Een tweede kans
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Marjan is door haar ouders al heel vaak gewaarschuwd dat ze voorzichtiger en vooral minder hard moet rijden. Ze heeft hun waarschuwingen echter altijd met een korreltje zout genomen en vanavond blijkt dat ze dit niet had moeten doen.
Als ze tegen twaalf uur met een enorme vaart naar huis rijdt, vliegt ze namelijk uit de bocht en knalt ze tegen een vrij grote boom. Door de vreselijke pijn beseft ze gelijk dat het fout zit en dat zorgt voor een paniekaanval. Dit komt trouwens ook omdat ze niet bij haar telefoon kan om hulp te bellen en dus moet afwachten of er iemand stopt. Het bellen zou trouwens moeilijk worden, want de pijn is zo hevig dat ze constant het gevoel heeft dat ze haar bewustzijn verliest.
Na ruim een half uur, die voor haar gevoel uren leken, meent ze iets te horen. Omdat ze niemand ziet en vreest dat men haar ook niet ziet, begint ze zo hard mogelijk te schreeuwen. Veel meer dan wat gepiep krijgt ze er echter niet uit, want de pijn heeft haar bijna uitgeput. Ze heeft wel genoeg lawaai gemaakt, want in haar ooghoeken ziet ze iemand aan komen rennen.
Als ze beseft wie het is, vreest ze alleen niets aan hem te hebben. Het is namelijk Erwin, een dronkaard, die vroeger bij haar in de klas heeft gezeten. Ze hebben destijds heel even iets met elkaar gehad, maar door zijn drankgebruik was ze snel klaar met hem. Omdat hij nu de enige is die iets voor haar kan doen, besluit ze het verleden te vergeten en het beste ervan te hopen. Als ze een enorme bierlucht ruikt, verwacht ze echter nog minder van zijn hulp dan ze al deed. Ze is echter te voorbarig, want hij lijkt goed te weten wat hij doet en is niet echt dronken.
Als hij met een paar woeste rukken de autodeur open heeft en ziet dat ze bekneld zit, twijfelt hij geen moment en belt hij 112.
‘Ze komen eraan. Al kan het even duren voor ze er zijn, want we zitten hier vrij afgelegen. Weet je het nummer van je ouders, dan zal ik ze bellen.’
‘Mijn telefoon zit in mijn tas en die ligt achter mijn stoel.’
Erwin krijgt de tas met heel veel inspanning los, maar van Marjans telefoon is niets meer over.
‘Dan bel ik de politie. Als ik ze je adres geef, rijden zij wel bij je ouders langs. Wil je dat zij hier komen of gelijk naar het ziekenhuis gaan.’
‘Ik heb heel graag iemand bij me.’
‘Dat snap ik en daarom ga ik met je mee. Als je ouders in het ziekenhuis zijn, vind ik wel weer een manier om thuis te komen.’
‘Je hoeft niet meteen weg, hoor, want ik vind het top dat je me zo goed steunt.’
‘Fijn, maar je ouders hebben vast niet graag een dronkaard aan het bed van hun dochter en dat begrijp ik.’
‘Oké, maar ik wil je na vanavond graag nog eens spreken. Zeker omdat ik heel veel aan je heb.’
‘Marjan, ik ben me rot geschrokken en dacht even dat je niet meer leefde. Vooral omdat er van je auto weinig meer over is. Knijp trouwens maar in mijn hand, want ik heb weleens gehoord dat zoiets helpt tegen de pijn.’
‘Graag.’
Terwijl Erwin continu praat om Marjan wakker te houden en zij zijn hand bijna tot moes knijpt, wachten ze ongeduldig op de komst van de hulpdiensten. Gelukkig voor hen laten die niet heel lang op zich wachten, maar daarmee is de ellende nog niet voorbij. Het is namelijk een hele en pijnlijke toer om Marjan uit de auto te krijgen. Erwin wijkt echter geen moment van haar zijde en gaat dus ook mee naar het ziekenhuis.
