Een rustige verjaardag door stikstof
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Als Theo ’s ochtends na het melken in de keuken komt, staat zijn vrouw hem op te wachten.
‘Lieverd. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en ik hoop nog heel veel jaren.’
‘Dank je wel en ik ben hartstikke blij dat we eindelijk weer eens wat te vieren hebben.’
‘Ik ook en daarom gaan we er samen met de kinderen een hartstikke leuke dag van maken.’
‘We zullen het ook wel met z’n viertjes moeten doen, want ik denk niet dat er iemand in de familie is die nog aan me denkt.’
‘Zou het echt niet?’
‘Nou, niemand is misschien overdreven, maar het merendeel denkt volgens mij nooit meer aan ons.’
‘Is dat niet wat te negatief?’
‘Nee, voor mijn gevoel is het de realiteit. Het begon al met de coronacrisis. Wij wilden ons niet laten vaccineren en werden door iedereen voor gek verklaard. Plus asociaal genoemd. Ze wilden hier niet meer komen, wij waren nergens meer welkom en we hebben er de grootste ruzie over gehad. Nu met die stikstofellende is het nog erger. Wij zitten in de problemen en dreigen het mooiste van ons leven te verliezen, maar zij doen net of er niets aan de hand is en lijken alleen aan de natuur te denken. Als men zo geringschattend over onze ellende doet, vind ik het trouwens niet erg om ze nooit meer te zien. Ik zoek mijn vrienden zelf wel op.’
Marjanne weet niet goed wat ze moet zeggen. Ze is het voor een groot deel wel met hem eens, want er is inderdaad niemand van de familie die zich iets aan lijkt te trekken van hun problemen.
Wat hij over corona zei, vindt ze echter niet helemaal terecht. Natuurlijk had de familie geen begrip voor hun standpunt. Zij vond het echter geen probleem dat anderen het wel deden, maar Theo ergerde zich er groen en geel aan. Ze weet nog goed dat hij zijn familie slaven van de overheid noemde en dat heeft diverse minder plezierige woordenwisselingen opgeleverd.
Voor wat betreft de stikstof, vindt ze dus wel dat hij gelijk heeft. Vooral de verwijten dat ze slecht met het milieu omgaan hebben hem, en haar trouwens ook, namelijk erg veel pijn gedaan.
Ze zijn er namelijk vast van overtuigd dat ze juist wel alles hebben gedaan en nog doen om de natuur te beschermen.
Daarnaast vraagt ze zich af waarom iedereen er zo gemakkelijk over denkt dat zij binnenkort waarschijnlijk met hun bedrijf moeten stoppen.
Al kan dat natuurlijk komen omdat ze in loondienst werken en dus niet weten hoe het voelt om iets kwijt te raken waar je heel lang met hart en ziel aan hebt gewerkt. Meerdere familieleden hebben trouwens geroepen dat ze wel iets anders konden gaan doen, maar zo eenvoudig is dat niet. Zij zijn namelijk boer en boerin en dat is geen baan, maar een leven.
Zij begrijpt dus wel dat niet iedereen hetzelfde denkt, maar had toch wel wat meer steun van de familie verwacht. Als in het verleden een van de anderen zijn of haar ontslag kreeg of dreigde te krijgen, stonden zij namelijk wél altijd gelijk klaar om hem of haar te steunen. Wat geweest is telt echter niet meer, want het contact met de familie is verbroken en daarom wacht hen vandaag dus een rustige verjaardag.
Omdat ze dit verschrikkelijk vindt, besluit ze zich niet bij de situatie neer te leggen.
‘Denk je nooit meer aan je familie? Ik heb geen broers en zussen, maar zou het denk ik heel erg vinden om geen contact meer met ze te hebben en het doet me nu trouwens ook pijn.’
‘Verwacht je soms van me dat ik ze weer ga bellen of naar ze toe ga? Ik vraag me trouwens af of ze me wel binnenlaten.’
‘Ik sta volledig achter je en begrijp je gevoelens. Een deel van de familie reageerde namelijk erg bot. Dat ze er zo gemakkelijk over deden, kwam echter ook en misschien wel vooral omdat zij niet weten wat het is om je bedrijf en je dieren te verliezen. Al had ik niet het gevoel dat ze wél probeerden om ons te begrijpen, maar daar kan ik me in vergissen. Wij waren vooral in het begin namelijk erg emotioneel en konden iedereen wel aanvliegen die het niet met ons eens was.’
‘Daar heb je gelijk in. Ik had destijds al het gevoel dat het kabinet tegen de boeren was en kon het daarom niet verdragen dat mijn familie ons ook liet zakken. Tenminste, zo kwamen hun reacties wel op mij over. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat het met die corona net zo goed aan mij als aan hen lag. Zij wilden mij niet begrijpen, maar ik hen ook niet.’
‘Het is heel knap dat je het zo ziet. Ik verwacht trouwens niet van je dat je op je knietjes gaat voor je broers en zussen. Het is alleen jammer dat we naast ons bedrijf ook onze familie dreigen te verliezen. We zijn jaren heel goed met elkaar omgegaan, maar door de schuld van de overheid kijken we nu niet meer naar elkaar om.’
‘In eerste instantie zijn wij en natuurlijk niet de overheid verantwoordelijk voor onze daden. Als zij opener waren geweest, hadden de mensen in het land echter veel minder met elkaar overhoopgelegen dan nu. In die coronaperiode had ik het gevoel dat wij, als niet gevaccineerden, in een hoekje werden gedrukt en dat heb ik nu, als boer, weer. Ik ben trouwens lang niet de enige die er zo over denkt. Of dat terecht of onterecht is, laat ik dan maar in het midden.’
Marjanne pakt de handen van haar man vast.
‘Vind je vandaag geen mooie dag om te proberen of we de familiebanden weer kunnen herstellen.’
‘Eigenlijk wel, maar ik weet niet of ik zin heb om iedereen te bellen.’
‘Dat begrijp ik, maar je kunt ze ook appen en uitnodigen voor een kopje koffie of een borrel.’
Theo kijkt zijn vrouw wat moeilijk aan.
‘Ik was tot vandaag vast van plan om ons contact met de familie voor eeuwig verbroken te houden, maar je hebt gelijk. Het lijkt me niet dat we onze verontschuldigingen aan hoeven te bieden, maar een streep onder het verleden en met een schone lei verder is denk ik veel beter dan dit.’
‘Mee eens. Luisteren naar en begrip hebben voor elkaars standpunten is altijd goed. Het hoeft echter niet van één kant te komen.’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Nou, wij gaan een poging doen om een eind aan de onenigheid te maken. Als de familie niet op onze uitnodiging ingaat of er vandaag opnieuw een drama van maakt, houdt het echter op. Dan is het namelijk voorbij en zetten we definitief een streep door de familiebanden. De ellende ligt aan ons, maar ook aan hen, dus moeten we er samen een streep onder zetten en niet wij alleen.’
‘Mee eens.’
Als Theo zijn familie heeft geappt, duurt het niet lang voor zijn telefoon gaat en dat is het begin van diverse telefoontjes, berichtjes en bezoekjes.
Er vallen nog wel de nodige woorden en die zijn niet allemaal vriendelijk, maar aan het einde van de dag kijken Marjanne en Theo tevreden terug op hun actie. Ze zijn er nog niet, maar komen er, voor hun gevoel, zeker.
‘Lieverd. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en ik hoop nog heel veel jaren.’
‘Dank je wel en ik ben hartstikke blij dat we eindelijk weer eens wat te vieren hebben.’
‘Ik ook en daarom gaan we er samen met de kinderen een hartstikke leuke dag van maken.’
‘We zullen het ook wel met z’n viertjes moeten doen, want ik denk niet dat er iemand in de familie is die nog aan me denkt.’
‘Zou het echt niet?’
‘Nou, niemand is misschien overdreven, maar het merendeel denkt volgens mij nooit meer aan ons.’
‘Is dat niet wat te negatief?’
‘Nee, voor mijn gevoel is het de realiteit. Het begon al met de coronacrisis. Wij wilden ons niet laten vaccineren en werden door iedereen voor gek verklaard. Plus asociaal genoemd. Ze wilden hier niet meer komen, wij waren nergens meer welkom en we hebben er de grootste ruzie over gehad. Nu met die stikstofellende is het nog erger. Wij zitten in de problemen en dreigen het mooiste van ons leven te verliezen, maar zij doen net of er niets aan de hand is en lijken alleen aan de natuur te denken. Als men zo geringschattend over onze ellende doet, vind ik het trouwens niet erg om ze nooit meer te zien. Ik zoek mijn vrienden zelf wel op.’
Marjanne weet niet goed wat ze moet zeggen. Ze is het voor een groot deel wel met hem eens, want er is inderdaad niemand van de familie die zich iets aan lijkt te trekken van hun problemen.
Wat hij over corona zei, vindt ze echter niet helemaal terecht. Natuurlijk had de familie geen begrip voor hun standpunt. Zij vond het echter geen probleem dat anderen het wel deden, maar Theo ergerde zich er groen en geel aan. Ze weet nog goed dat hij zijn familie slaven van de overheid noemde en dat heeft diverse minder plezierige woordenwisselingen opgeleverd.
Voor wat betreft de stikstof, vindt ze dus wel dat hij gelijk heeft. Vooral de verwijten dat ze slecht met het milieu omgaan hebben hem, en haar trouwens ook, namelijk erg veel pijn gedaan.
Ze zijn er namelijk vast van overtuigd dat ze juist wel alles hebben gedaan en nog doen om de natuur te beschermen.
Daarnaast vraagt ze zich af waarom iedereen er zo gemakkelijk over denkt dat zij binnenkort waarschijnlijk met hun bedrijf moeten stoppen.
Al kan dat natuurlijk komen omdat ze in loondienst werken en dus niet weten hoe het voelt om iets kwijt te raken waar je heel lang met hart en ziel aan hebt gewerkt. Meerdere familieleden hebben trouwens geroepen dat ze wel iets anders konden gaan doen, maar zo eenvoudig is dat niet. Zij zijn namelijk boer en boerin en dat is geen baan, maar een leven.
Zij begrijpt dus wel dat niet iedereen hetzelfde denkt, maar had toch wel wat meer steun van de familie verwacht. Als in het verleden een van de anderen zijn of haar ontslag kreeg of dreigde te krijgen, stonden zij namelijk wél altijd gelijk klaar om hem of haar te steunen. Wat geweest is telt echter niet meer, want het contact met de familie is verbroken en daarom wacht hen vandaag dus een rustige verjaardag.
Omdat ze dit verschrikkelijk vindt, besluit ze zich niet bij de situatie neer te leggen.
‘Denk je nooit meer aan je familie? Ik heb geen broers en zussen, maar zou het denk ik heel erg vinden om geen contact meer met ze te hebben en het doet me nu trouwens ook pijn.’
‘Verwacht je soms van me dat ik ze weer ga bellen of naar ze toe ga? Ik vraag me trouwens af of ze me wel binnenlaten.’
‘Ik sta volledig achter je en begrijp je gevoelens. Een deel van de familie reageerde namelijk erg bot. Dat ze er zo gemakkelijk over deden, kwam echter ook en misschien wel vooral omdat zij niet weten wat het is om je bedrijf en je dieren te verliezen. Al had ik niet het gevoel dat ze wél probeerden om ons te begrijpen, maar daar kan ik me in vergissen. Wij waren vooral in het begin namelijk erg emotioneel en konden iedereen wel aanvliegen die het niet met ons eens was.’
‘Daar heb je gelijk in. Ik had destijds al het gevoel dat het kabinet tegen de boeren was en kon het daarom niet verdragen dat mijn familie ons ook liet zakken. Tenminste, zo kwamen hun reacties wel op mij over. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat het met die corona net zo goed aan mij als aan hen lag. Zij wilden mij niet begrijpen, maar ik hen ook niet.’
‘Het is heel knap dat je het zo ziet. Ik verwacht trouwens niet van je dat je op je knietjes gaat voor je broers en zussen. Het is alleen jammer dat we naast ons bedrijf ook onze familie dreigen te verliezen. We zijn jaren heel goed met elkaar omgegaan, maar door de schuld van de overheid kijken we nu niet meer naar elkaar om.’
‘In eerste instantie zijn wij en natuurlijk niet de overheid verantwoordelijk voor onze daden. Als zij opener waren geweest, hadden de mensen in het land echter veel minder met elkaar overhoopgelegen dan nu. In die coronaperiode had ik het gevoel dat wij, als niet gevaccineerden, in een hoekje werden gedrukt en dat heb ik nu, als boer, weer. Ik ben trouwens lang niet de enige die er zo over denkt. Of dat terecht of onterecht is, laat ik dan maar in het midden.’
Marjanne pakt de handen van haar man vast.
‘Vind je vandaag geen mooie dag om te proberen of we de familiebanden weer kunnen herstellen.’
‘Eigenlijk wel, maar ik weet niet of ik zin heb om iedereen te bellen.’
‘Dat begrijp ik, maar je kunt ze ook appen en uitnodigen voor een kopje koffie of een borrel.’
Theo kijkt zijn vrouw wat moeilijk aan.
‘Ik was tot vandaag vast van plan om ons contact met de familie voor eeuwig verbroken te houden, maar je hebt gelijk. Het lijkt me niet dat we onze verontschuldigingen aan hoeven te bieden, maar een streep onder het verleden en met een schone lei verder is denk ik veel beter dan dit.’
‘Mee eens. Luisteren naar en begrip hebben voor elkaars standpunten is altijd goed. Het hoeft echter niet van één kant te komen.’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Nou, wij gaan een poging doen om een eind aan de onenigheid te maken. Als de familie niet op onze uitnodiging ingaat of er vandaag opnieuw een drama van maakt, houdt het echter op. Dan is het namelijk voorbij en zetten we definitief een streep door de familiebanden. De ellende ligt aan ons, maar ook aan hen, dus moeten we er samen een streep onder zetten en niet wij alleen.’
‘Mee eens.’
Als Theo zijn familie heeft geappt, duurt het niet lang voor zijn telefoon gaat en dat is het begin van diverse telefoontjes, berichtjes en bezoekjes.
Er vallen nog wel de nodige woorden en die zijn niet allemaal vriendelijk, maar aan het einde van de dag kijken Marjanne en Theo tevreden terug op hun actie. Ze zijn er nog niet, maar komen er, voor hun gevoel, zeker.
Blikje meester bedankt zwart met ster. Een mooi blikje
met een stijlvolle uitstraling voor de meester. Witte
achtergrond met ruitjes. Een tof kadootje voor een
toffe meester. Het blikje wordt zonder inhoud geleverd,
maar kan door u worden gevuld.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES
met een stijlvolle uitstraling voor de meester. Witte
achtergrond met ruitjes. Een tof kadootje voor een
toffe meester. Het blikje wordt zonder inhoud geleverd,
maar kan door u worden gevuld.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES