Een hond en zijn baasjes redden elkaar
€4,95
Excl. BTW: €4,95
Omschrijving
Jelle en Tjitske wonen met hun kinderen en hun herdershond Rico op een boerderij in Friesland. Ze hebben vanwege de stikstof een erg beroerd jaar achter de rug en daarom hebben ze er een gezellige jaarwisseling van gemaakt. Door de enorme kou was het wel niet fijn om lang buiten te zijn, maar ze hebben toch nog een heel tijdje staan te genieten van hun veelkleurige vuurwerk.
Wel op een flinke afstand van de boerderij, want er moest natuurlijk geen vuurpijl op het rieten dak terechtkomen.
Omdat het morgen weer vroeg dag is, hebben ze het niet heel laat gemaakt. Na samen alles te hebben opgeruimd, lagen ze namelijk iets na tweeën op bed en ondanks dat er nog aardig geschoten werd, duurde het niet lang voor ze in diepe rust waren.
Als tegen half vier herder Rico angstig blaffend naar boven komt rennen, zijn ze echter klaarwakker. Het dier rent eerst door de slaapkamer van Jelle en Tjitske en gaat vervolgens naar de kamers van de kinderen die hij ook wakker maakt. Natuurlijk schrikken ze en even is er flink wat gemopper te horen. Dat is echter hun eerste reactie, want Jelle ruikt gelijk een brandlucht en beseft dat het dak van hun boerderij in brand staat. Hij en zijn vrouw, die het ook door heeft, vliegen daarom zo snel ze kunnen hun bed uit.
‘Bel jij de brandweer? Dan kijk ik of de jongens wakker zijn. Laten we maar zoveel mogelijk spullen uit huis naar de loods brengen. Alles wat we kunnen redden, is meegenomen. Zonder Rico was het sowieso veel erger geweest.’
‘Klopt. Ik ga bellen en kom daarna helpen. Laten we hopen dat het meevalt.’
Jelle hoeft zijn zoon Hielke van vijftien en zijn dochter Sanne van veertien niet te wekken, want ze rennen al met hun kleren aan naar beneden.
Daar zien ze dat het dak aardig brand en daarom schieten ze snel hun jassen aan om vervolgens met een enorme vaart alles uit huis te halen wat hun ouders willen.
De angst voor het vuur lijkt hen extra kracht te geven, want ze blijven maar rennen en weten daardoor steeds meer belangrijke spullen in veiligheid te brengen. Ze beseffen echter ook dat ze de brand niet verslaan en daarom zijn ze zielsgelukkig als ze in de verte de zwaailichten van de brandweer zien. Als die er zijn, gaan ze direct aan de slag en kunnen Jelle, Tjitske en de kinderen, om niemand in de weg te lopen, alleen nog toekijken.
‘Rico heeft zowel ons leven gered als ervoor gezorgd dat we onze belangrijkste spullen nog hebben. Hij verdient de rest van zijn leven elke dag biefstuk.’
Terwijl Jelle deze woorden uitspreekt, kijken de anderen waar hun dappere hond is. Dat zorgt voor nieuwe schrik, want ze zien hem nergens.
‘Waar is hij? Toen de brandweer eraan kwam, was hij er nog.’
‘Hij zal toch niet binnen zijn.’
‘Ik ga kijken.’
De brandweermannen hebben Rico niet gezien en zien hem in huis ook nergens. Jelle rent daarom eerst over zijn erf en gaat dan naar zijn gezin.
‘Hij is niet in huis en ook niet in de stallen. Daarom denk ik dat hij geschrokken en gevlucht is. Hielke, jij kunt autorijden. Hier heb je de sleutels. Ga hem maar zoeken. Sanne, jij gaat mee. Vergeet de hondenriem niet, want die kun je nodig hebben. Schiet maar op. De politie let nu toch nergens op.’
Het tweetal twijfelt geen moment en rijdt even later de polder al in. Ze hebben de ramen open en roepen continu het dier zijn naam, maar zonder resultaat.
‘Ik kan me niet voorstellen dat we de verkeerde kant op zijn gegaan.’
‘Nee, ik ook niet. Hij zoekt namelijk eerder de stilte dan het lawaai op. Wacht eens. Zie ik hem daar in de verte onder die lantaarnpalen rennen?’
‘Hij moet niet het ijs op gaan, want als hij er doorheen gaat, kan hij verdrinken en dat zou vreselijk zijn. Ik zie hem trouwens ook. Hou je vast, want we moeten heel snel zijn.’
Hoewel Hielke rijdt als een volwassen iemand en uit liefde voor hun stoere hond onverantwoorde risico’s neemt, lijken ze toch te laat te komen.
Vanuit de verte zien ze namelijk dat Rico steeds harder begint te rennen en het ijs op gaat.
‘Hij kan wel bang worden van ons geluid en de koplampen?’
‘Kan best. Ik stop en het laatste eind rennen we.’
Ze springen snel de auto uit en beginnen zo hard mogelijk naar hun hond te roepen. Dat helpt, want na een kleine aarzeling draait Rico om en komt hij zijn baasjes luid blaffend tegemoet.
Sanne en Hielke krijsen een enorme juichkreet, maar zijn te vroeg. Opeens lijkt hun hart namelijk stil te staan, want ze zien hun redder in het water verdwijnen en hoewel hij goed zwemmen kan, vrezen ze dat hij niet meer boven komt.
‘Wat ga je doen?’
‘Rico redden. Ik sta immers bij hem in het krijt.’
‘Ja, ik ook. Wat kan ik doen?’
‘Doe de hondenriem maar zo ver mogelijk uit. Dan kan ik die in het water om Rico’s nek proberen te krijgen. Als dat lukt, kun jij trekken en zal ik duwen.’
‘Hoe kom jij dan uit het water?’
‘Dat lukt wel. Het is daar niet heel diep.’
‘Zeker weten?’
‘Nee, maar we kunnen Rico niet laten sterven.’
Als ze bij de plek zijn waar Rico in het water is verdwenen, springt Hielke er zonder aarzelen ook in. Hij heeft de in doodsnood verkerende hond snel te pakken, maar het dier is zo bang dat hij geen hulp wil en woest om zich heen bijt.
Toch weet Hielke de riem vast te maken en Rico samen met zijn zus op het droge te krijgen. Het dier is door de angst en de kou echter zo verzwakt dat hij niet meer op zijn poten kan staan en daarom dragen ze hem naar de auto.
Als Sanne ziet hoe koud hij het heeft, gooit ze haar jas over hem heen en haalt ze een paar dekens achter uit de auto om hem nog meer op te warmen.
Ook Hielke blijkt een flinke dreun van de kou en de inspanning te hebben gehad.
‘Rij jij maar. Ik heb namelijk amper nog gevoel in mijn armen en benen.’
‘Oké, maar ik heb nog nooit gereden.’
‘Ik zeg wel wat je moet doen. Stom trouwens dat ik mijn telefoon ben vergeten.’
‘Ja, die van mij ligt ook thuis.’
Met horten en stoten gaan ze op weg. Aan de ene kant dankbaar en dolgelukkig dat ze hun redder nog hebben, maar aan de andere kant vol zorgen over hoe het thuis is. Als ze vanuit de verte zien dat de brandweer aan het inpakken is, krijgen ze het gevoel dat het meevalt en dat blijkt ook zo te zijn. Ze zijn daarom alleen nog zielsgelukkig om hun hond, die alweer op begint te leven.
Hoewel ze het allebei vreselijk koud hebben, lijken ze de stress nog wel aan te kunnen. Dat verandert echter als ze thuis het erf oprijden en hun ouders met bange gezichten naar hen toe komen rennen. Hoewel hun vader en moeder enorm nieuwsgierig zijn naar wat er is gebeurd, vragen ze niets en laten ze hen eerst alle angst en spanning van zich af huilen.
Daarna mogen ze kort vertellen wat ze hebben beleefd, waarna ze met een warme kruik in een opgemaakt veldbed worden gestopt. Plus dat er voor de stoere viervoeter een warm plekje voor de houtkachel is. Na flink te hebben geslapen, praten ze de volgende dag alles nog eens door. De angst van afgelopen nacht raken ze echter geen van allen ooit meer kwijt en Rico wordt vanaf nu als de koning van het gezin behandeld.