Daar zorgt Marjans vader echter voor een pijnlijke situatie. Als hij Erwin ziet, stormt hij namelijk met een woest gezicht op hem af.
‘Wat moet jij hier? Heb jij er soms met je dronken kop voor gezorgd dat mijn dochter een ongeluk kreeg? Als dat zo is, zou ik maar een goede advocaat nemen. Ik laat je namelijk alle schade tot aan de laatste cent betalen. Waarom heb je haar trouwens niet in de steek gelaten? Dat heb je toen jullie iets hadden toch ook gedaan.’
Erwin loopt zwijgend weg en Marjan is te geëmotioneerd om de uitval van haar pa tot zich door te laten dringen. Wel is ze blij als het onderzoek erop zit en ze iets krijgt waardoor ze extra goed kan slapen.
Als ze halverwege de volgende dag wakker wordt, ziet ze een enorme bos bloemen naast haar bed staan. Ze denkt dat die van haar ouders zijn en dat vindt ze toch wel leuk. Als ze op het kaartje ziet dat ze van Erwin zijn, krijgt ze echter een bijzonder gevoel. Ze denkt ook met meer dan warme gevoelens terug aan zijn hulp van gisteren en beseft dat het heel lang geleden is dat ze zo positief over hem dacht. Als een minuutje of tien later haar kamerdeur opengaat en hij binnenkomt, weet ze daarom even niet wat ze moet zeggen en blijkbaar zit hij met hetzelfde.
‘Ik ga zo weer weg en kom echt niet elke dag, maar heb de hele nacht aan je gedacht en was heel benieuwd hoe het met je ging.’
Hoewel Marjan nogal overweldigd is door haar gevoelens, vertelt ze hem zo rustig mogelijk hoe het gaat. Als ze uitgepraat is, maakt hij aanstalten om te vertrekken.
‘Ga je al? Of mocht je van de zusters maar even blijven?’
‘Daar hebben ze niets van gezegd, maar ik wil je pa liever niet treffen. Hij heeft me namelijk duidelijk gemaakt dat ik niet welkom ben en verdacht me er zelfs van dat ik je ongeluk had veroorzaakt.’
‘Dat meen je niet?’
‘Echt waar.’
Ondanks dat Marjan nog niet echt helder na kan denken, besluit ze om zich niets van haar vader aan te trekken.
‘Jij hebt je de laatste jaren niet als een ideale schoonzoon gedragen. Ik zal echter nooit vergeten hoe je me hebt geholpen en daarom zou ik het erg zwak van mezelf vinden als ik geen contact met je wilde. Wat de toekomst brengt, weet ik niet. Je kunt wat mij betreft echter net zo vaak op bezoek komen als je wil en we gaan als ik hersteld ben zeker een keer uit eten.’
‘Dat zou ik erg leuk vinden, maar hoe moet het dan met je vader? Ik heb namelijk geen trek om nog eens door hem uitgescholden te worden.’
‘Maak je over hem maar geen zorgen, want ik praat wel met hem. Ik ben namelijk heel goed in staat om zelf mijn vrienden uit te kiezen.’
‘Dat denk ik ook.’
Als Marjans ouders een uurtje later binnenkomen, zijn er eerst heel veel emoties. Wanneer ze Erwins bloemen zien, slaat de stemming echter honderdtachtig graden om.
‘Die vent zijn hersens zijn zeker aangetast door het drinken. Ik heb hem gisteren namelijk gezegd dat ik hem niet meer bij jou wil zien, maar dat is hij dus blijkbaar al vergeten.’
Hoewel Marjan, vanwege de zorgen over haar herstel, geen zin in ruzie heeft, besluit ze het probleem niet voor zich uit te schuiven.
‘Pa en ma, ik lig hier en vraag me af of ik ooit weer lopen kan. Dat is natuurlijk een drama en ik moet daarom zo af en toe goed mijn best doen om niet in paniek te raken. Zeker omdat het mijn eigen schuld is, want ik heb veel te hard gereden.’
Haar vader lijkt iets te willen zeggen, maar daar geeft Marjan hem geen kans voor.
‘Het had zelfs nog veel slechter met me af kunnen lopen. Zeker als ik, net als bijna altijd, weer geen gordel had gedragen. Mijn leven en ik krijgen dus een tweede kans en ik durf niet te zeggen dat ik die verdiend heb.’
Marjans ouders knikken.
‘Heftig om je dit te horen zeggen, maar het is denk ik wel de realiteit.’
‘Precies en dat is met Erwin net zo. Hij heeft jaren met heel veel alcohol achter de rug, maar heeft gisteren laten zien dat hij in zijn hart nog steeds de goede gast is die hij ooit was. De tweede kans die ik heb gekregen, verdient hij dus ook. Denk trouwens niet dat ik me allerlei dingen in mijn hoofd haal, want dat doe ik niet. Ik wil alleen normaal contact en wat er vervolgens gebeurt, merken we vanzelf. Misschien zijn we wel zo uit elkaar gegroeid dat we na een paar maanden klaar met elkaar zijn en misschien ook niet.’
De ouders van Marjan zijn er nog niet gerust op.
‘Je snapt toch dat wij het beste voor je willen?’
‘Jawel, maar accepteer dan dat Erwin bij me in de buurt is. Wat hij gisteren gedaan heeft, zal ik namelijk nooit vergeten. Noem mij trouwens eens iemand die nog nooit iets heeft gedaan dat hij of zij beter niet had kunnen doen.’
Iedereen zwijgt, maar het probleem Erwin is opgelost. De rest komt uiteindelijk ook goed, maar dat duurt veel langer en de herstelperiode is zwaar. Door elkaar te steunen, met elkaar te praten, samen plezier te maken en samen te huilen, komt het uiteindelijk echter toch zo ver dat Marjan en Erwin arm in arm naar de plek lopen waar hun leven opnieuw begon.
Blikje bedankt meester zwart met bruin. Een leuke kans om die aardige
topmeester eens goed in het zonnetje te zetten. Het blikje wordt leeg
geleverd, maar is door u te vullen met het artikel van uw keuze.
Leverbaar in twee formaten.
Als ze tegen twaalf uur met een enorme vaart naar huis rijdt, vliegt ze namelijk uit de bocht en knalt ze tegen een vrij grote boom. Door de vreselijke pijn beseft ze gelijk dat het fout zit en dat zorgt voor een paniekaanval. Dit komt trouwens ook omdat ze niet bij haar telefoon kan om hulp te bellen en dus moet afwachten of er iemand stopt. Het bellen zou trouwens moeilijk worden, want de pijn is zo hevig dat ze constant het gevoel heeft dat ze haar bewustzijn verliest.
Na ruim een half uur, die voor haar gevoel uren leken, meent ze iets te horen. Omdat ze niemand ziet en vreest dat men haar ook niet ziet, begint ze zo hard mogelijk te schreeuwen. Veel meer dan wat gepiep krijgt ze er echter niet uit, want de pijn heeft haar bijna uitgeput. Ze heeft wel genoeg lawaai gemaakt, want in haar ooghoeken ziet ze iemand aan komen rennen.
Als ze beseft wie het is, vreest ze alleen niets aan hem te hebben. Het is namelijk Erwin, een dronkaard, die vroeger bij haar in de klas heeft gezeten. Ze hebben destijds heel even iets met elkaar gehad, maar door zijn drankgebruik was ze snel klaar met hem. Omdat hij nu de enige is die iets voor haar kan doen, besluit ze het verleden te vergeten en het beste ervan te hopen. Als ze een enorme bierlucht ruikt, verwacht ze echter nog minder van zijn hulp dan ze al deed. Ze is echter te voorbarig, want hij lijkt goed te weten wat hij doet en is niet echt dronken.
Als hij met een paar woeste rukken de autodeur open heeft en ziet dat ze bekneld zit, twijfelt hij geen moment en belt hij 112.
‘Ze komen eraan. Al kan het even duren voor ze er zijn, want we zitten hier vrij afgelegen. Weet je het nummer van je ouders, dan zal ik ze bellen.’
‘Mijn telefoon zit in mijn tas en die ligt achter mijn stoel.’
Erwin krijgt de tas met heel veel inspanning los, maar van Marjans telefoon is niets meer over.
‘Dan bel ik de politie. Als ik ze je adres geef, rijden zij wel bij je ouders langs. Wil je dat zij hier komen of gelijk naar het ziekenhuis gaan.’
‘Ik heb heel graag iemand bij me.’
‘Dat snap ik en daarom ga ik met je mee. Als je ouders in het ziekenhuis zijn, vind ik wel weer een manier om thuis te komen.’
‘Je hoeft niet meteen weg, hoor, want ik vind het top dat je me zo goed steunt.’
‘Fijn, maar je ouders hebben vast niet graag een dronkaard aan het bed van hun dochter en dat begrijp ik.’
‘Oké, maar ik wil je na vanavond graag nog eens spreken. Zeker omdat ik heel veel aan je heb.’
‘Marjan, ik ben me rot geschrokken en dacht even dat je niet meer leefde. Vooral omdat er van je auto weinig meer over is. Knijp trouwens maar in mijn hand, want ik heb weleens gehoord dat zoiets helpt tegen de pijn.’
‘Graag.’
Terwijl Erwin continu praat om Marjan wakker te houden en zij zijn hand bijna tot moes knijpt, wachten ze ongeduldig op de komst van de hulpdiensten. Gelukkig voor hen laten die niet heel lang op zich wachten, maar daarmee is de ellende nog niet voorbij. Het is namelijk een hele en pijnlijke toer om Marjan uit de auto te krijgen. Erwin wijkt echter geen moment van haar zijde en gaat dus ook mee naar het ziekenhuis.
Daar zorgt Marjans vader echter voor een pijnlijke situatie. Als hij Erwin ziet, stormt hij namelijk met een woest gezicht op hem af.
‘Wat moet jij hier? Heb jij er soms met je dronken kop voor gezorgd dat mijn dochter een ongeluk kreeg? Als dat zo is, zou ik maar een goede advocaat nemen. Ik laat je namelijk alle schade tot aan de laatste cent betalen. Waarom heb je haar trouwens niet in de steek gelaten? Dat heb je toen jullie iets hadden toch ook gedaan.’
Erwin loopt zwijgend weg en Marjan is te geëmotioneerd om de uitval van haar pa tot zich door te laten dringen. Wel is ze blij als het onderzoek erop zit en ze iets krijgt waardoor ze extra goed kan slapen.
Als ze halverwege de volgende dag wakker wordt, ziet ze een enorme bos bloemen naast haar bed staan. Ze denkt dat die van haar ouders zijn en dat vindt ze toch wel leuk. Als ze op het kaartje ziet dat ze van Erwin zijn, krijgt ze echter een bijzonder gevoel. Ze denkt ook met meer dan warme gevoelens terug aan zijn hulp van gisteren en beseft dat het heel lang geleden is dat ze zo positief over hem dacht. Als een minuutje of tien later haar kamerdeur opengaat en hij binnenkomt, weet ze daarom even niet wat ze moet zeggen en blijkbaar zit hij met hetzelfde.
‘Ik ga zo weer weg en kom echt niet elke dag, maar heb de hele nacht aan je gedacht en was heel benieuwd hoe het met je ging.’
Hoewel Marjan nogal overweldigd is door haar gevoelens, vertelt ze hem zo rustig mogelijk hoe het gaat. Als ze uitgepraat is, maakt hij aanstalten om te vertrekken.
‘Ga je al? Of mocht je van de zusters maar even blijven?’
‘Daar hebben ze niets van gezegd, maar ik wil je pa liever niet treffen. Hij heeft me namelijk duidelijk gemaakt dat ik niet welkom ben en verdacht me er zelfs van dat ik je ongeluk had veroorzaakt.’
‘Dat meen je niet?’
‘Echt waar.’
Ondanks dat Marjan nog niet echt helder na kan denken, besluit ze om zich niets van haar vader aan te trekken.
‘Jij hebt je de laatste jaren niet als een ideale schoonzoon gedragen. Ik zal echter nooit vergeten hoe je me hebt geholpen en daarom zou ik het erg zwak van mezelf vinden als ik geen contact met je wilde. Wat de toekomst brengt, weet ik niet. Je kunt wat mij betreft echter net zo vaak op bezoek komen als je wil en we gaan als ik hersteld ben zeker een keer uit eten.’
‘Dat zou ik erg leuk vinden, maar hoe moet het dan met je vader? Ik heb namelijk geen trek om nog eens door hem uitgescholden te worden.’
‘Maak je over hem maar geen zorgen, want ik praat wel met hem. Ik ben namelijk heel goed in staat om zelf mijn vrienden uit te kiezen.’
‘Dat denk ik ook.’
Als Marjans ouders een uurtje later binnenkomen, zijn er eerst heel veel emoties. Wanneer ze Erwins bloemen zien, slaat de stemming echter honderdtachtig graden om.
‘Die vent zijn hersens zijn zeker aangetast door het drinken. Ik heb hem gisteren namelijk gezegd dat ik hem niet meer bij jou wil zien, maar dat is hij dus blijkbaar al vergeten.’
Hoewel Marjan, vanwege de zorgen over haar herstel, geen zin in ruzie heeft, besluit ze het probleem niet voor zich uit te schuiven.
‘Pa en ma, ik lig hier en vraag me af of ik ooit weer lopen kan. Dat is natuurlijk een drama en ik moet daarom zo af en toe goed mijn best doen om niet in paniek te raken. Zeker omdat het mijn eigen schuld is, want ik heb veel te hard gereden.’
Haar vader lijkt iets te willen zeggen, maar daar geeft Marjan hem geen kans voor.
‘Het had zelfs nog veel slechter met me af kunnen lopen. Zeker als ik, net als bijna altijd, weer geen gordel had gedragen. Mijn leven en ik krijgen dus een tweede kans en ik durf niet te zeggen dat ik die verdiend heb.’
Marjans ouders knikken.
‘Heftig om je dit te horen zeggen, maar het is denk ik wel de realiteit.’
‘Precies en dat is met Erwin net zo. Hij heeft jaren met heel veel alcohol achter de rug, maar heeft gisteren laten zien dat hij in zijn hart nog steeds de goede gast is die hij ooit was. De tweede kans die ik heb gekregen, verdient hij dus ook. Denk trouwens niet dat ik me allerlei dingen in mijn hoofd haal, want dat doe ik niet. Ik wil alleen normaal contact en wat er vervolgens gebeurt, merken we vanzelf. Misschien zijn we wel zo uit elkaar gegroeid dat we na een paar maanden klaar met elkaar zijn en misschien ook niet.’
De ouders van Marjan zijn er nog niet gerust op.
‘Je snapt toch dat wij het beste voor je willen?’
‘Jawel, maar accepteer dan dat Erwin bij me in de buurt is. Wat hij gisteren gedaan heeft, zal ik namelijk nooit vergeten. Noem mij trouwens eens iemand die nog nooit iets heeft gedaan dat hij of zij beter niet had kunnen doen.’
Iedereen zwijgt, maar het probleem Erwin is opgelost. De rest komt uiteindelijk ook goed, maar dat duurt veel langer en de herstelperiode is zwaar. Door elkaar te steunen, met elkaar te praten, samen plezier te maken en samen te huilen, komt het uiteindelijk echter toch zo ver dat Marjan en Erwin arm in arm naar de plek lopen waar hun leven opnieuw begon.
Blikje bedankt meester zwart met bruin. Een leuke kans om die aardige
topmeester eens goed in het zonnetje te zetten. Het blikje wordt leeg
geleverd, maar is door u te vullen met het artikel van uw keuze.
Leverbaar in twee formaten.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES