, haar ouders zijn verleden jaar overleden, haar enige broer woont in het buitenland en haar vrienden en kennissen is ze allemaal kwijt.
Natuurlijk praat ze overdag wel met haar collega’s, maar dat is over het werk en over zaken die in het nieuws zijn geweest. Als iemand van hen een persoonlijke vraag stelt, kapt ze het gesprek echter gelijk af en dat doet ze ook als iemand in het dorp haar aanspreekt.
Af en toe vindt ze dat dom van zichzelf, maar haar grote probleem is dat ze niemand meer echt vertrouwt. Ze meent namelijk dat mensen die belangstelling tonen, dit doen uit nieuwsgierigheid en niet omdat ze interesse in haar hebben. Daarom houdt ze dus iedereen op een afstandje en wordt ze steeds eenzamer.
Over de toekomst denken doet ze nooit, want dat vindt ze ongemakkelijk. Ze is namelijk een intelligente vrouw die goed beseft dat haar leven niet is wat het zou kunnen zijn en wat ze er tot een paar jaar geleden van verwachtte. Daarnaast weet ze dat zij de enige persoon is die dit kan veranderen. Het grote punt is alleen dat ze niet in staat is om het probleem aan te pakken en dat komt vooral omdat ze geen zelfvertrouwen meer heeft.
Ze meent dan ook dat er heel weinig mensen zijn die haar leuk vinden en dat is ze waarschijnlijk ook niet. Als ze dat wel was, zou haar man namelijk niets met zijn collega zijn begonnen. Tenminste, dat denkt ze.
Aan een andere man heeft ze nog nooit gedacht. Vooral omdat ze dus denkt dat niemand haar wat vindt en verder is ze bang om nog eens bedrogen te worden. Omdat hierdoor de kans dat ze weer een partner vindt erg klein is, vraagt ze zich in extreem sombere buiten zelfs weleens af wat haar leven nog voor zin heeft.
Opeens hoort ze de bel en omdat ze denkt dat het een collecte is, wil ze eerst niet opendoen. Als er weer en nu langer wordt gebeld, loopt ze na een paar ogenblikken echter toch naar de deur. Het blijkt de buurvrouw te zijn, die met rood behuilde ogen en een gezicht vol angst om hulp komt vragen.
‘Sorry dat ik bij je op de stoep sta, want anders spreken we elkaar nooit meer. Ik kreeg net echter een telefoontje dat mijn man een ernstig ongeluk heeft gehad en naar het ziekenhuis is gebracht. Je begrijpt dat ik erg graag naar hem toe wil, maar ik ben zo nerveus dat ik niet met de auto durf te rijden. Wil jij me daarom brengen? Het kan met onze auto, dus het kost je geen benzine.’
Irene kijkt haar buurvrouw even zwijgend aan, maar er gaat heel veel door haar heen. Het lijkt net of ze een ander mens wordt, want ze bruist opeens van daadkracht en energie.
‘Is goed. Ik was aan het koken, maar zet het gas uit en kom naar je toe.’
‘Heel fijn dat je me wil helpen.’
‘Ik zou trouwens een jas aandoen, want zo warm is het niet.’
‘Natuurlijk en bedankt voor je advies. Ik ben namelijk zo zenuwachtig dat ik niet eens meer na kan denken.’
‘Dat begrijp ik en is niet raar. Met een paar tellen ben ik bij je.’
Irene doet snel wat ze moet doen en rent dan naar de buurvrouw, die al met de sleutels in haar hand bij de auto staat te wachten.
‘Nou, jij bent snel.’
‘Dat dacht ik. Probeer je, als we zo in het ziekenhuis zijn, trouwens een beetje te beheersen. Je man heeft namelijk steun nodig en niets aan een vrouw die vanwege de stress nergens meer toe in staat is.’
De buurvrouw kijkt Irene aan en lijkt iets te willen vragen, maar het niet te durven. Na even stelt ze haar vraag echter toch.
‘Misschien vind je me een enorme muts, maar wil jij zo mee het ziekenhuis in? Ik ben namelijk erg bang dat ik door de spanning dichtklap of enorm begin te huilen. Het hoeft trouwens niet, hoor. Als je liever naar huis gaat, moet je het zeggen. Dan zie ik me wel te redden en spreek ik je morgen weer.’
Irene hoeft geen moment over haar antwoord na te denken.
‘Geen probleem. Ik snap je probleem en ben blij dat ik iets voor je kan betekenen. We gaan zo eerst kijken hoe het met je man is en ik blijf bij je zolang je me nodig hebt. Desnoods rij ik even heen en weer naar huis en kom ik je in de loop van vanavond of vannacht weer ophalen. Heb je je kinderen al gebeld?’
‘Nee, maar die wonen in Friesland, dus die zijn er de eerste uren nog niet.’
‘Zal ik ze zo even voor je bellen?’
‘Graag.’
‘Afgesproken, maar we gaan eerst horen hoe ernstig het me je man is. Als er geen levensgevaar is, hoeven ze namelijk niet hierheen te racen. Eén ongeluk in de familie is immers meer dan genoeg.’
‘Dat is waar. Tjonge, wat ben ik blij met je. Zonder jouw steun had ik namelijk niet geweten wat ik moest. Jammer trouwens dat we elkaar de laatste jaren nooit meer spreken. Als het aan mij ligt, brengen we daar snel verandering in en als je mij ooit een keer nodig hebt, moet je het echt zeggen.’
‘Beloofd. Doe ik.’
Irene heeft de laatste twintig minuten het gevoel dat ze droomt en dwingt zichzelf om niet te veel na te denken, maar er voor de buurvrouw te zijn.
Ondanks dat begint het echter wel steeds meer tot haar door te dringen dat er iets bijzonders is gebeurd. Ze begrijpt namelijk niet waar ze de kracht vandaan haalt om haar buurvrouw zo te steunen. Verder vindt ze het heel apart dat de buurvrouw al een paar keer heeft gezegd dat ze zo belangrijk voor haar is, want ze had er niet op gerekend dat ze ooit nog iets voor iemand zou betekenen.
Het gaat haar te snel om gelijk te menen dat ze het de laatste jaren dus bij het verkeerde eind heeft gehad, maar ze neemt zich wel voor om nog eens goed over zichzelf na te denken. Het voelt namelijk heel goed om waardevol te zijn.
Omdat het er eerst niet goed uitziet voor de buurman, blijft Irene in het ziekenhuis en gaan ze pas na middernacht, als het gevaar is geweken, naar huis.
‘Ik hoop dat ik ooit nog eens iets voor je terug kan doen.’
‘Dat heb je, zonder het te weten, al gedaan.’
Als Irene haar buurvrouw verbaasd ziet kijken, begint ze te vertellen over hoe het de laatste paar jaar met haar is gegaan.
‘Jij was vandaag de eerste sinds heel lange tijd die me nodig had en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik niet zo nutteloos ben als ik de laatste paar jaar dacht. Sinds mijn scheiding meende ik namelijk niets meer voor te stellen, maar nu was ik opeens iets waard en dat heeft me sinds gisteravond heel veel stof tot nadenken gegeven. Ik ben het er trouwens helemaal mee eens om ons contact te verstevigen, want volgens mij kunnen wij heel goed met elkaar praten.’
‘Tjonge, wat fijn dat deze ellende ook nog iets goeds heeft opgeleverd.’
‘Zeg dat wel. Er gaat me nog veel te veel door mijn hoofd om mijn gedachten goed onder woorden te kunnen brengen en plannen voor de toekomst te maken. Ik weet echter zeker dat ik mijn leven onder de loep ga nemen, want ik ben nog een jonge vrouw die moet genieten en niet alle dagen als een dood vogeltje in huis hoeft te zitten. Natuurlijk zal ik mijn fouten en mindere kanten hebben, maar die heeft iedereen en velen misschien nog meer dan ik.’
Blikje een knuffel van mij met hartje. Zwarte tekst op oranje.
Gevulde zwarte cirkel, strepen en puntjes als achtergrond.
Een mooi artikel om iemand mee te steunen. Blikje wordt zonder
inhoud geleverd, maar kan door u worden gevuld.
KLIK HIER VOOR NOG MEER BLIKJES