In de steek gelaten
Als Tiemens vrouw de kamer binnenkomt, ziet ze hem met een triest gezicht voor het raam naar buiten zitten kijken. Hoewel ze wel een vermoeden heeft waarom hij zo kijkt, vraagt ze toch wat er aan de hand is.'Je ziet er niet vrolijk uit.'
'Dat klopt en eigenlijk moet ik niet zeuren, want de mensen in oorlogsgebieden en in arme landen hebben het namelijk veel slechter dan wij.'
'Dat is zo, maar daarom hoef jij hier niet overal blij mee te zijn.'
'Ik ben echt niet over alles ontevreden. Tenminste, volgens mij niet. Als ik net in het bos loop en meer loop te kijken of ik geen wolf zie dan aandacht voor de hond heb, komen er echter in tijd van even een partij negatieve gedachten bij me naar boven.'
'Waarom dan?'
'Nou, die wolf had hier nooit moeten komen. Ik geloof er namelijk geen sikkepit van dat die dieren hier uit zichzelf heen gekomen zijn. De voorstanders van de wolf roepen nu zo hard ze kunnen dat het beest moet blijven, maar dit gaat zo onherroepelijk leiden tot ongelukken. Ik bedoel dan niet met auto’s of zoiets, maar met mensen. Als dat laatste is gebeurd, zullen die beesten uiteindelijk wel af worden geschoren, maar verdienen die dieren dat dan? Ik vind van niet. Het is immers niet hun schuld, maar van een partij onnadenkende mensen dat ze hier zijn.'
'Wie heeft of hebben die beesten dan volgens jou hierheen gehaald?'
'Geen idee, want zoiets wordt natuurlijk angstvallig geheim gehouden. Sommige mensen roepen trouwens dat die wolven hier al een aantal jaren rondlopen. Ze kunnen best gelijk hebben en ik ben ook niet echt tegen dat dier. Hij veroorzaakt alleen een berg ellende en daarom had er allang ingegrepen moeten worden. Je zult 's morgens maar bij je weiland komen en een aantal schapen dood zien liggen. Dan zeggen ze wel dat men zo'n wolfwerend hek om de wei moet plaatsen, maar die schijnen niet of lang niet altijd te helpen en ze kosten, ongeacht de subsidie, ook nog het nodige.'
'Als ik je zo hoor, wordt er weer meer gekletst dan gedaan.'
'Ja precies en je hebt negen van de tien keer ook nog eens niets aan al die kreten die men slaakt. Dan lees je bijvoorbeeld van gemeentes die roepen dat ze zich grote zorgen maken over de wolf, maar wat heb je daar nu aan? Niets toch? Er moet namelijk tegen het probleem opgetreden worden en de beslissing om dat te gaan doen, kan blijkbaar niemand nemen of men durft het niet. Veel mensen die in een stad wonen en dus nooit met een wolf geconfronteerd zullen worden, vinden het volgens mij trouwens allemaal maar gezeur over dat beest. Het is ook in en intriest dat er in de Tweede Kamer nu al tien keer om een debat over de wolf is gevraagd en de meerderheid van de partijen dat niet wil. Al ben je nu voor of tegen dat dier,. je kunt er als volksvertegenwoordigers in ieder geval met elkaar over in gesprek gaan. Dan heeft de bevolking tenminste wat meer duidelijkheid en nu voelt men zich weer eens in de steek gelaten.'
'Ik vind dat je gelijk hebt, maar je zegt wéér eens in de steek gelaten?'
'Ja en zo bedoel ik het ook. Kijk naar onszelf. We zijn destijds uit onze recreatiewoning gegooid. Wettelijk gezien mocht je daar immers niet wonen. Het enige wat men toen deed was dreigen met boetes, maar nu geeft men mensen vergunningen voor een bepaalde tijd. Als wij dat ook gekregen hadden, hadden we meer tijd gehad om ons huis te verkopen en hadden we vast en zeker geen vijfenveertig duizend euro, maar een stuk minder of niets op de woning toe moeten leggen. Daarom is het volgens mij niet raar dat ik me in de steek gelaten voel door de gemeente.'
'Je hebt gelijk.'
'Dat is mooi, maar we krijgen het verloren geld er niet mee terug. Er zijn trouwens nog veel meer mensen die zich in de steek gelaten voelen. Wat denk je bijvoorbeeld van de boeren, de mensen in Groningen en de ouders van de toeslagenaffaire. Men kletst al een tijdje over dat stikstof. Er zijn, zoals met alles, voor- en tegenstanders, maar men slaagt er niet in om bij elkaar aan de tafel te gaan zitten, allerlei regeltjes even te vergeten, begrip voor elkaar te hebben en er samen uit te komen.'
'Het had volgens mij ook zeker eenvoudiger gekund.'
'Dat lijkt mij wel en wat denk je van die ouders en de mensen in Groningen. Die mensen zitten al jaren in de grootste narigheid en wat doet men om hen te helpen? Men schreeuwt wel, maar doet bedroevend weinig. Volgens die dame pas op tv zou het aan het einde van de komende zomer opgelost kunnen zijn, maar in werkelijkheid kan het dus nog twintig jaar duren en in Groningen verdienen mensen goud aan het maken van allerlei rapporten, die blijkbaar vaak niet eens deugen, maar de slachtoffers laat men in de kou staan. Het lijkt mij dat die mensen met een enorm trauma zitten waar ze nooit meer vanaf komen en zich danig in de steek gelaten voelen door mensen die zich volksvertegenwoordigers noemen.'
'Ik wil absoluut niets zeggen over al die arme mensen die je net noemde, want die hebben onbeschrijfelijk leed meegemaakt en zitten dus nog steeds met die ellende. Zou jij echter niet beter een streep onder het verleden kunnen zetten om er nooit meer over na te denken.'
'Je hebt gelijk. Dat zou veel beter voor mezelf zijn en ik probeer het ook wel. Een ding verandert echter nooit.'
'En dat is?'
'Dat ik van alle mensen die zich volksvertegenwoordiger mogen noemen er maar heel weinig vertrouw. Ze doen allemaal wel heel begripvol, maar laten je, als het hen en hun partij beter uitkomt, vallen als een baksteen. Velen van hen roepen wel regelmatig over polarisatie, maar misschien zouden ze wat vaker over hun eigen rol daarin moeten nadenken en er dan ook een keer naar handelen.'
Reacties
Let op: HTML wordt niet vertaald!