Wel op een flinke afstand van de boerderij, want er moest natuurlijk geen vuurpijl op het rieten dak terechtkomen.
Omdat het morgen weer vroeg dag is, hebben ze het niet heel laat gemaakt. Na samen alles te hebben opgeruimd, lagen ze namelijk iets na tweeën op bed en ondanks dat er nog aardig geschoten werd, duurde het niet lang voor ze in diepe rust waren.
Als tegen half vier herder Rico angstig blaffend naar boven komt rennen, zijn ze echter klaarwakker. Het dier rent eerst door de slaapkamer van Jelle en Tjitske en gaat vervolgens naar de kamers van de kinderen die hij ook wakker maakt. Natuurlijk schrikken ze en even is er flink wat gemopper te horen. Dat is echter hun eerste reactie, want Jelle ruikt gelijk een brandlucht en beseft dat het dak van hun boerderij in brand staat. Hij en zijn vrouw, die het ook door heeft, vliegen daarom zo snel ze kunnen hun bed uit.
‘Bel jij de brandweer? Dan kijk ik of de jongens wakker zijn. Laten we maar zoveel mogelijk spullen uit huis naar de loods brengen. Alles wat we kunnen redden, is meegenomen. Zonder Rico was het sowieso veel erger geweest.’
‘Klopt. Ik ga bellen en kom daarna helpen. Laten we hopen dat het meevalt.’
Jelle hoeft zijn zoon Hielke van vijftien en zijn dochter Sanne van veertien niet te wekken, want ze rennen al met hun kleren aan naar beneden.
Daar zien ze dat het dak aardig brand en daarom schieten ze snel hun jassen aan om vervolgens met een enorme vaart alles uit huis te halen wat hun ouders willen.
De angst voor het vuur lijkt hen extra kracht te geven, want ze blijven maar rennen en weten daardoor steeds meer belangrijke spullen in veiligheid te brengen. Ze beseffen echter ook dat ze de brand niet verslaan en daarom zijn ze zielsgelukkig als ze in de verte de zwaailichten van de brandweer zien. Als die er zijn, gaan ze direct aan de slag en kunnen Jelle, Tjitske en de kinderen, om niemand in de weg te lopen, alleen nog toekijken.
‘Rico heeft zowel ons leven gered als ervoor gezorgd dat we onze belangrijkste spullen nog hebben. Hij verdient de rest van zijn leven elke dag biefstuk.’
Terwijl Jelle deze woorden uitspreekt, kijken de anderen waar hun dappere hond is. Dat zorgt voor nieuwe schrik, want ze zien hem nergens.
‘Waar is hij? Toen de brandweer eraan kwam, was hij er nog.’
‘Hij zal toch niet binnen zijn.’
‘Ik ga kijken.’
De brandweermannen hebben Rico niet gezien en zien hem in huis ook nergens. Jelle rent daarom eerst over zijn erf en gaat dan naar zijn gezin.
‘Hij is niet in huis en ook niet in de stallen. Daarom denk ik dat hij geschrokken en gevlucht is. Hielke, jij kunt autorijden. Hier heb je de sleutels. Ga hem maar zoeken. Sanne, jij gaat mee. Vergeet de hondenriem niet, want die kun je nodig hebben. Schiet maar op. De politie let nu toch nergens op.’
Het tweetal twijfelt geen moment en rijdt even later de polder al in. Ze hebben de ramen open en roepen continu het dier zijn naam, maar zonder resultaat.
‘Ik kan me niet voorstellen dat we de verkeerde kant op zijn gegaan.’
‘Nee, ik ook niet. Hij zoekt namelijk eerder de stilte dan het lawaai op. Wacht eens. Zie ik hem daar in de verte onder die lantaarnpalen rennen?’
‘Hij moet niet het ijs op gaan, want als hij er doorheen gaat, kan hij verdrinken en dat zou vreselijk zijn. Ik zie hem trouwens ook. Hou je vast, want we moeten heel snel zijn.’
Hoewel Hielke rijdt als een volwassen iemand en uit liefde voor hun stoere hond onverantwoorde risico’s neemt, lijken ze toch te laat te komen.
Vanuit de verte zien ze namelijk dat Rico steeds harder begint te rennen en het ijs op gaat.
‘Hij kan wel bang worden van ons geluid en de koplampen?’
‘Kan best. Ik stop en het laatste eind rennen we.’
Ze springen snel de auto uit en beginnen zo hard mogelijk naar hun hond te roepen. Dat helpt, want na een kleine aarzeling draait Rico om en komt hij zijn baasjes luid blaffend tegemoet.
Sanne en Hielke krijsen een enorme juichkreet, maar zijn te vroeg. Opeens lijkt hun hart namelijk stil te staan, want ze zien hun redder in het water verdwijnen en hoewel hij goed zwemmen kan, vrezen ze dat hij niet meer boven komt.
‘Wat ga je doen?’
‘Rico redden. Ik sta immers bij hem in het krijt.’
‘Ja, ik ook. Wat kan ik doen?’
‘Doe de hondenriem maar zo ver mogelijk uit. Dan kan ik die in het water om Rico’s nek proberen te krijgen. Als dat lukt, kun jij trekken en zal ik duwen.’
‘Hoe kom jij dan uit het water?’
‘Dat lukt wel. Het is daar niet heel diep.’
‘Zeker weten?’
‘Nee, maar we kunnen Rico niet laten sterven.’
Als ze bij de plek zijn waar Rico in het water is verdwenen, springt Hielke er zonder aarzelen ook in. Hij heeft de in doodsnood verkerende hond snel te pakken, maar het dier is zo bang dat hij geen hulp wil en woest om zich heen bijt.
Toch weet Hielke de riem vast te maken en Rico samen met zijn zus op het droge te krijgen. Het dier is door de angst en de kou echter zo verzwakt dat hij niet meer op zijn poten kan staan en daarom dragen ze hem naar de auto.
Als Sanne ziet hoe koud hij het heeft, gooit ze haar jas over hem heen en haalt ze een paar dekens achter uit de auto om hem nog meer op te warmen.
Ook Hielke blijkt een flinke dreun van de kou en de inspanning te hebben gehad.
‘Rij jij maar. Ik heb namelijk amper nog gevoel in mijn armen en benen.’
‘Oké, maar ik heb nog nooit gereden.’
‘Ik zeg wel wat je moet doen. Stom trouwens dat ik mijn telefoon ben vergeten.’
‘Ja, die van mij ligt ook thuis.’
Met horten en stoten gaan ze op weg. Aan de ene kant dankbaar en dolgelukkig dat ze hun redder nog hebben, maar aan de andere kant vol zorgen over hoe het thuis is. Als ze vanuit de verte zien dat de brandweer aan het inpakken is, krijgen ze het gevoel dat het meevalt en dat blijkt ook zo te zijn. Ze zijn daarom alleen nog zielsgelukkig om hun hond, die alweer op begint te leven.
Hoewel ze het allebei vreselijk koud hebben, lijken ze de stress nog wel aan te kunnen. Dat verandert echter als ze thuis het erf oprijden en hun ouders met bange gezichten naar hen toe komen rennen. Hoewel hun vader en moeder enorm nieuwsgierig zijn naar wat er is gebeurd, vragen ze niets en laten ze hen eerst alle angst en spanning van zich af huilen.
Daarna mogen ze kort vertellen wat ze hebben beleefd, waarna ze met een warme kruik in een opgemaakt veldbed worden gestopt. Plus dat er voor de stoere viervoeter een warm plekje voor de houtkachel is. Na flink te hebben geslapen, praten ze de volgende dag alles nog eens door. De angst van afgelopen nacht raken ze echter geen van allen ooit meer kwijt en Rico wordt vanaf nu als de koning van het gezin behandeld.
Blikje gefeliciteerd met jullie nieuwe woning. Een
blikje met hartjes, zwarte rondjes en een
woning. Leuk voor mensen die gaan verhuizen.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan
door u worden gevuld met iets lekkers.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES
blikje met hartjes, zwarte rondjes en een
woning. Leuk voor mensen die gaan verhuizen.
Blikje wordt zonder inhoud geleverd, maar kan
door u worden gevuld met iets lekkers.
KLIK HIER VOOR MEER BLIKJES