Een overval duurt langer dan velen denken
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Erik heeft net zijn laptop uitgezet, met de bedoeling om nog een rondje door de winkel te maken en dan een keer vroeg naar huis te gaan, als hij geschreeuw hoort. Eerst meent hij dat het een boze klant is en staat hij op om de ruzie te gaan sussen. Als hij zijn kantoor uitstapt, kijkt hij echter tot zijn grote schrik in de loop van een pistool en ziet hij dat zijn twee nog aanwezige personeelsleden ook onder schot gehouden worden.
Hoewel hij zijn personeel altijd heeft gezegd dat ze bij een overval niet stoer moeten doen en een mensenleven veel belangrijker is dan spullen of geld, probeert hij zelf wel om de overvaller onderuit te trappen. Die is echter sneller dan hij en geeft hem zo’n klap met de kolf van het pistool dat hij zijn bewustzijn verliest en als een zoutzak in elkaar zakt. Het duurt ook even voor hij weer bij kennis komt. Hij weet echter wel gelijk weer wat er is gebeurd.
Zeker als hij zijn personeel, die net als hij ook vastgebonden zijn en een prop in hun mond hebben, naast hem ziet liggen. Hij ziet meteen dat ze lichamelijk weinig mankeren, maar dat het psychisch erg slecht met ze gaat en daar heeft hij alle begrip voor. Het is immers niet niks wat ze hebben meegemaakt en ze zijn pas zeventien. Hij denkt daarom maar aan één ding en dat is hoe hij ze zo snel mogelijk kan bevrijden. De rest komt daarna wel.
De vraag is alleen hoe hij dit moet doen, maar gelukkig komt er eerder een oplossing dan hij had verwacht. Opeens ziet hij namelijk iemand de winkel in komen en tot zijn grote blijdschap is dat de vader van één van de onfortuinlijke personeelsleden.
Die handelt snel en daarom duurt het maar even voor ze zich weer kunnen bewegen en praten. Erik belt eerst de politie en loopt dan naar zijn personeel.
‘Hoe is het? Ik hoop dat jullie alleen geschrokken zijn en geen klappen hebben gehad. Dit was trouwens veel heftiger dan ik had verwacht.’
‘Ik denk dat ik nu pas begin te beseffen wat er is gebeurd.’
‘Nou, ik ook.’
Als het ene meisje begint te huilen, doet haar collega gelijk mee en komt al hun emotie eruit. Daarom besluit Erik slachtofferhulp te bellen en hij wil het tweetal niet zomaar naar huis sturen. Het liefst zou hij ze samen met hun vriendjes en hun ouders bij hem thuis uitnodigen, zodat ze over dit drama kunnen praten en het misschien wat gemakkelijker krijgen. Het grote probleem is echter dat hij hier niet weg kan.
Opeens denkt hij aan zijn vrouw, want zij is wel in staat om iets voor zijn personeel te betekenen dan hij. Hij belt haar gelijk.
‘Hoi, met Petra. Is er wat gebeurd dat je zo laat bent? Ik heb je al een keer gebeld, maar je nam niet op.’
‘We zijn tegen zes uur overvallen. Kun je hierheen komen. Ik zal je straks alles vertellen. We zijn trouwens alleen geschrokken, maar ongedeerd.’
‘Goed. Ik breng Joep en Anne even naar de buren en dan kom ik eraan.’
De politie is er inmiddels en hoewel de agenten alle begrip voor de gevoelens van de meisjes hebben, moeten ze hen toch wat vragen stellen. Omdat het gebeurde hierdoor nog vaster op hun netvlies komt, worden die echter steeds emotioneler. Als Erik dit hoort en ziet, loopt hij naar één van de agenten toe.
‘Kunt u het zo kort mogelijk met hen houden? Morgen of overmorgen zijn ze misschien wel weer redelijk in staat om erover te praten, maar nu niet.’
De agent knikt.
‘Het was onze bedoeling al om hun verhoor te beëindigen. Ze kunnen wat mij betreft gaan. We hebben voor u echter nog wel wat vragen.’
‘Oké. Ik loop even naar de meisjes en sta daarna tot jullie beschikking.’
‘Afgesproken.’
Als Erik bij zijn al even geleden gearriveerde vrouw komt, valt ze hem met tranen in haar ogen om zijn nek. Hoewel dit heel veel met hem doet, dwingt hij zichzelf om zijn emoties de baas te blijven en dat lukt.
‘Probeer de meiden zo bij ons thuis maar aan het praten te krijgen, want dat lucht ze vast wel op. Vraag hun ouders trouwens ook maar om te komen. Ik ben hier nog wel even bezig, maar wij spreken elkaar straks. Er staat trouwens genoeg eten en drinken, dus onze gasten hoeven niet op een houtje te bijten.’
‘Dat komt wel goed. Hoe is het trouwens met jou?’
‘Het lijkt goed te gaan, maar ik ben nu constant bezig. Als ik tot stilstand kom, kan ik het dus nog best moeilijk krijgen. Het gaat me nu echter meer om de meisjes dan om mezelf.’
‘Dat begrijp ik. Doe je de winkel morgen wel open?’
‘Dat is wel mijn bedoeling. Met een gesloten winkel verdienen we immers niets en dat kan niet.’
‘Dat is zo. Nou, ik ga. Bel je me als je me nodig hebt?’
‘Doe ik.’
‘Beloofd?’
‘Natuurlijk.’
Hoewel de agenten niet treuzelen, duurt het nog een heel tijdje voor ze klaar zijn. Erik gaat daarom snel naar huis en daar vindt hij een enorm terneergeslagen gezelschap. Het gaat namelijk steeds slechter met de meisjes en daar is de rest nogal van onder de indruk.
Omdat de ouders vrezen dat hun dochters vannacht geen oog dichtdoen, besluiten ze met hen naar de huisartsenpost te rijden voor wat rustgevends. Als ze vertrekken, maken de vaders Erik nog duidelijker hoe groot het probleem is.
‘Volgens je vrouw is de winkel morgen gewoon open en ik kan me dat wel voorstellen, maar je moet niet op Suze rekenen. Ik ga morgenochtend namelijk met haar naar de huisarts. Als we terug zijn, laat ik wel wat van me horen.’
‘Ik ga morgen met Carla ook naar de dokter gaat en denk niet dat zij wel komt werken. Het kan trouwens best een tijdje duren voor de meisjes deze narigheid hebben verwerkt.’
Hoewel dit voor Erik weer een nieuw probleem is, toont hij alle begrip.
‘Ik hoop voor hun en jullie, maar natuurlijk ook voor mezelf dat het meevalt. Veel vertrouwen heb ik daar echter niet in, want het is een vreselijke ervaring om overvallen te worden. Laat ze daarom alle tijd nemen om te herstellen, want de winkel is nu bijzaak.’
Nadat Erik de visite heeft uitgezwaaid, loopt hij terug naar de kamer. Daar zit zijn vrouw met een glas wijn op hem te wachten.
‘Je hoeft nu niet meer sterk te zijn voor je personeel en met de politie en de verzekering is alles geregeld. Stop daarom maar met toneelspelen en vertel me eerlijk hoe alles gegaan is en je je nu voelt.’
Erik kijkt zijn vrouw verbaasd aan, maar beseft dan dat zij hem beter kent dan wie dan ook en gaat grijnzend naast haar op de bank zitten.
‘Ik weet niet goed hoe het met me is. Voor mijn gevoel gaat het prima, maar zo zal het waarschijnlijk niet blijven. Toen die vent vanmiddag met dat pistool voor mijn neus stond te zwaaien, was ik er namelijk van overtuigd dat het fout af zou lopen en dat zal nog best een tijdje in mijn hoofd rond blijven spoken.’
‘Is het dan wel slim om de winkel morgen open te doen? Je kunt toch ook wachten tot overmorgen of desnoods volgende week.’
‘Natuurlijk, maar daarmee maak ik het voor mezelf nog veel moeilijker. Het zal morgen niet eenvoudig zijn om open te gaan, maar hoe langer ik dicht blijf des te groter de stap wordt om weer aan de slag te gaan.’
‘Dat is zo, maar onderschat het niet.’
‘Natuurlijk niet. Als ik dicht blijf, hebben die overvallers echter nog een keer gewonnen en dat gun ik ze niet. Ik ben trouwens enorm kwaad op ze. Niet om mezelf op mijn borst te kloppen, maar ik doe erg mijn best om wat te verdienen en nu zadelen die lui me met deze ellende op. Zulk volk zou je toch villen. Moet je kijken wat ze Suze en Carla aan hebben gedaan. Die komen de eerste dagen niet werken en misschien wel nooit meer. In dat geval moet ik op zoek naar ander personeel en waar vind ik weer zulke goede krachten? Ik weiger echter om me op mijn kop te laten zitten door die nietsnutten en ga morgen gewoon open.’
Petra zwijgt, want ze weet dat Erik toch niet op andere gedachten te brengen is. Als ze hem de volgende ochtend na een voor hen allebei bijna slapeloze nacht naar de winkel ziet gaan, houdt ze echter haar hart vast. Iets wat ze in de maanden die volgen nog ontelbare keren zal doen.
Hoewel hij zijn personeel altijd heeft gezegd dat ze bij een overval niet stoer moeten doen en een mensenleven veel belangrijker is dan spullen of geld, probeert hij zelf wel om de overvaller onderuit te trappen. Die is echter sneller dan hij en geeft hem zo’n klap met de kolf van het pistool dat hij zijn bewustzijn verliest en als een zoutzak in elkaar zakt. Het duurt ook even voor hij weer bij kennis komt. Hij weet echter wel gelijk weer wat er is gebeurd.
Zeker als hij zijn personeel, die net als hij ook vastgebonden zijn en een prop in hun mond hebben, naast hem ziet liggen. Hij ziet meteen dat ze lichamelijk weinig mankeren, maar dat het psychisch erg slecht met ze gaat en daar heeft hij alle begrip voor. Het is immers niet niks wat ze hebben meegemaakt en ze zijn pas zeventien. Hij denkt daarom maar aan één ding en dat is hoe hij ze zo snel mogelijk kan bevrijden. De rest komt daarna wel.
De vraag is alleen hoe hij dit moet doen, maar gelukkig komt er eerder een oplossing dan hij had verwacht. Opeens ziet hij namelijk iemand de winkel in komen en tot zijn grote blijdschap is dat de vader van één van de onfortuinlijke personeelsleden.
Die handelt snel en daarom duurt het maar even voor ze zich weer kunnen bewegen en praten. Erik belt eerst de politie en loopt dan naar zijn personeel.
‘Hoe is het? Ik hoop dat jullie alleen geschrokken zijn en geen klappen hebben gehad. Dit was trouwens veel heftiger dan ik had verwacht.’
‘Ik denk dat ik nu pas begin te beseffen wat er is gebeurd.’
‘Nou, ik ook.’
Als het ene meisje begint te huilen, doet haar collega gelijk mee en komt al hun emotie eruit. Daarom besluit Erik slachtofferhulp te bellen en hij wil het tweetal niet zomaar naar huis sturen. Het liefst zou hij ze samen met hun vriendjes en hun ouders bij hem thuis uitnodigen, zodat ze over dit drama kunnen praten en het misschien wat gemakkelijker krijgen. Het grote probleem is echter dat hij hier niet weg kan.
Opeens denkt hij aan zijn vrouw, want zij is wel in staat om iets voor zijn personeel te betekenen dan hij. Hij belt haar gelijk.
‘Hoi, met Petra. Is er wat gebeurd dat je zo laat bent? Ik heb je al een keer gebeld, maar je nam niet op.’
‘We zijn tegen zes uur overvallen. Kun je hierheen komen. Ik zal je straks alles vertellen. We zijn trouwens alleen geschrokken, maar ongedeerd.’
‘Goed. Ik breng Joep en Anne even naar de buren en dan kom ik eraan.’
De politie is er inmiddels en hoewel de agenten alle begrip voor de gevoelens van de meisjes hebben, moeten ze hen toch wat vragen stellen. Omdat het gebeurde hierdoor nog vaster op hun netvlies komt, worden die echter steeds emotioneler. Als Erik dit hoort en ziet, loopt hij naar één van de agenten toe.
‘Kunt u het zo kort mogelijk met hen houden? Morgen of overmorgen zijn ze misschien wel weer redelijk in staat om erover te praten, maar nu niet.’
De agent knikt.
‘Het was onze bedoeling al om hun verhoor te beëindigen. Ze kunnen wat mij betreft gaan. We hebben voor u echter nog wel wat vragen.’
‘Oké. Ik loop even naar de meisjes en sta daarna tot jullie beschikking.’
‘Afgesproken.’
Als Erik bij zijn al even geleden gearriveerde vrouw komt, valt ze hem met tranen in haar ogen om zijn nek. Hoewel dit heel veel met hem doet, dwingt hij zichzelf om zijn emoties de baas te blijven en dat lukt.
‘Probeer de meiden zo bij ons thuis maar aan het praten te krijgen, want dat lucht ze vast wel op. Vraag hun ouders trouwens ook maar om te komen. Ik ben hier nog wel even bezig, maar wij spreken elkaar straks. Er staat trouwens genoeg eten en drinken, dus onze gasten hoeven niet op een houtje te bijten.’
‘Dat komt wel goed. Hoe is het trouwens met jou?’
‘Het lijkt goed te gaan, maar ik ben nu constant bezig. Als ik tot stilstand kom, kan ik het dus nog best moeilijk krijgen. Het gaat me nu echter meer om de meisjes dan om mezelf.’
‘Dat begrijp ik. Doe je de winkel morgen wel open?’
‘Dat is wel mijn bedoeling. Met een gesloten winkel verdienen we immers niets en dat kan niet.’
‘Dat is zo. Nou, ik ga. Bel je me als je me nodig hebt?’
‘Doe ik.’
‘Beloofd?’
‘Natuurlijk.’
Hoewel de agenten niet treuzelen, duurt het nog een heel tijdje voor ze klaar zijn. Erik gaat daarom snel naar huis en daar vindt hij een enorm terneergeslagen gezelschap. Het gaat namelijk steeds slechter met de meisjes en daar is de rest nogal van onder de indruk.
Omdat de ouders vrezen dat hun dochters vannacht geen oog dichtdoen, besluiten ze met hen naar de huisartsenpost te rijden voor wat rustgevends. Als ze vertrekken, maken de vaders Erik nog duidelijker hoe groot het probleem is.
‘Volgens je vrouw is de winkel morgen gewoon open en ik kan me dat wel voorstellen, maar je moet niet op Suze rekenen. Ik ga morgenochtend namelijk met haar naar de huisarts. Als we terug zijn, laat ik wel wat van me horen.’
‘Ik ga morgen met Carla ook naar de dokter gaat en denk niet dat zij wel komt werken. Het kan trouwens best een tijdje duren voor de meisjes deze narigheid hebben verwerkt.’
Hoewel dit voor Erik weer een nieuw probleem is, toont hij alle begrip.
‘Ik hoop voor hun en jullie, maar natuurlijk ook voor mezelf dat het meevalt. Veel vertrouwen heb ik daar echter niet in, want het is een vreselijke ervaring om overvallen te worden. Laat ze daarom alle tijd nemen om te herstellen, want de winkel is nu bijzaak.’
Nadat Erik de visite heeft uitgezwaaid, loopt hij terug naar de kamer. Daar zit zijn vrouw met een glas wijn op hem te wachten.
‘Je hoeft nu niet meer sterk te zijn voor je personeel en met de politie en de verzekering is alles geregeld. Stop daarom maar met toneelspelen en vertel me eerlijk hoe alles gegaan is en je je nu voelt.’
Erik kijkt zijn vrouw verbaasd aan, maar beseft dan dat zij hem beter kent dan wie dan ook en gaat grijnzend naast haar op de bank zitten.
‘Ik weet niet goed hoe het met me is. Voor mijn gevoel gaat het prima, maar zo zal het waarschijnlijk niet blijven. Toen die vent vanmiddag met dat pistool voor mijn neus stond te zwaaien, was ik er namelijk van overtuigd dat het fout af zou lopen en dat zal nog best een tijdje in mijn hoofd rond blijven spoken.’
‘Is het dan wel slim om de winkel morgen open te doen? Je kunt toch ook wachten tot overmorgen of desnoods volgende week.’
‘Natuurlijk, maar daarmee maak ik het voor mezelf nog veel moeilijker. Het zal morgen niet eenvoudig zijn om open te gaan, maar hoe langer ik dicht blijf des te groter de stap wordt om weer aan de slag te gaan.’
‘Dat is zo, maar onderschat het niet.’
‘Natuurlijk niet. Als ik dicht blijf, hebben die overvallers echter nog een keer gewonnen en dat gun ik ze niet. Ik ben trouwens enorm kwaad op ze. Niet om mezelf op mijn borst te kloppen, maar ik doe erg mijn best om wat te verdienen en nu zadelen die lui me met deze ellende op. Zulk volk zou je toch villen. Moet je kijken wat ze Suze en Carla aan hebben gedaan. Die komen de eerste dagen niet werken en misschien wel nooit meer. In dat geval moet ik op zoek naar ander personeel en waar vind ik weer zulke goede krachten? Ik weiger echter om me op mijn kop te laten zitten door die nietsnutten en ga morgen gewoon open.’
Petra zwijgt, want ze weet dat Erik toch niet op andere gedachten te brengen is. Als ze hem de volgende ochtend na een voor hen allebei bijna slapeloze nacht naar de winkel ziet gaan, houdt ze echter haar hart vast. Iets wat ze in de maanden die volgen nog ontelbare keren zal doen.
Blikje dank je wel. U kunt iemand bedanken met
woorden of geld, maar ook met dit fleurige kadootje.
Blikje is uitgevoerd in de kleuren zwart en oranje en
voorzien van een hartje. Het blikje wordt zonder
inhoud geleverd, maar is te vullen.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES