Een kort lontje en lange vingers.

Wim en zijn vrouw Joke hebben al diverse jaren een supermarkt en hun werk altijd met heel veel plezier gedaan. Al vinden ze het gedrag van hun klanten wel een steeds groter probleem worden. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde, maar over het algemeen gaat het de verkeerde kant op. Er wordt bijvoorbeeld steeds meer gestolen en hoewel ze er al heel wat geld aan gespendeerd hebben om het aantal diefstallen terug te dringen, hebben ze nog amper resultaat geboekt.
Het enige positieve wat ze kunnen bedenken, is dat er zonder maatregelen misschien nog veel meer gestolen zou zijn, maar dat is niet meer dan een aanname.

Ze hebben er, nadat ze iemand van het personeel met gestolen spullen hadden betrapt, uitgebreid met hun mensen over gesproken. Dat heeft er echter alleen maar toe geleid dat de band met de medewerkers een stuk slechter is geworden.
Een aantal meent namelijk dat ze niet meer worden vertrouwd en er zijn zelfs twee dames die daardoor ontslag hebben genomen.

Wim en zijn vrouw hebben er daarom al diverse keren samen over gesproken of hun aanpak van het diefstalprobleem wel goed is geweest, maar daar zijn ze tot op heden niet uitgekomen. Het laat ze echter niet los en daarom hebben ze het er als ze ’s zaterdagsavonds aan de koffie zitten al snel weer over.
‘Niets doen, lijkt me geen optie. Ik heb echter ook geen idee meer hoe we dit op moeten lossen. We hebben alles beveiligd, iedereen houdt iedereen in de gaten, tenminste dat denk ik, maar de diefstalcijfers lopen niet terug. Al stijgen ze ook niet meer en dat moeten we misschien dan maar als iets positiefs zien.’
‘Waarschijnlijk wel. Daar staat echter tegenover dat ik de laatste tijd met veel minder plezier door de winkel loop dan vroeger. Ik moet namelijk oppassen om niet in elke klant een potentiële dief te zien. Zouden die diefstallen trouwens alleen een gevolg zijn van de gestegen prijzen en van het feit dat velen het minder hebben gekregen?’

Wim hoeft niet over zijn antwoord na te denken.
‘Er werd vroeger ook wel gestolen, maar toen waren het uitzonderingen. Dat het zo toegenomen is, heeft zeker met de slechtere financiële toestand van iedereen te maken, maar ik denk dat er meer aan de hand is.’
 

Joke kijkt hem een beetje verbaasd aan.
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Nou, de mentaliteit van de mensen is heel erg veranderd. De wereld is namelijk een stuk onpersoonlijker geworden en daardoor denk ik dat de drempel om te gaan stelen voor veel mensen verdwenen of niet zo hoog meer is.’
‘Wat dat onpersoonlijke betreft heb je gelijk. Vroeger zag je in de winkel bijvoorbeeld overal mensen met elkaar staan praten, maar nu rent iedereen snel langs de schappen en dan zo vlug mogelijk naar buiten. Ik heb vanochtend trouwens een gesprek met Jolanda en Janneke gehad. Die gaan op zoek naar een andere baan.’

Wim veert geschrokken op.
‘Dat meen je niet. Tjonge, wat een drama. Dat zijn de beste caissières die we hebben en allebei bijna vijftien jaar bij ons in dienst. Waarom gaan ze weg? Heeft het met ons te maken of kunnen ze ergens anders meer verdienen?’
‘Ze zeiden dat het alleen te maken heeft met de sterk veranderde houding van de mensen aan de kassa. Volgens hen wordt er namelijk amper nog gelachen, hebben de klanten overal commentaar op en zijn ze om het minste of geringste kwaad. Ze blijken allebei een paar keer te zijn uitgescholden en hebben er genoeg van.’

Wim knikt een paar keer.
‘Dat kan ik me voorstellen. Ze zijn in de veertig, hebben hun salaris niet echt nodig en in dat geval zou ik ook geen trek in die ellende hebben. Zeker omdat het me niet iets van tijdelijke aard lijkt en zelfs bang ben dat het nog erger wordt.’
‘Dat denk ik eerlijk gezegd ook.’
‘We zitten echter wel met een groot probleem. Waar halen we namelijk goede en betrouwbare vervangers vandaan? Veel meer dan wat jongeren zullen er namelijk niet te krijgen zijn.’
‘Daar ben ik ook bang voor. Als het vertrek van de dames trouwens maar niet het begin is van nog meer ellende.’
‘Verwacht je dat?’
‘Ik had er tot een paar tellen geleden nog niet over nagedacht. Als er één schaap over de dam is, volgen er echter vaak meer.’

‘Dat zou vreselijk zijn.’
‘Inderdaad en ik weet niet of ik energie genoeg heb om bij een uittocht van ons personeel op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Zeker omdat je al die nieuwelingen ook nog in moet werken.’
‘Wat wil je dan?’
‘Geen idee, maar we gaan allebei richting de zestig en zouden misschien eens over een vervroegd pensioen na kunnen denken.’
‘Wil je de winkel verkopen?’
‘Bijvoorbeeld en dan het pand verhuren of misschien is er iemand die het kopen wil. Onze omzetcijfers zijn vrij goed, dus zullen we best een goede prijs voor de zaak kunnen krijgen.’

‘Klopt, maar ik moet er wel over nadenken, hoor.’
‘Dat is geen probleem. We hoeven immers niet te verkopen en hebben dus de tijd om een beslissing te nemen. Misschien denk ik trouwens wel te negatief over het vertrek van ons personeel.’
‘Dat zal de toekomst uitwijzen. Als ik even over je voorstel nadenk, moet ik trouwens zeggen dat ik er niet gelijk afwijzend tegenover sta.’
‘Zullen we het onderwerp dan maar laten rusten en de tijd nemen om er nog eens rustig over na te denken?’
‘Dat is goed.’

Wim en Joke hebben het zoals afgesproken niet meer over hun plannen en denken er ook vrij weinig meer over. Na een tijdje lijken ze het zelfs zo goed als vergeten te zijn. Tot Jolanda en Janneke op een ochtend komen vertellen dat ze een andere baan hebben, er nog twee oudere personeelsleden vertrekken en er een dag later slaande ruzie ontstaat bij de groenteafdeling.

Als ze ’s avonds de deur van de winkel sluiten, hebben ze daardoor aan één blik van elkaar genoeg om te weten wat hun te doen staat.
‘Zal ik morgen het hoofdkantoor maar bellen?’
‘Best en bel dan meteen de accountant maar.’
‘Doe ik.

 
Blikje liefde met blauw hart en witte tekst op zwart.
Zwarte stipjes op witte achtergrond. Een leuk
kadootje om uw grote liefde mee te verrassen. 
De blikjes worden leeg geleverd, maar zijn door u te vullen

KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES